به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، دانشمندان مجموعه‌ای از ژن‌ها را در اسب‌های مسابقه‌ای موفق شناسایی کرده‌اند که می‌تواند به ایجاد اسب‌های قدرتمندتر برای مسابقات اسب‌دوانی کمک کند.
آنها ژنوم اسب‌های مسابقه تروبرد، عربی و مغولی را با اسب‌هایی که برای سایر ورزش‌ها و اوقات فراغت پرورش داده شده‌اند، مقایسه کردند.
متخصصان هفت ژن را در نژادهای مسابقه شناسایی کردند که همگی نقش مهمی در عضلات، متابولیسم و زیست‌شناسی عصبی این حیوانات دارند. از جمله‌ی این ژن‌ها می‌توان به ژن NTM که به رشد مغز کمک می‌کند و بر یادگیری و حافظه تأثیر می‌گذارد و ژن MYLK۲ که برای انقباض عضلانی لازم است، اشاره کرد.
این پژوهش جدید توسط پژوهشگرانی از آسیا، اروپا، آمریکای شمالی و شرکت ایرلندی علوم اسب موسوم به پلاسویتال(Plusvital) مستقر در دوبلین انجام شد.
پروفسور املین هیل از شرکت پلاسویتال و نویسنده اصلی این پژوهش گفت: تعداد بسیار زیادی از نژادهای اسب که طی صدها سال گذشته در سراسر جهان توسعه یافته‌اند، با پرورش انتخابی برای صفات مختلف مورد نظر پرورش‌دهندگان به دقت شکل گرفته‌اند. این منجر به تولد اسب‌های قد بلند، اسب‌های کوچک، اسب‌های کشنده قدرتمند، اسب‌های سواری مفید و اسب‌های مسابقه‌ای سریع شده است.
وی افزود: ما مجموعه‌ای از ژن‌های مشترک برای اسب‌های مسابقه‌ای را کشف کرده‌ایم، اما همه اسب‌های موجود در یک نژاد مسابقه‌ای این نسخه ژنی مفید را ندارند. بنابراین این یافته‌ها برای شناسایی مناسب‌ترین اسب‌ها در یک نژاد برای مسابقه یا پرورش مفید خواهد بود.
پژوهشگران بر روی سه نژاد اسب مسابقه‌ای که مشهور هستند، تمرکز کردند که شامل نژادهای تروبرد، عرب و مغولی است.
نژاد تروبرد(Thoroughbred) در قرن ۱۷ و ۱۸ در انگلستان به طور خاص برای مسابقه پرورش داده شد و اکنون به چابکی و سرعت شهره است.
در عین حال، نژاد اسب عربی از شبه جزیره عربستان سرچشمه گرفته است و قدمت آن بسیار دورتر است و به حدود قرن هفتم پس از میلاد بازمی‌گردد. اسب‌های عربی به طور سنتی در مسابقات استقامتی و طی مسافت‌های طولانی، حتی در شرایط آب و هوایی دشوار سرآمد هستند.
در نهایت، اسب‌های مغولی یکی از قدیمی‌ترین جمعیت اسب‌های موجود در دنیا هستند و از فتوحات قرن سیزدهم امپراتوری مغول پشتیبانی کرده‌اند.
اسب‌های مغولی اگرچه اهلی شده‌اند، اما اکثر آنها آزاد هستند و کمترین دخالت انسانی را تجربه می‌کنند.
پژوهشگران در نظر داشتند مجموعه‌ای از نشانگرهای ژنتیکی را شناسایی کنند که به عملکرد ورزشی در این اسب‌ها که برای مسابقه‌ها پرورش داده شده بودند، کمک می‌کند. آنها برای انجام این کار، ژنوتیپ ۵۷۴ اسب را که نشان دهنده سه نژاد مسابقه‌ای و ۲۱ نژاد غیر مسابقه‌ای بودند، مورد مطالعه قرار دادند.
نژادهای غیر مسابقه‌ای شامل کلایدسدیل(Clydesdale)، کونمارا پونی(Connemara pony)، هانوفری(Hanoverian)، مورگان(Morgan)، فیورد نروژی(Norwegian Fjord)، رنگی(Paint)، شتلند(Shetland) و شایر(Shire) بودند.
این مطالعه شامل مجموعه‌ای از نمونه‌های مو از ۱۰۰ اسب بود که متعلق به یک تیم قهرمان اسب‌دوانی بودند که در یک مزرعه در کشور مغولستان پرورش یافته بودند.
پژوهشگران پس از مقایسه ژنوم اسب‌های مسابقه‌ای با نژادهای غیرمسابقه‌ای، هفت ژن ضروری در اسب‌های مسابقه‌ای به نام‌های G۶PC۲، HDAC۹، KTN۱، MYLK۲، NTM، SLC۱۶A۱ و SYNDIG۱ شناسایی کردند.
یکی از این ژن‌ها موسوم به MYLK۲ برای انقباض عضلانی مورد نیاز است و در انسان با آسیب عضلانی ناشی از ورزش همراه است. در عین حال، پروتئینی به نام میوزین زنجیره سبک کیناز(MYL۲) را کد می‌کند که نقشی حیاتی در انقباض عضلانی دارد.
این گروه پژوهشی اشاره می‌کند که پتانسیل مسابقه‌ای بودن در یک اسب، یک ویژگی چند عاملی است، به این معنی که به عوامل دیگری مانند محیط نیز وابسته است و تنها به ژن وابسته نیست.
اما تنوع در این هفت ژن می‌تواند برای بهبود ژنتیکی جمعیت اسب‌ها به منظور استفاده در انواع خاصی از مسابقه‌ها مورد استفاده قرار گیرد. این هفت ژن همچنین می‌توانند به بهبود جمعیت مسابقه‌ای اسب‌های مغولی کمک کنند.
این پژوهش در مجله Communications Biology منتشر شده است.
انتهای پیام
نظرات