علی پیماندوست که با نمایش مانولین در سی و دومین جشنواره تئاتر خراسان رضوی حاضر بود، در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص اثر خود اظهار کرد: نمایشنامه مانولین اقتباسی از کتاب پیرمرد و دریا همینگوی است. این داستان ۱۵ سال بعد از اتفاقی که برای سانتیاگو افتاده است، رخ می‌دهد و مانولین برگشته تا کار ناتمام او را تمام کند. با دیدن کلاه، پارو و قایق سانیاگو اتفاقات گذشته زنده می‌شود و تصمیم می‌گیرد دل به دریا بزند.

وی افزود: این نمایش در ابتدا پروژه درسی بود، اما چون یکی از داوران جشنواره در جریان نمایش بود، پیشنهاد داد تا مانولین را به مرحله بازبینی جشنواره تئاتر استان ببرم و پس از آن نیز نمایش به جشنواره تئاتر خراسان رضوی راه یافت.

کارگردان و بازیگر نمایش مانولین در خصوص نحوه بازی نمایش خود بیان کرد: همیشه مونولوگ برای بازیگر چالش است. در نمایش این امکان را نداشتم که روی صحنه نفس بگیرم یا آبی بنوشم و این برای من چالش بزرگی بود. کسی که دانشجوی رشته‌ای است باید خود را به چالش بکشد و من هم از این چالش استقبال کردم. در تمام تمرین‌ها سعی کردم مونولوگ را به شکلی اجرا کنم که مخاطب خسته نشود.

پیماندوست تصریح کرد: از طرفی خودم کارگردان اثر بودم و نمی‌توانستم بازی خودم را ببینم؛ نظر بدهم و ایرادات را رفع کنم. این هم یکی از چالش‌های آماده کردن مانولین بود. به همین دلیل از اساتید تئاتر و نظرات آن‌ها استفاده کردم و کار شکل گرفت.

وی ادامه داد: تمام بخش‌های نمایش را دوست داشتم و برای من جذاب بود. اگر به تک‌تک لحظات علاقه نداشتم نمی‌توانستم نمایش را اجرا کنم و مخاطب نیز لذت نمی‌برد.

این کارگردان تئاتر در خصوص ارتباط مفهوم اصلی نمایش خود، یعنی دل به دریا زدن و زندگی خودش گفت: مهاجرت نوعی دل به دریا زدن است. من می‌توانم به راحتی در مشهد کار کنم اما تصمیم گرفتم به تهران بروم و با چالش‌های جدیدی روبه‌رو شوم. کار در تهران بسیار سخت‌تر است. هر چند این دل به دریا زدن به اندازه مانولین قصه نیست. می‌توان گفت حتی حضور در همین جشنواره نیز دل به دریا زدن بود.

پیماندوست اضافه کرد: تئاتر رابطه زنده تماشاگر با بازیگر است. به دلیل کاتارسیس و اتفاقی که در تماشاگر رخ می‌دهد تماشای تئاتر مهم است. ارتباط زنده‌ای که بین بازیگر و تماشاگر در تئاتر است، در سینما و هیچ رسانه دیگری نیست. به همین دلیل نیز باید چراغ نمایش روشن بماند.

انتهای پیام