می گویند، فرهاد به خاطر عشقش شیرین، کوه را کند و سنگ ها را شکست تا عشق خود را ثابت کند و به شیرین برسد. فرهاد افسانه شد و در یادها ماند، اما عاشقی در این روزگار کنار ما هست که روی فرهاد را سفید کرده و برای عشق از دست رفته‌ی خود، راه فرهاد را جور دیگری رفته است.

 فیلم ارتفاع امید، تلاش این عاشق برای زنده نگه داشتن یاد عشقش را، به تصویر کشیده است. داستان این فیلم به قلم سیروان مظهری و شیرزاد خوانچه سپهر نوشته شده و کیوان مجیدی، آن را کارگردانی کرده است.

محمد نظری، مردی هورامی است که مدتی پیش همسرش را از دست داده  و با دختر نوجوانش، آذر زندگی می کند. او اهل روستای بلبر در کنار رود پرخروش سیروان است. بلبر روستایی زیبا در منطقه هورامان است، جایی که محمد یاد عشقش را فراموش نکرده و از اولین دیدار آشنایی خود با همسرش در کنار یکی از آبشارهای سیروان می گوید.محمد آبشار زیبا را نشان می دهد و می‌گوید: ما هورامی ها سخن معروفی داریم که باید غم ها را به آب روان سپرد و از روشنی آب، امید دیگری گرفت.

در مسیر خود به بالای کوه، بخشی را نشان می دهد که به یخچال برفی هزارخانی معروف است. یخچالی که محمد می گوید در گذشته، عاشقان از اینجا برف را کول می گرفتند و برای معشوق خود به روستا می بردند، حالا اما موقعی که محمد بر بالای کوه مشغول به کار است، دخترش آذر، برای او از این یخچال برف می آورد و از آن برای محمد چای و آب خنک تهیه می کند. قطعات بزرگ برف، یکی یکی جلوی آفتاب، آب می شوند تا آذر بتواند تشنگی پدر را برطرف کند و همزمان محمد هم، با کار کردن آب می شود و کلنگ می زند.

محمد از میوه های بهشتی می گوید که در باغ های صعب العبور به وجود می آیند.

وی کشاورزی روی کوه و جاهای سخت را از توانایی ها و حرفه اصلی هورامی ها می داند و می گوید: سرزمین ما زمین های هموار زیادی برای کشاورزی ندارد و هورامی ها از گذشته با منطقه خود سازگار شده و در سخت ترین قسمت های بالای کوه ها به کشاورزی و باغداری مشغولند. با تلاش خود میوه های بهشتی، یعنی انار و انگور را پرورش می دهند.

محمد بالای کوهی سنگی به دنبال بهشتی به یاد عشقش است.

وی از پدرش، زمینی در بالای کوه را به ارث برده است که می خواهد حالا بعد از عشقش به باغ انگور تبدیل کند تا به یادش باشد. سنگ ها را یکی پس از دیگری می شکند تا به خاک برسد و ساخت باغ را شروع کند. صدای ضربه های کلنگ و بیلچه در دل کوه و تلاش بی وقفه محمد، فرهاد دیگری را در دنیای عاشقی می سازد و همان صدای چکش های او را زنده می کند. کار محمد سخت است و به کندی جلو می رود اما مگر عاشق، سختی می فهمد و ناراحتی می داند، او عاشقانه سنگ ها را می شکند و کرت ها و پرچین هایی می سازد که به آنها تلان می گوید. شاید بشود با این کرت ها، زمین ناهموار کوه را هموار کرد و از شیب کوه کاست.

محمد باید کرت هایی را که با حوصله از سنگ ها چیده است از خاک پر کند تا بتواند نهال ها را بکارد اما خاک در پایین کوه وجود دارد و او باید با سبدی که در همین منطقه تولید شده است و بر پشت دارد، هر بار مقداری خاک را با خود بیاورد تا زمین برای کشت آماده شود و آذر که خاک ها را صاف می کند تا به خوبی در داخل کرت، جای گیرند.

تاکستان یا همان باغ انگور محمد حالا آماده کاشت نهال می شود، دستان عاشقی که خاک را گود می کنند و نهال ها را با هزاران آرزو در دل خاک جای می دهند اما باز هم کار محمد ادامه دارد و این باغ کوچک را هم باید با گالن های آبی که از پایین دست می آورد، سیراب کند، اما ماه ها می گذرد و حالا که امیدها ثمر داده است، محمد و آذر میوه های درختان را می چینند و با خود به خانه می برند.

داستان ها و منظومه های عاشقی را شنیده ایم اما حالا با واقعیتی زنده روبرو هستیم، عاشقی در کنار ما هست که سنگ زار ها و کوه ها را به یاد عشقش به باغ تبدیل کرده است. انگیزه کندن کوه را دارد و تیشه های فرهاد کوه کن را می زند، تلاشی که هرچند برای رسیدن به یار نیست اما برای زنده نگه داشتن یاد او زیباست. 

انتهای پیام