غروب پنجشنبه نقاره ها نواختند اما خبر از رفتن می دادند درست در لحظاتی که او بر دوش همشهریانش تشییع می شد و در خانه ابدی آرام می گرفت نقاره های امامزاده می نواختند مویه می کردند اما او رفته بود و روحش آرام گرفته بود.

"علی کریم شجاعی" ۹۴ سال سن داشت و حالا وظیفه حفظ این سنت دیرینه بر عهده فرزندان و نوه ها و علاقه مندانی است که تربیت کرده است.

نقاره نوازی علاوه بر پیش از طلوع و غروب خورشید در عزاداری های ماه محرم هم اجرا می شود. اصلا محرم در شهداد کهن با صدای نقاره های علی کریم در همه خانه هایی که روضه می خوانند آغاز می‌شد.

علاوه بر این در سحرهای ماه مبارک رمضان، صدای نقاره های او بود که روزه داران را برای سحر بیدار می کرد.

علی کریم شجاعی، باخدا بود و به تمام معنا زلال و صمیمی، اهل دل و دست به دعا، فرزندانش را بسیار دوست داشت و پای ثابت دعاهایش سلامتی آنها بود.

دلی داشت پهناورتر از کویری که همسایه آن بود و دستانی سخاوتمند تر از آسمان، روحی بلند و عرفانی نهفته که بیش از همه با امامزاده زید(ع) رفیق و همراز بود و با نواختن نقاره اوج می گرفت.

رفته و نقاره ها از رفتنش خبر می دهند، دیگر آن پیرمرد نازنین سر کوچه و جلوی خانه اش نمی نشیند و به گنبد امامزاده چشم نمی دوزد. نیست تا با شوق و ذوق جواب سوال رهگذران و زائران را بدهد.

او با کهولت سن نگذاشت تا آیین نوبت نوازی نقاره در امامزاده زید(ع) شهداد خاموش شود و حالا تداوم این کهن رسم و دیرینه آیین برعهده تک تک ما و بویژه فرزندان و نوادگان اوست.

برخیز  بار دگر و نقاره ای نواز

برخیز علی کریم، صفه دست تنهاست

جاری است دست تو در رونق سحر

در کوچه های شهر بوی اذان بپاست.

یادداشت از دکتر عباس تقی زاده مشاور استاندار کرمان در امور رسانه و روابط عمومی