به گزارش ایسنا، ۱۶ آذر، در حافظه جمعی دانشجویان ما نه یک تاریخ رسمی، بلکه یک احساس است، احساس مسئولیت، مقاومت، مطالبهگری و گفتن آنچه نباید نادیده گرفته شود. اما مطالبه امروز آنان الزاما سیاسی به معنای سنتی کلمه نیست.
دانشجوی امروز در کنار دغدغههای اجتماعی و سیاسی، بیش از هر چیز بر حق زندگی در شأن انسان در فضای دانشگاهی پافشاری دارد و بر این باور که تحصیل فقط کلاس و کتاب نیست، بلکه مجموعهای از زیست، تغذیه، امنیت، نشاط، سلامت روان، امکانات فرهنگی و تجربه زندگی جمعی را شامل می شود. بر این اساس دانشگاه که قرار بود خانه دوم جوانان جویای علم باشد، این روزها برای خیلیها بیشتر شبیه خوابگاهی فشرده با وعدههای بیرمق است و مطالبات امسال دانشجویان بوی سلف و نان را می دهد.
در آستانه روز دانشجو، با چندین نفر از دانشجویان دانشگاه های سطح یک به گفت و گو نشستیم تا دغدغه های صنفی و رفاهی این دانشجویان که اغلب مشترک بودند را به تصویر بکشیم.
*خواستههایی که سالها تکرار میشوند
کیفیت غذاهایی که به غذای دانشجویی معروف است اما کمتر با معیار سلامت و طعم سازگار، خوابگاههایی که با افزایش جمعیت و کاهش بودجهها، به فضایی فشرده و خستهکننده تبدیل شدهاند و احساس بیتوجهی نسبت به خواستههایی که سالها تکرار میشوند و کمتر پاسخی مییابند. اینها حرف های مشترک دانشجویانی هستند که روزی از قبولی در دانشگاه برتر احساس غرور میکرد و فکر می کردند جز تحصیل دیگر دغدغه ای نخواهند داشت.
در این رابطه محمد حسین، دانشجوی کارشناسی ارشد روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی به ایسنا می گوید: ما در رشتهای درس میخوانیم که مستقیما با سلامت روان سروکار دارد، اما سلامت روان خودمان هر روز در سلف زیر سؤال میرود. کیفیت غذا به سطحی رسیده که اغلب دانشجویان یا قید ناهار را میزنند، یا به ناچار به غذاهای ارزانقیمت بیرون روی میآورند. نظارت واقعی بر پیمانکاران تغذیه صفر است. این وضعیت ما را از تمرکز بر پژوهش دور میکند و به این فکر وامیدارد که شب با چه چیزی باید گرسنگیمان را مدیریت کنیم
این دانشجو می گوید: خیلی از دانشجویان اصلا از سلف استفاده نمیکنند چون احساس میکنند غذاها نه از نظر بهداشتی و نه از نظر طعم قابل اعتماد نیست. خواستهمان ساده است: نظارت جدی روی پیمانکار غذا و افزایش تنوع غذایی.
*آب در خوابگاه قطع می شود
وی در ادامه به قطعی آب در خوابگاه های دانشگاه شهید بهشتی اشاره می کند و می گوید: خوابگاه ما از نظر امکانات بهداشتی واقعا در شرایط خوبی نیست. سرویسها قدیمی و آب هم گاهی قطع میشود. حداقل انتظار داریم تمهیداتی بکار گرفته شود که قطعی طولانی آب دامن گیر محیط های خوابگاهی نشود تا خوابگاه محل استراحت باشد، نه استرس.
علی، دانشجوی مهندسی مکانیک دانشگاه شریف نیز با بیان اینکه کیفیت غذا شاید به مهم ترین خواسته صنفی دانشجویان امروزی تبدیل شده است، در این رابطه به ایسنا می گوید: اعتراضات به کیفیت غذا که قبلا در حد شوخی و گله بود، حالا در قالب کمپینها و نامههای جمعی مطرح میشود. این وضعیت روز به روز نیز بدتر از گذشته می شود. به طوریکه در جلسات صنفی اخیر دانشگاهها، غذا به یکی از داغترین محورهای مطالبهگری ما تبدیل شده است.
*هیچکس از غذاهای سلف راضی نیست
این دانشجوی سال چهارم دانشگاه شریف می گوید: اگر سری به سلف های دانشجویی بزنید خواهید دید که هیچکس از غذاهای سلف راضی نیست. گاهی مرغ یا لوبیا درست پخته نمیشود، گاهی بوی بد دارد. اما گزینه دیگری نداریم چون بیرون هم گران است. به همین جهت اغلب دانشجویان ترجیح میدهند با نان و تخممرغ روز را بگذرانند تا سلف بروند.
علی تاکید می کند: علاوه بر موضوع کیفیت غذا، امنیت خوابگاه برای ما مهم است، مخصوصاً در خوابگاههای پسران که ورود افراد غیردانشجو به سادگی ممکن است. ما خواستار نصب سیستم کنترل هوشمند ورود و خروج و دوربینهای بیشتر هستیم تا احساس آرامش داشته باشیم.
این دانشجو می گوید: خیلی از دانشجویان شهرستانی با مشکل حملونقل به خوابگاه مواجهاند. اتوبوسها محدودند و شبها دیروقت سرویس وجود ندارد. از طرفی هزینه غذای آزاد در بوفهها بالا رفته و سلفها هم کیفیت ندارند. دانشجو در فشار اقتصادی است.
*مطالبات اقتصادی یا سیاسی دانشجو گم شده است
وی ادامه می دهد: مشکلات رفاهی و صنفی دانشجویان امروز به اندازه ای زیاد و انباشته است که دیگر مطالبات اقتصادی یا سیاسی را فراموش کرده ایم. شرایط دانشجویان به گونه ای شده است که فعلا در زیست حال خودشان بلاتکلیف مانده اند چه برسد به آینده فکر کنند و مطالبه نیز داشته باشند.
محمد، دانشجوی رشته برق دانشگاه صنعتی امیرکبیر نیز به مشکلات زندگی خوابگاه های دانشجویی اشاره کرد و به ایسنا میگوید: خوابگاه پسران در ماهیت خود یک محیط پرهیجان است، اما وقتی مسائل امنیتی ابتدایی رعایت نشود، این هیجان به اضطراب تبدیل میشود. ضعف در سیستمهای کنترل هوشمند ورود و خروج، و گاهی اوقات بیتوجهی به نظافت عمومی، این محیط را ناامن میکند. دانشجوی رشته برق باید در زمینه مباحث تخصصی خود فکر کند، نه اینکه نگران هرج و مرج های زندگی در راهروهای نیمهتاریک خوابگاه ها باشد.
این دانشجو ادامه می دهد: در خوابگاه ما، قطعیهای مکرر آب گرم، بهویژه در این فصل سرد و مشکلات بهداشتی در سرویسها، تبدیل به عادت شده است. این کمترین احترام به دانشجویی است که قرار است آینده جامعه را بسازد.
*نیازمند فضاهای فرهنگی و هنری در خوابگاهها هستیم
امیرعلی دانشجوی، دانشگاه علامه طباطبائی که ساکن خوابگاه است به ایسنا می گوید: غذا و خوابگاه فقط بخشی از مشکل است. ما نیازمند فضاهای فرهنگی و هنری در خوابگاهها هستیم. بسیاری از بچهها کل روز را در اتاق کوچک سپری میکنند. وقتی فعالیت فرهنگی نباشد، دلزدگی از محیط دانشگاه طبیعی است.
این فعال دانشجویی می گوید: در جلسات شورای صنفی بارها گفتهایم که مشکلات ساختاری با گفتار رفع نمیشود. باید در بودجهریزی دانشگاهها سهم خوابگاه و تغذیه افزایش یابد. پیمانکاران غذا باید گزینش شفاف داشته باشند و قراردادشان ارزیابی عمومی شود.
به گفته این دانشجو، بیشتر اعتراضات دانشجویان مربوط به حوزه رفاهی است. ما خواهان شفافیت در هزینهکرد یارانههای تغذیه، بازنگری در قیمتگذاری وعدهها، و توجه ویژه به وضعیت خوابگاههای دخترانه از نظر امنیت و حریم شخصی هستیم.
این دانشجوی رشته جامعه شناسی در ادامه می گوید: در حوزه غذا، مشکل فقط کیفیت نیست. فرآیند پخت، توزیع، و نبود نظارت تخصصی از سوی کارشناسان تغذیه هم مطرح است. پیشنهاد ما تشکیل کمیته مشترک با حضور نمایندگان دانشجویان است تا تصمیمگیریها از حالت یکطرفه خارج شود.
*دانشگاه فقط کلاس و کتاب نیست
در ادامه محدثه دانشجوی سال چهارم رشته پزشکی علوم پزشکی تهران نیز به ایسنا می گوید: دانشگاه فقط کلاس و کتاب نیست؛ بخشی از آن فضاهای فرهنگی، هنری و تفریحی است. خوابگاهها به محلی برای انزوا تبدیل شدهاند. شور و نشاطی که باید از تعامل فرهنگی در محیطهای مشترک شکل بگیرد، وجود ندارد. این خلاء، دانشجوی مستعد را به سمت دلزدگی و سکون سوق میدهد.
وی ادامه می دهد: مشکل ما فقط غذا و خوابگاه نیست. هزینههای جانبی سرسامآور شده است. به طوریکه حملونقل شبانه برای دانشجویانی که باید دیر به خوابگاه برسند یا زود برای شیفت بروند، بسیار گران است. سلف دانشگاه کارکرد خود را از دست داده و مجبوریم در هزینههای غیرضروری غرق شویم. این یعنی فشار مضاعف بر خانوادههایی که با امید آیندهی ما شهریه میدهند.
این دانشجو در پایان تاکید می کند: ما نباید این مشکلات را فردی ببینیم. اعتراضات رفاهی گسترده شده چون بودجه تخصیصیافته به امور دانشجویی، متناسب با تورم و نیازهای روز نیست. قراردادهای پیمانکاران باید شفاف شوند و نظارت مستقیم از سوی خود دانشگاه و نمایندههای صنفی صورت گیرد. تا زمانی که زیرساخت زیست دانشجویی تقویت نشود، شعارهای مربوط به علم و تأثیر اجتماعی فقط در حد شعار باقی خواهد ماند.
به گزارش ایسنا، روز دانشجو یادآور نگاه مطالبهگر و پرسشگر دانشجویان است، نگاهی که امروز نه فقط در سیاست، بلکه در سادهترین حق زیست دانشگاهی تداوم دارد.
دانشجویان میخواهند در تصمیمهایی که مستقیما بر کیفیت زندگیشان اثر میگذارد، شنیده شوند، آنها می خواهند زندگی در خوابگاه، تدریس در کلاس و غذا در سلف هم شأن انسان باشد.
آنچه از این صدای جمعی دانشجویان برمیآید، یک پیام محوری است، زندگی باکیفیت، پیششرط علم باکیفیت است. دانشجویی که نگران کیفیت غذای بعدی، امنیت راهرو یا هزینه حملونقل شبانه است، بخش عظیمی از ظرفیت ذهنیاش را صرف مدیریت روزمرگی میکند تا خلق محتوای علمی.
روز دانشجو باید یادآور این حقیقت باشد که سرمایهگذاری روی معیشت و رفاه دانشجو، سرمایهگذاری مستقیم بر آینده علمی و اجتماعی کشور است. فراهم کردن یک لقمه خوب و فراهم کردن یک محیط امن و پویا، نه یک لطف، بلکه اولین گام در مسیر تحقق رسالت اصلی دانشگاه است. دانشگاه نباید محلی برای نبرد بقا بلکه باید مأمنی برای شکوفایی استعدادها باشد.
انتهای پیام
نظرات