در زمان جنگ ؛ همگی استادان و دانشجویان با هر سلیقه ای، در دانشکده های دانشگاهی در خوزستان ؛ بعد از حمله های صدام خائن، یکپارچه در خدمت مجروهین قرار میگرفتند و اطاق ها و راهروهای دانشکده ها، به سرعت و قبل از حضور و توصیه هیچ مسئولی ، بطور خود جوش، به بیمارستان تبدیل و استاد و دانشجو نیز، در آن روز، به پرستار و خدمت رسان تبدیل میشد. نه توصیه و نه تشویق و نه حق ماموریتی مطرح بود و همه ناشناخته وظیفه به عهده میگرفتند. اما با پر رنگ تر شدن روزانه حضور بزرگواران در اداره و مدیریت دانشگاه ها، آن شور و شوق و احساس وظیفه درونی، بتدریج، به وظیفه ای اداری و دستوری تبدیل شده که هر حرکتی باید از مدیریت حکم و مجوز داشته باشد. امروز، اشخاصی با روحیه ایثار زمان جنگ عناصر نا مطلوب تلقی و باید حذف و یا خانه نشین گردند. ما با کشور و دینمان چه کرده ایم که بجای تداوم همیاری اوایل انقلاب، اینگونه بی اعتماد و بی تفاوت شده ایم؟ ما همان مردمیم ولی مدیران ما از جنس اوایل انقلاب نیستند. اندکی به درون بیندیشیم و اگر نیاز است، ساختار را تغییر دهیم و در رفتار با هموطنانمان تجدید نظر کنیم.

در زمان جنگ ؛ همگی استادان و دانشجویان با هر سلیقه ای، در دانشکده های دانشگاهی در خوزستان ؛ بعد از حمله های صدام خائن، یکپارچه در خدمت مجروحین قرار میگرفتند و اطاق ها و راهروهای دانشکده ها، به سرعت و قبل از حضور و توصیه هیچ مسئولی ، بطور خود جوش، به بیمارستان تبدیل و استاد و دانشجو نیز، در آن روز، به پرستار و خدمت رسان تبدیل میشد. نه توصیه و نه تشویق و نه حق ماموریتی مطرح بود و همه ناشناخته وظیفه به عهده میگرفتند. اما با پر رنگ تر شدن روزانه حضور بزرگواران در اداره و مدیریت دانشگاه ها، آن شور و شوق و احساس وظیفه درونی، بتدریج، به وظیفه ای اداری و دستوری تبدیل شده که هر حرکتی باید از مدیریت حکم و مجوز داشته باشد. امروز، اشخاصی با روحیه ایثار زمان جنگ عناصر نا مطلوب تلقی و باید حذف و یا خانه نشین گردند. ما با کشور و دینمان چه کرده ایم که بجای تداوم همیاری اوایل انقلاب، اینگونه بی اعتماد و بی تفاوت شده ایم؟ ما همان مردمیم ولی مدیران ما از جنس اوایل انقلاب نیستند. اندکی به درون بیندیشیم و اگر نیاز است، ساختار را تغییر دهیم و در رفتار با هموطنانمان تجدید نظر کنیم.