ورزش، چیزی است بزرگ‌تر از آنچه در دوربین‌های خبری و زمین‌های ورزشی می‌بینیم یا روی سایت های خبری می‌خوانیم؛ ورزش، یک نوع زندگی است و حتی یک نفر با یک مدال می‌تواند یک رمان عاشقانه باشد، گاهی ورزش حتی در شکست هم معناهای بزرگی دارد؛ آری، ورزش داستان زندگی افرادی است که با وجود محدودیت ها در معنای واقعی فعل «خواستن» را صرف کردند.

ورزش، گاهی اشک است و لبخند، گاهی امید است و اقتدار، گاهی خواستن است و توانستن، ورزش گاهی داستان زندگی افرادی است که با محدودیت و معلولیت و در آوردگاه های مختلف آسیایی و جهانی و حتی المپیک نوشتند.

اگر داستان زندگی این افراد را بخوانیم یک بند میان اهداف ورزش معلولان وجود دارد؛ آن هم بالا بردن امید به زندگی است. همه می‌دانیم، معلولی که گاهی بنابر خواست تقدیر و سرنوشت و به واسطه اتفاقی ناگوار، صندلی چرخ داری به آن تحمیل شده و جزئی از بدنش را از دست داده، وقتی می‌بیند می‌تواند ضعف جسمی خود در برخی حرکات را با توانمندی در حرکات دیگر جبران کند، می‌فهمد زندگی به نقطه پایان نرسیده و این تمام ماجرا نیست.

این روزها و در آستانه آوردگاه آسیایی هانگژو، در میانه اخبار فوتبال و والیبال، مردان و زنان معلول کشورمان در رشته های مختلف ورزشی برای حضور در مسابقات پاراآسیایی هانگژو خودشان را آماده می‌کنند.

در روزی‌های که همه به دنبال گرفتن یک خبر هر چند هم کوتاه از باشگاه های بزرگ فوتبال ایران هستند، این ورزشکارانی معلول اما با اراده هستند که با قرار گرفتن نامشان در میان ملی‌پوشان اعزامی به هانگژو خبر های بزرگ و سرشار از حس خوب و غرورآفرین را تولید می‌کنند، خبر های جمله خواستن توانستن است در عمق آن موج میزند.

اما تمامی آن اراده های پولادین و حقیقت بخشیدن به فعل «خواستن» توسط انسان های که حتی نگذاشتند تقدیر و سرنوشت هم آن هارا شکست دهد، در کنار این میلیاردر ها محو شده است.

بیایید و هوای آن ۲۱۲ نفری که تا به امروز اعزامشان به هانگژوه قطعی شده است را داشته باشیم، آن های که در این روزهای سرد و نامیدی، امید به جامعه می‌ریزند؛ قهرمانانی که طوری می‌جنگند و انگیزه دارندکه حتی سالم‌ها گاهی خیره می‌مانند.

در پایان این یادداشت و کوتاه و در روز ملی پارالمپیک، بیایید قول بدهیم که مواظب باشیم بعد از این که اقتدار و غیرت ایرانی بودن را در خاک چین به نمایش گذاشتند و در زمان برگشت که پله‌های فرودگاه پایین آمدند با آن حلقه‌های گل در شهر رهایشان نکنیم، فراموش نکنیم که آنها به ما امید داده‌اند، ناامیدشان نکنیم.

انتهای پیام