به گزارش ایسنا، مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: «جان کلام سخنان محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه در جلسۀ علنی یکشنبه مجلس شورای اسلامی و در میان همهمه‌ها و فریادهای نمایندگان تازه‌واردی که بر آن‌اند کاسه و کوزه‌های خروج آمریکا از برجام را بر سر او بشکنند، این بود: «من سیاست‌گذار نیستم، من کارگزارم.» هر چند این جمله را به صراحت نگفته باشد.

مفهوم سخن او البته به مذاق کسانی خوش نیامده و انتقاد می‌کنند چرا موضع دفاعی گرفت و در حالی که می‌داند در این وضعیت، امکان تغییر او را ندارند و دست‌ کم تا انتخابات آمریکا باید صبر کرد و سیاست‌های بعدی در قبال برجام بر اساس ماندن یا رفتن دونالد ترامپ تعیین می‌شود، نگران چیست؟

بعضی هم از این منظر که نوع دفاع او جایگاه دولت و مجلس را نزد ناظر بیرونی تضعیف کرده و انتخابات به قصد تغییر سیاست‌ها را زیر سؤال بُرده است.

محمد جواد ظریف اما جز واقعیت را نگفت و چاره‌ای نداشت و شاید زبانی جز این را نمایندگان حمله‌ور به او درک نمی‌کردند. این لحن به شکل‌های دیگر هم البته پیش‌تر گفته شده و شاید ظریف تنها صراحت بیشتری پیشه کرد.

به یاد آوریم که ۵ سال قبل و در مجلس نهم با فضای ضد برجامی علی لاریجانی برجام را از تصویب گذراند و این جمله را هم در واکنش به برخی اعتراضات گفت: «ما می‌خواهیم به این موضوع کمک کنیم و قصد نداریم که برای کشور یک مسئله جدید بسازیم. شورای عالی امنیت ملی یک سری چارچوب مشخص دارد و ما باید همکاری های لازم را در این زمینه داشته باشیم. بحث فروش سیب زمینی و پیاز در کشور مطرح نیست بلکه موضوع بسیار با اهمیت است.»

در نمایشگاه مطبوعات و در همان اوایل بحث بر سر برجام نیز شاهد بحث جالبی بودم. جوانی با حرارت ظریف را متهم به خیانت می‌کرد و جوانی دیگر با شدت تمام از برجام دفاع می‌کرد و وقتی بحث آنان داغ شده بود جوان دیگری به میانه آمد و خطاب به منتقد گفت: «برادر من! آقای ظریف نوع پوشش و ظاهر خود را تغییر داده و  مناسبات رسمی را رعایت می‌کند و به جای بلوز سه دگمه پیراهن دگمه بسته می پوشد و مثل اوایل ریش پروفسوری هم دیگر ندارد. حالا چطور ممکن است قراردادی با این اهمیت و حساسیت با ۶ کشور را سر خود امضا کرده باشد؟!»

چگونه است که آن جوان ۲۲ یا ۲۳ ساله به این نکته پی برده بود و نمایندگان فریاد زننده پی نبرده‌اند؟!»

انتهای پیام