به گزارش ایسنا، عصر ایران در یادداشتی نوشت: «مامور شهرداری آبدان در استان بوشهر، کودک دستفروش افغانستانی را همچون گرگی که بچه آهویی را شکار می‌کند، به چنگ می‌گیرد، او را کتک می‌زند و در آخر او را به سمت خیابان پرتاب می‌کند. پسرک شوک زده، بعد از پرت شدن پای به فرار می‌گذارد و احتمالا در مسیر از خود می‌پرسد جرم او چیست که این چنین کتک خورده است؟

ابوالحسن گنخکی، بخشدار آبدان با تایید برخورد مامور شهرداری با کودک افغانستانی گفت: «اقدامات قانونی لازم از طریق مراجع قضایی دراین خصوص صورت خواهد پذیرفت.»

این اولین بار نبود که ماموران شهرداری در اقصی نقاط ایران چنین برخوردهایی با دستفروشان داشته‌اند. هنوز یادمان نرفته یک پیمانکار شهرداری در کرمان به دو نوجوان گُل خوراند. یادمان نرفته مامور شهرداری که به صورت پیرزنی دست فروش سیلی زد.

همه اینها سوالی را برای ما ایجاد می‌کند که در برخی از شهرداری‌ها چه خبر است؟ چرا ماموران این نهاد عمومی این چنین خشن هستند و با مردم با خشونت برخورد می‌کنند؟ اصلا ضوابط استخدام این افراد در شهرداری‌ها چیست؟ گویا هر که زورش بیشتر و قلبش قسی‌تر، استخدامش در برخی شهرداری راحت‌تر.

اگر یک بار شاهد این خشونت‌ها بودیم می‌شد بگوییم که رفتار مامور شهرداری در آبدان، یک استثناست. اما دیگر این رفتارها تبدیل به سریال‌های نود قسمتی شده است. تازه اینها رفتارهایی است که توسط موبایل مردم ضبط شده است. شهرداری‌ها نمی‌خواهند فکری به حال این یکه‌بزن‌های خود کنند؟ دست‌فروش‌ها قاتل یا دزد نیستند. در قانون حتی اجازه چنین برخوردهایی با دزدها و قاتل‌ها نمی‌شود.

بله، بر اساس تبصره ۱ ماده ۵۵ قانون شهرداری‌ها، سد معابر عمومی و اشغال پیاده‌روها و استفاده غیر مجاز از آنها، میدان‌ها، پارک‌ها و باغ‌های عمومی برای کسب و سکونت ممنوع است. شهرداری‌های سراسر کشور موظف به اجرای قانون هستند اما در اجرای این قانون انسانیت در حال قربانی شدن است.

یک دستفروش به دلیل مشکلات زندگی به گوشه خیابان می‌آید و جنس خود را ارزان تر از مغازه در اختیار مردم قرار می‌دهد. او سرما و گرما را تحمل می‌کند تا زندگی‌اش سپری شود.

آنها به هر دلیلی نتوانسته‌اند شغل مناسبی برای خود پیدا کند. شغلی که فضا و مکان مشخصی داشته باشد. همین امر باعث شده است به گوشه خیابان‌ها پناه ببرند. واقعا اگر این شغل را هم از آنها بگیریم زندگی آنها در شراط بد اقتصادی فعلی  دچار یک بحران اساسی می‌شود.

این موضوع، مسئله ای نیست که تنها ایران با آن مواجه باشد بلکه تمام جهان با این موضوع روبروست و البته برای آن راه‌حل‌هایی پیدا کرده‌اند. واقعا احتیاجی نیست برای این مشکل ما خودمان راهکار ارائه بدهیم. کافی است از تجربیات دیگر شهرهای جهان در این زمینه استفاده کنیم.

جهانیان به این نتیجه رسیده‌اند که ایجاد بازارهایی برای دستفروشان در نقاط مختلف شهر می‌تواند این مسئله بزرگ شهری را حل کند. بازارهایی که در بافت شهری باشد نه دور از مرکز شهر که هیچکس از آن استقبال نکند. تصور کنید در مترو بازارهایی ایجاد شود که دستفروش‌ها کالاهای خود را آنجا بفروشند. به جای این که آنها از میان مردم عبور کنند مردم از میان دستفروشان عبور کنند.

آن چه بهترین خیابان‌ها را در بزرگ‌ترین شهرهای جهان متفاوت کرده است همین دستفروشان هستند که به خیابان‌های مادی و مرده، حس زندگی می‌دهند و برای گردشگران خارجی جذابیت ایجاد می‌کنند.

در ایران اتفاقا ما نمونه‌های سنتی از این نوع بازارها داریم. بازارهایی که به نام روزهای هفته که در اقصی نقاط شهر برگزار می‌شود. بسیاری از دستفروشان می‌توانند کالاهای خود را در شنبه یا چهارشنبه بازارها بفروشند. بهتر است شهرداری‌ها به جای استخدام بزن بهادر به فکر ساماندهی و پیدا کردن قانونی برای دستفروشی باشند.»

انتهای پیام