ویروس کرونا، تاجدار جدیدی است که گوی کشورگشایی را از دیگر تاجداران ربوده و هنوز عمرش به یک سال نرسیده، دنیا را فتح کرده و هر فعالیتی را تحت تاثیر خود قرار داده است. هرچه از عمر کروناویروس جدید می‌گذرد شدت اثرات آن بیشتر نمایان می‌شود، از سلامت و اقتصاد گرفته تا سیاست و آموزش، همه جا پای کرونا در میان است.
در واقع کرونا واقعیت‌های بسیاری را درخصوص توان کشورها برای مقابله با بحران های بزرگ به رخ کشید، اما شاید سکوت دانشگاه و تصویر دانشگاه‌های خالی از دانشجو که نتیجه تعطیلی مراکز آموزشی به عنوان یکی از اولین اقدامات مشترک کشورهای مختلف در مواجهه با این ویروس ناشناخته است، نمای اغراق شده‌ای از آینده تعداد زیادی از دانشگاه‌های کشور را نیز به رخ برنامه ریزان بکشد، گویی کرونا آمده است تا ما را با واقعیت هایی روبرو کند که در گریز از روبرو شدن با آنها هستیم.
طی سال‌های اخیر پدیده مدرک گرایی روز به روز در جامعه ما رشد پیدا کرد و رشد قارچ گونه مراکز و واحدهای دانشگاهی که از بسیاری آنها به عنوان کارخانه تولید مدرک یاد می شود، در کشور ما بسیار مشهود شد. همه اینها در حالی است که آمار بالای بیکاری در بین فارغ التحصیلان طی این سال‌ها نشان داده است که افزایش تعداد دانشگاه‌ها کمکی به حل معضل اشتغال در کشور نکرده و حالا پس از چند سال کسب درآمدهای عالی از محل آموزش عالی، ساخت و ساز مجموعه های بزرگ دانشگاهی حتی در دورترین نقاط کشور، جذب تعداد بسیار زیاد نیروی انسانی و ... صندلی های خالی در این ساختمان‌ها به شکل نگران کننده‌ای خودنمایی می‌کنند و در حال حاضر طرح‌هایی نظیر تبدیل ساختمان‌های بلااستفاده آموزشی به مراکز تفریحی یا کرایه دادن این فضاهای خالی، درمان‌هایی است که برای این درد مطرح شده است.
نظرات