موضوع مستند «سوزنگرد» درباره فرش نفیسی متعلق به دوره صفویه است که زمانی به کشور ژاپن راه پیدا می‌کند و ازآن‌پس، هرساله در مراسمی آیینی به نام «گیون ماتسوری» در شهر کیوتو به ارابه‌ای آویخته و به‌عنوان نماد زیبایی و قدرت به نمایش گذاشته می‌شود.

معصومه نورمحمدی، کارگردان، درباره ایده ساخت مستند «سوزنگرد» گفت: پیش از ساخت این فیلم، اثری به نام «رؤیای بهشت» را می‌ساختم و متوجه شدم که فرشی از ایران به ژاپن راه پیداکرده و هر سال در مراسم آیینی آن‌ها استفاده می‌شود. از همان زمان در پی این بودم که بدانم چه چیزی باعث این امر شده و یک سال تحقیق کردم که بدانم بافت و متریال این فرش چه بوده است. هم در ایران پیگیر شدم، هم به ژاپن سفر کردم و درنهایت هم موفق به دیدن فرش اصلی نشدم!

وی ادامه داد: معبدی در ژاپن وجود دارد که فرش سوزنگرد در آنجا نگهداری می‌شود. علی‌رغم اینکه سفارت ایران تلاش می‌کرد هماهنگی برای بازدید ما از این فرش به عمل بیاورد اما موفق نمی‌شد و اختلاف‌نظرهایی که بین ایرانی‌های حوزه فرش شاغل در ژاپن وجود داشت دست‌به‌دست هم داد که نتوانیم فرش را ببینیم.

کارگردان فیلم «سوزنگرد» تأکید کرد: البته مسئله مهمی نبود ما در فیلم به فرش‌های دیگر اشاره کردیم که نمایش آن‌ها در فیلم خیلی بهتر از نمایش فرش اصلی بود. به‌هرحال در فیلم‌سازی به دنبال چنین چالش‌هایی هستیم و ندیدن این فرش هم ‌بار دراماتیک کار را بیشتر کرد.

وی با اشاره به نمایش این فیلم در دانشگاه گفت: به کوشش دکتر اربابی رئیس بخش هنر، سوزنگرد در دانشگاه هنر تهران به نمایش درآمد و سال گذشته نیز در انجمن طراحان قالی اصفهان توانستیم آن را به نمایش بگذاریم.

به گزارش ایسنا، نورمحمدی اعلام کرد که این فیلم در برلین و مونیخ نیز اکران شده است.

کارگردان مستند «سوزنگرد» در پاسخ به سؤال یکی از مخاطبان درباره استفاده از نظر اساتید اظهار کرد: اطلاعات درباره فرش سخت به دست می‌آید. بنده با تورج ژوله در ارتباط بودم و او هم اذعان می‌کرد که هر چه بیشتر تحقیق کنی، کمتر به دست می‌آوری. بااین‌حال کتاب سیری در هنر و کتب دیگری که بیشتر هم آلمانی بودند مطالعه کردم.

وی افزود: سال ۱۳۹۰ اولین فیلمم را با موضوع فرش ساختم و در سال ۹۴ نیز «سوزنگرد» را شروع کردم. فیلم بعدی من نیز با موضوع فرش است و در صورت تأمین منابع مالی کار ضبط آن را شروع خواهم کرد.

نورمحمدی یادآور شد: متأسفانه اکثر فرش‌هایی که ما داریم کتیبه ندارند و نمی‌دانیم چه سالی بافته‌شده‌اند. ما بیشتر گره  و کمتر قلم می‌زنیم البته این نقص نیست زیرا در عرفان ایرانی گفته‌شده که مهم نیست چه کسی می‌بافد و چرا می‌بافد، مهم این است که یک اثر هنری شکل بگیرد.

این کارگردان در پاسخ به سؤال یکی از مخاطبان که پرسیده بود علی‌رغم اینکه شعار فیلم بافندگی است، چرا در فیلم بافندگان فرش را نمی‌بینیم؟ گفت: یک کار مستند قرار نیست یک دایره المعارف باشد. ما نمی‌توانیم همه‌چیز را جامع و کامل بگوییم. دنیای فرش و قالی بسیار بزرگ است. زمانی که بافندگان زن در حال کار هستند آوایی را بکار می‌برند و این آوا آن‌قدر زیباست که محو آن می‌شوید اما اگر می‌خواستم به آن بپردازم چون مقوله‌ای جدا بود به فیلم ۳۰ دقیقه‌ای من لطمه وارد می‌کرد.

مستند «مسافر فوکوشیما» ساخته این کارگردان نیز به زلزله ۹ ریشتری‌ای می‌پرداخت که منجر به طغیان اقیانوس آرام، ایجاد سونامی، ازکارافتادن ماشین‌آلات نیروگاه هسته‌ای فوکوشیما و نشت مواد رادیواکتیو شد. حادثه‌ای که متخصصان پس از چرنوبیل، آن را بزرگ‌ترین فاجعه اتمی می‌دانند و از نظر پیچیدگی به آن مقام نخست فجایع اتمی را می‌دهند.

نورمحمدی درباره مستند «مسافر فوکوشیما» نیز اظهار کرد: ژاپن زیرساخت‌های عجیب و بی‌نظیری دارد. یک اتومبیل ژاپنی تا ۱۰ سال هیچ مشکلی برای صاحبش به وجود نمی‌آورد اما مشکلی که در فوکوشیما به وجود آمد ممکن است تا چهل سال دیگر نیز ژاپن را درگیر خود نگه دارد. وقتی می‌بینیم ژاپن با آن‌همه امکانات هنوز نتوانسته این مشکل را حل کند از خودم می‌پرسم اگر این اتفاق برای ایران بیفتد چه خواهد شد؟

انتهای پیام