به گزارش ایسنا، «اگر عمر دوباره داشتم…» مجموعه یادداشت‌ها و مقالاتی کوتاه است که مینو مشیری در طی سال‌ها نوشته یا ترجمه کرده‌ و در چند نشریه معتبر ایرانی به چاپ رسانده‌ است. این نوشته‌ها، که به انتخاب خود وی سامان یافته‌اند، پیرامون موضوعات گونه‌گونی است که ادبیات ایران و جهان، سینما، سیاست، فرهنگ و هنر را دربرمی‌گیرد و آن‌ها را می‌توان لابه‌لای فرصت‌های کوتاه در میان روزمرگی‌ها خواند و از آن‌ها لذت برد.

در بخشی از این کتاب آمده است:

«اگر عمر دوباره داشتم می‌کوشیدم اشتباهات بیشتری مرتکب شوم. همه ‌چیز را آسان می‌گرفتم. از آنچه در عمر اولم بودم ابله‌تر می‌شدم. فقط شماری اندک از رویدادهای جهان را جدی می‌گرفتم.»

مینو مشیری دارنده نشان شوالیه ادب و هنر از فرانسه، برای اهالی فرهنگ و ادب چهره‌ای آشناست. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه ژاندارک و تحصیلات متوسطه و دانشگاهی را در انگلستان گذراند. او دارای کارشناسی ارشد زبان و ادبیات انگلیسی و کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فرانسه (قرن هجدهم ـ عصر روشنگری) از دانشگاه اگزتر است. علاوه بر مقالات متعددی که به زبان‌های فارسی، انگلیسی و فرانسه در نشریات گوناگون داخل و خارج از کشور منتشر کرده‌ آثار زیر نیز از جمله ترجمه‌های او به فارسی است که هر یک به چاپ‌های متعدد رسیده است:

کوری (ژوزه ساراماگو)، نوت‌بوک (ژوزه ساراماگو)، خاکستر گرم (شاندور مارانی)، آدُلف (بنژامن کُنستان)، پی‌یر و لوسی (رومن رولان)، درون و ناخوانده (دو نمایشنامه از موریس ماترلینک)، زندگی و زمانه مایکل ک (ج. م. کوتسیا)، عصر بی‌گناهی (ایدیث وارتن)، اوژنی گرانده و بابا گوریو (بالزاک)، راهنمای انتقادی (لسلی شپارد)، گوستاو فلوبر (در مجموعه نسل قلم)، گابریل گارسیا مارکز (در مجموعه نسل قلم)، برنارد شا (در مجموعه نسل قلم)، الکساندر سولژنیتسین (در مجموعۀ نسل قلم)، داستان دو شهر (چارلز دیکنز)، هدا گابلر (هنریک ایبسن)، اِلِنی (نیکولاس کیج).

مشیری همچنین کتاب آقای بازیگر (زندگی عزت‌الله انتظامی) به قلم هوشنگ گلمکانی را به انگلیسی و داستان‌های کوتاهی از عباس کیارستمی، ابوالفضل جلیلی، کیومرث پوراحمد، سهراب شهیدثالث را به انگلیسی یا فرانسه برگردانده است. زیرنویس انگلیسی و فرانسه فیلم‌های مهمان مامان و بمانی از داریوش مهرجویی، بید مجنون از مجید مجیدی نیز با ترجمه اوست. مینو مشیری نخستین مترجم ادبی است که با ترجمه رمان کوری ژوزه ساراماگو را به خوانندگان فارسی‌زبان معرفی کرد و از طرف دولت پرتغال از او قدردانی شد.

علاوه بر این‌ها، در سال ۱۳۸۴ جایزه اول در رشته طنز از جشنواره مطبوعات را کسب کرد. در سال ۲۰۰۶ در جشنواره بین‌المللی فیلم لوکارنو (سوییس) عضو هیات داوران در بخش هفته منتقدان بود. در سال ۲۰۱۰ عضو هیالت داوران فیپرشی (فدراسیون بین‌المللی منتقدان سینمایی) در جشنواره بین‌المللی فیلم تسالونیکی (یونان) بود. در سال ۲۰۱۱ عضو هیات داوران فیپرشی در جشنواره بین‌المللی فیلم مستند تسالونیکی بود. در سال ۲۰۱۳ در جشنواره بین‌المللی فیلم لوکارنو عضو هیات داوران بود و در سال ۲۰۱۷ جمهوری فرانسه نشان شوالیه ادب و هنر را به او اعطا کرد.

انتهای پیام