به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، در چند هفته آتی، یک ماهواره کوچک بر دهانه‌های دائما در سایه‌ ماه نور می‌تاباند و به دنبال مخازنی از یخ‌آب می‌گردد که می‌تواند برای فضانوردان بسیار مفید باشد.

لونار فلش‌لایت(Lunar Flashlight) به معنای چراغ قوه قمری متعلق به ناسا یک تاسواره به اندازه یک کیف دستی است که قرار است بین ۹ تا ۱۵ نوامبر با فرودگر ژاپنی هاکوتو-آر(Hakuto-R) و ماه‌نورد رشید ۱(Rashid ۱) متعلق به امارات متحده عربی با موشک "فالکون ۹" اسپیس‌ایکس از ایستگاه نیروی فضایی کیپ کاناورال در فلوریدا به فضا پرتاب شود.

اگرچه وجود آب در زیر خاک ماه موسوم به رگولیت(regolith) بر کسی پوشیده نیست، اما دانشمندان مطمئن نیستند که آیا لایه‌ای از یخ کف‌ این دهانه‌های سرد را پوشانده است یا خیر. همچنین از آنجا که آنها در قطب‌های ماه هستند، یعنی در مناطقی که خورشید هرگز از لبه‌های آنها طلوع نمی‌کند و نور آن هیچ گاه بر آنها نمی‌تابد، هیچ راهی برای کشف این یخ‌آب وجود ندارد، مگر اینکه منبعی از نور در آنجا وجود داشته باشد و نور بر این دهانه‌ها تابانیده شود.

این دقیقاً همان چیزی است که لونار فلش‌لایت قصد انجام آن را دارد؛ استفاده از لیزر برای روشن کردن این دهانه‌های تاریک در قطب جنوب قمری.

جان بیکر(John Baker) مدیر پروژه این ماموریت در آزمایشگاه پیرانش جت ناسا در جنوب کالیفرنیا در بیانیه‌ای گفت: این پرتاب، ماهواره ما را در مسیری قرار می‌دهد که حدود سه ماه طول می‌کشد تا به مدار علمی خود برسد. سپس لونار فلش‌لایت سعی می‌کند یخ‌آب را در سطح ماه در مکان‌هایی بیابد که هیچ کس دیگری تاکنون قادر به دیدن آن نبوده است.

از آنجایی که ماهواره لونار فلش‌لایت تنها مقدار محدودی سوخت با خود حمل می‌کند، استفاده از مدارهای سوخت فشرده برای آن امکان‌پذیر نیست. بنابراین ناوبرهای این ماموریت، این فضاپیما را از کنار ماه هدایت می‌کنند تا سپس در یک مدار گسترده، حلقه‌ای و جمع‌آورنده اطلاعات یا مدار NRHO مستقر شود.

یک مدار NRHO یک مدار هاله‌ای با اضلاع کمی خمیده یا تقریباً مستقیم بین گذرهای نزدیک با یک جرم در حال گردش است.

یک مدار NRHO به سوخت بسیار کمتری نسبت به مدارهای سنتی نیاز دارد و آن را در دورترین نقطه یعنی فاصله ۷۰ هزار کیلومتری از ماه می‌برد که هر وقت در نزدیکترین فاصله خود با ماه یعنی در فاصله ۱۵ کیلومتری بالای قطب جنوب ماه قرار گیرد، سطح ماه را با دقت رصد می‌کند.

باربارا کوهن(Barbara Cohen) پژوهشگر ارشد گروه عملیات لونار فلش‌لایت در مرکز پرواز فضایی گادرد ناسا می‌گوید: دلیل استفاده از این مدار این است که بتوانیم به اندازه کافی به ماه نزدیک شویم تا این ماهواره بتواند لیزرهای خود را به خوبی بتاباند و بازتاب خوبی از سطح دریافت کند و در عین مداری پایدار باشد که سوخت کمی مصرف کند.

تشخیص یخ‌آب با بازتاب‌سنج

لونار فلش‌لایت چندین نقطه عطف را محقق خواهد کرد، چرا که اولین فضاپیمای میان‌سیاره‌ای خواهد بود که از نوع جدیدی از پیشران سبز(هیدرازین) نسبت به پیشرانه‌های رایج در فضا استفاده می‌کند. این سوخت برای حمل و نقل و ذخیره ایمن‌تر است و توسط آزمایشگاه پژوهشی نیروی هوایی آمریکا توسعه یافته است. این سوخت به جای نیاز به اکسید کننده جداگانه، از طریق یک کاتالیزور می‌سوزد.

لونار فلش‌لایت همچنین اولین ماموریتی خواهد بود که از یک بازتاب‌سنج چهار لیزری برای جستجوی یخ‌آب در ماه استفاده می‌کند. بازتاب‌سنج از طول موج‌های نزدیک به فروسرخ استفاده می‌کند که به راحتی توسط آب جذب می‌شوند تا یخ روی سطح ماه را شناسایی کنند.

جالب اینجاست که وقتی لیزرها به یک صخره برخورد می‌کنند، نور آنها در فضاپیما منعکس می‌شود و در نتیجه فقدان یخ را نشان می‌دهد. اما اگر نور جذب شود، به این معنی است که دهانه‌های تاریک حاوی یخ‌ یا آب هستند.

کوهن می‌گوید: ما برای اولین بار می‌خواهیم اندازه‌گیری قطعی یخ‌آب سطحی ماه را در مناطق دائما در سایه انجام دهیم. ما می‌توانیم مشاهدات لونار فلش‌لایت را با سایر مأموریت‌های قمری مرتبط کنیم تا بفهمیم این آب چقدر گسترده است و می‌توان از آن به عنوان منبعی توسط کاوشگران آینده استفاده کرد.

انتهای پیام