به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، دانشمندان می‌گویند ناسا ممکن است ۵۰ سال پیش هنگامی که دو فرودگر «وایکینگ»(Viking) خود را روی مریخ قرار داد، حیات بیگانه را در سیاره سرخ کشف کرده باشد اما به طور تصادفی آن را کشته باشد.

این ادعا توسط «دیرک شولتز ماکوخ»(Dirk Schulze-Makuch) پژوهشگر «دانشگاه فنی برلین»(TU Berlin) مطرح شد. ماکوخ معتقد است آزمایشی که در دهه ۱۹۷۰ انجام شد و آب را به خاک افزود، هر گونه حیاتی را که در مریخ وجود داشت، غرق کرد.

این آزمایش که به عنوان «آزمایش‌های بیولوژیکی کاوشگر وایکینگ» شناخته می‌شود، در ابتدا از نظر متابولیسم مثبت بود اما پژوهش مرتبط، هیچ اثری را از مواد آلی پیدا نکرد. ماکوخ باور دارد که آب حاوی یک محلول غذایی در خاک ممکن است بیش از اندازه مایع بوده باشد و هرگونه حیاتی را پس از مدتی از بین برده باشد.

اگرچه این تئوری‌ها ممکن است برای برخی عجیب به نظر برسند اما این در مورد میکروب‌های ساکن در سنگ‌های نمکی بیابان آتاکاما صدق می‌کند. بیابان آتاکاما، چشم‌اندازهایی شبیه به مریخ دارد و میکروب‌های ساکن آن برای زنده ماندن نیازی به باران ندارند و آب زیاد آنها را از بین می‌برد.

طی مأموریت وایکینگ ناسا، فرودگر «وایکینگ ۱» در ۲۰ ژوئیه ۱۹۷۶ و «وایکینگ ۲» در سوم سپتامبر ۱۹۷۶ روی مریخ فرود آمدند.

فرودگرها به تجهیزاتی از جمله کروماتوگراف گازی/طیف‌سنج جرمی، طیف‌سنج فلورسنس پرتو ایکس، لرزه‌سنج، تجهیزات هواشناسی و دوربین‌های رنگی استریو مجهز بودند. این تجهیزات به فرودگرها کمک می‌کردند تا نشانه‌های احتمالی حیات را جستجو کنند و ویژگی‌های فیزیکی و مغناطیسی خاک و جو را مورد بررسی قرار دهند.

ماکوخ در مقاله خود، نتایج را گیج‌کننده دانست. به گفته ماکوخ، یکی از آزمایش‌ها مثبت شد و دیگری که برای تبادل گاز انجام گرفت، منفی بود. با وجود این، مقادیر کمی از مواد آلی کلردار شناسایی شدند.

آزمایش مثبت برای حیات، آب را به خاک اضافه کرد تا ببیند آیا تنفس و متابولیسم ظاهر می‌شوند یا خیر. تئوری این بود که اگر حیات در مریخ وجود داشته باشد، میکروارگانیسم‌ها مواد مغذی را مصرف می‌کنند و کربن رادیواکتیو را به صورت گاز انتشار می‌دهند.

ماکوخ در پژوهش سال ۲۰۰۷ خود گفت که حیات مریخی می‌تواند هیدروژن پراکسید را در سلول‌های خود داشته باشد.

ماکوخ و «جوپ هاتکوپر»(Joop Houtkooper) همکار او در مقاله پژوهش نوشتند: اگر فرض کنیم که حیات بومی مریخ ممکن است با ترکیب هیدروژن پراکسید در سلول‌هایش با محیط خود سازگار شده باشد، این موضوع می‌تواند نتایج فرودگرهای وایکینگ‌ را توضیح دهد. اگر سلول‌های مریخ حاوی هیدروژن پراکسید بود، آنها را از بین می‌برد. علاوه بر این، باعث می‌شد که هیدروژن پراکسید با هر مولکول آلی در مجاورت خود واکنش نشان دهد و مقادیر زیادی دی‌اکسید کربن ایجاد کند. این دقیقا همان چیزی است که تجهیزات تشخیص داده‌اند.

آزمایش دیگری به نام «انتشار پیرولیتیک»(pyrolytic release) که برای سنتز آلی انجام شد نیز مثبت بود. این آزمایش، مونوکسید کربن و دی‌اکسید کربن به دست آمده از زمین را مخلوط کرد تا ببیند آیا کربن در خاک گنجانده می‌شود یا خیر.

فرودگرهای وایکینگ، مواد آلی کلردار را شناسایی کردند اما دانشمندان گفتند این فرودگرها ممکن است سیاره را آلوده کرده باشند.

ماکوخ نوشت: با وجود این، ماموریت‌های بعدی وجود ترکیبات آلی بومی را هر چند به شکل کلر در مریخ تأیید کرده‌اند. شاید حیات در مریخ می‌توانست با وجود سنگ‌های نمکی و جذب مستقیم آب از جو، با محیط خشک سازگار شود. آزمایش‌های دو فرودگر وایکینگ‌ که شامل اضافه کردن آب به نمونه‌های خاک بودند، ممکن است بر این میکروب‌های احتمالی غلبه کرده و به نابودی آنها منجر شده باشند.

فرودگرها ماموریت خود را تا آخرین ارسال به زمین در ۱۱ نوامبر ۱۹۸۲ توسط وایکینگ ۱ و ۱۱ آوریل ۱۹۸۰ توسط وایکینگ ۲ ادامه دادند اما تا به امروز همچنان روی مریخ نشسته‌اند.

انتهای پیام