فرهاد حسنی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: جاذبه‌های طبیعی ورزشی موجود در جهان که به انواع مختلفی مانند تپه نوردی، شکار، صید و ماهیگیری، ورزش‌های زمستانی، ورزش‌های ساحلی و آبی، بیابانگردی، طبیعت‌درمانی، گاف، پاتیناژ، رالی، کوهنوردی و غارنوردی و ... تقسیم‌بندی‌شده‌اند.

وی با بیان اینکه در این حوزه، سه شاخه وجود دارد، ادامه داد: گردشگران داخلی، گردشگران ورودی و گردشگران خروجی توریسم ورزشی این سه شاخه هستند.

وی با بیان اینکه گردشگران داخلی و ملی به کسانی گفته می‌شود که برای شرکت در مسابقات داخلی، حضور در مسابقات تیم‌های مختلف ورزشی یا بازدید و تماشای مسابقات ورزشی در سطح ملی فعالیت می‌کنند، تصریح کرد: توریسم ورزشی، به دلیل این که به زبان یا فرهنگی خاص محدود نیست، همه فرهنگ‌ها را در بر می‌گیرد و این برای کشورهایی که به دلایل خاص اعتقادی و دینی در جذب گردشگر ناموفق بوده‌اند، بستری مناسب را فراهم می‌سازد.

حسنی ادامه داد: گردشگران ورزشی کسانی که برای مدت حداقل ۲۴ ساعت و حداکثر ۶ ماه به محیط‌های خارج از محل زندگی دائمی خود سفر می‌کنند و انگیزه و هدف اصلی آنان مشارکت فعال یا غیرفعال در ورزش‌های رقابتی یا تفریحی یا حتی حضور در رویدادهای ورزشی به‌منظور لذت‌بردن و تشویق‌کردن ورزشکاران است.

حسنی با اشاره به اینکه در جذب گردشگران ورزشی ۴ نکته عمده باید موردتوجه قرار گیرد، اضافه کرد: اول مسئله زیرساخت‌ها و  مجموعه‌های ورزشی در کنار محیط‌های مفرح طبیعی یا ساخت بشر، دوم ایمنی حمل‌ونقل، سلامت غذایی و برخورداری از امکانات پزشکی، سوم محیط مناسب و مهیا برای حضور گردشگر (ارائه خدمات شایسته) و چهارم جذابیت‌های فرهنگی، زبانی و سیاحتی در منطقه موردنظر است.

به گفته این کارشناس ورزشی، فواید کوتاه‌مدت و مستقیم حضور گردشگران ورزشی در کشور میزبان پول، ثروت و ایجاد فرصت‌های شغلی است و علاوه‌برآن فواید بلندمدت و غیرمستقیمی نیز قابل‌تصور است از این قرار که حضور آنها رشد و توسعه زیرساخت‌های صنعتی و اقتصادی کشورها را ممکن است به دنبال داشته باشد.

انتهای پیام