به گزارش ایسنا، متن یادداشت امیر ساعد وکیل - عضو هیات علمی دانشگاه تهران و مؤلف کتاب حقوق بین الملل ورزش و فوتبال به شرح زیر است:

بنا بر اخبار منتشر شده پس از اینکه کنفدراسیون آسیا با احتراز عامدانه از ورود صریح عوامل سیاسی در فوتبال تصمیم گرفت مسابقات باشگاه‌های ایرانی و عربستانی اصطلاحاً به دلایل امنیتی در زمین کشورهای بی‌طرف برگزار شود و اختیار تعیین کشور میزبان را به طرفین سپرد، پس از اینکه عمان در کنار چند کشور دیگر به درخواست ایران برای پذیرش میزبانی مسابقات، جوابی نداد، با توجه به تصمیم کنفدراسیون آسیا مبنی بر برگزاری مسابقات بین عربستان و قطر در خاک خود، ایران پس از اخذ موافقت قطر، رسماً قطر را به عنوان کشور میزبان خود برای برگزاری مسابقات لیگ قهرمانان آسیا در سال 2018 به کنفدراسیون آسیا معرفی کرد، اما کنفدراسیون از یک طرف با نادیده گرفتن مکاتبه رسمی ایران و از طرف دیگر با بی توجهی به این واقعیت که عمان، درخواست ایران را برای میزبانی مسابقات بی‌جواب گذاشته بود، بطور یکجانبه اعلام کرد که عمان به عنوان میزبان بازی تیم‌های ایرانی خواهد بود.

تحلیلی حقوقی بطور اجمالی از این موضوع، گواه این ادعاست که ایران به عنوان یک وزنه واقعی برای اعتبار کنفدراسیون آسیا ضروری است با توسل به ظرفیت‌های حقوقی موجود در ساختار فیفا و دادگاه داوری ورزش، از کیان و اعتبار خود بنحو غیرمنفعلانه دفاع کند و نوار ممتد قدرت لابی‌گری عربستان در کنفدراسیون آسیا علیه ایران را قطع کند.  

بند (ه) ماده 2 اساسنامه فیفا یکی از اهداف خود را «ارتقای راستی، اخلاقیات و بی‌طرفی به منظور اجتناب از کلیه روش‌ها و رویه‌ها مانند فساد، دوپینگ و درآوردن بازی که ممکن است به تمامیت بازی‌ها، رقابت‌ها، بازیکنان، مقامات رسمی و اعضاء یا سوءاستفاده از اتحادیه‌های فوتبال منجر شود» تعیین کرده است.

این عبارت ماده 2 اساسنامه که اشاره به منزلت بازی‌ها و مقامات رسمی دارد، به وضوح حکایت از این واقعیت می‌کند که اصل بی‌طرفی در فوتبال، نه تنها ناظر به شرایط حل و فصل اختلافات و همچنین صلاحیت ورزشکاران برای شرکت در مسابقات و رفتار آنها در حین رقابت‌هاست، بلکه باید سایه اصل بی‌طرفی را بر سر ساختارهای سازمانی و نهادی نیز گستراند. به این ترتیب، سیمرغ اصل بی طرفی از میدان بازی فراتر می‌رود و به سوی ساز و کار سازمانی مدیریت ورزش پرواز می‌کند.

این درک از مفهوم اصل بی‌طرفی در ورزش این واقعیت را برای ما روشن می‌سازد که علاوه بر سوت‌های سیاه داوران، که ممکن است برای درآوردن بازی‌ها زده شود، تصمیمات نهادها در مورد برگزاری مناسبت‌های ورزشی نیز در معرض خطر عدم جانبداری است.

بند (و) ماده 20 اساسنامه فیفا در تبیین حقوق و تکالیف کنفدراسیون‌ها تصریح می‌کند «اساسنامه باید حق شرکت اتحادیه‌ها را در رقابت‌های کنفدراسیون‌ها اعطا کند» به این ترتیب، هر رویکرد اتخاذ شده از سوی یک کنفدراسیون که اصل بی‌طرفی را مخدوش سازد، حداقل یکی از آثار و تبعات آن، تضییق فرصت‌های برابر برای یک اتحادیه فوتبال بمنظور شرکت در رقابت‌ها می‌تواند باشد.

در راستای نقض اصل بی‌طرفی از سوی کنفدراسیون آسیا و تحمیل میدان بازی یک کشور به عنوان محل میزبانی مسابقات باشگاه‌های فوتبال ایران، علاوه بر اینکه مطابق ماده 56 اساسنامه فیفا، کمیته بی‌طرفی و مسئولیت اجتماعی، ماموریت ارتقای مفهوم بی‌طرفی را بر عهده دارد و ایران می‌تواند با طرح مواضع خود در پیشبرد مفهوم بی‌طرفی و محدود ساختن حوزه اختیارات کنفدراسیون آسیا در دیکته کردن کشور میزبان بازی‌های ایران مقاصد بر حق خود را جلو ببرد، ماده 66 اساسنامه فیفا برای دادگاه داوری ورزش، صلاحیت رسیدگی به اختلافات بین اعضاء و کنفدراسیون‌ها را به رسمیت شناخته است و به موجب مواد 68 و 69 اساسنامه فیفا هم کنفدراسیون‌ها طی یک موافقتنامه، الزام‌آور بودن و قطعیت تصمیمات دادگاه داوری ورزش را تصدیق کرده اند. همچنین طبق مجموعه مقررات دادگاه داوری ورزش، این نهاد واجد اختیار ارایه نظریه مشورتی در حوزه مسایل مربوط به ورزش می باشد.

بنابراین مماشات و تساهل مقامات رسمی فوتبال ایران در برخورد با رفتار تردید برانگیز و دور از نزاکت کنفدراسیون آسیا در این شرایط، لطمه‌ای بزرگ به حیثیت فوتبال ایران خواهد بود و ضروری است با تکیه بر ظرفیت های حقوقی بین المللی، در برابر این دهن کجی نهاد آسیاسی فوتبال، واکنشی مناسب با شأن کشور و جایگاه ورزش اتخاذ گردد.»

انتهای پیام