حجت‌الاسلام‌والمسلمین حسین اشهد مدیر تبلیغ معاونت فرهنگی بنیاد بین‌المللی امامت در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به علت تعبیر مذهب جعفری به شیعیان بیان کرد: در فاصله انقراض امویان و قدرت یافتن عباسیان، امام جعفر صادق (ع) توانست که به گسترش علم و رونق احکام الهی بپردازد و در روزگار شکوفایی علم، مذهب اهل بیت به او منسوب شد.

وی بیان کرد: منزل امام صادق(ع) به تعبیر امروزی به دانشگاهی تبدیل شده بود و به حضور عالمان بزرگ در حوزه حدیث‌، تفسیر، حکمت و کلام زینت یافته بود؛ در حوزه‌های گوناگون علم ۲ تا ۴ هزار نفر در مکتب درس آن حضرت می‌نشستند.

وی اظهار کرد: اصطلاح شیعه در زمان رسول خدا(ص) رواج داشته است، زیرا ایشان دوستداران و علاقه مندان حضرت امیرالمومنین(ع) را با عنوان شیعه علی خطاب می‌کردند. 

اشهد با اشاره به دوران کشمکش‌های سیاسی و اختلافات دینی و به قدرت رسیدن بنی‌العباس، بیان کرد: مهم ترین اتفاقات آن دوره رونق گرفتن مجالس درس و روی آوری طالبان علم به آموزش علم در شهرهای مهمی چون مدینه، کوفه، بصره است.

وی اظهار کرد: امام صادق(ع) به عنوان حجت خدا و منبع علم الهی در آن شرایط به تربیت شاگرد در رشته‌هایی تخصصی علم در جهت گسترش فرهنگ شیعه و بازشناسی مبانی اسلام ناب بود پرداخت؛ به نحوی که گفت‌وگوهای علمی با مخالفان و پیروان مذاهب دیگر با استفاده از عقل، کتاب و سنت، برتری اسلام ناب را به اثبات رساند.

وی بیان کرد: از ثمرات این جلسات درس می‌توان به طرح و تدوین موضوعات علمی به صورت تخصصی با گفت‌وگو با اندیشمندان سایر مذاهب و ادیان اشاره کرد، در این جلسات اندیشمندان مذاهب دیگر در برابر عظمت و برتری علمی امام صادق(ع) سر تعظیم فرود آوردند.

اشهد گفت: می‌توان ادعا کرد که امام صادق(ع) با کمترین امکانات در مدت کوتاهی دانشگاه عظیمی که طبق گفته آیت‌الله جوادی آملی دارای ۴۰۰رشته تخصصی بوده را تأسیس کرد و تربیت شاگردان توسط امام صادق(ع) تا مقام استادی آن‌ها به شرط تداوم در شاگردی پیش می‌رفت.

وی با اشاره به کتاب( الارشاد) شیخ مفید، ادامه داد: در علم حدیث اگر شخصی از شخص دیگر حدیثی را روایت کند اینطور بیان می‌شود که شاگرد از استاد خود نقل کرده است، همین نقل احادیث توسط چهار هزار نفر می‌تواند تعداد شاگردان آن حضرت را تبیین کند.

اشهد اظهار کرد: بهترین میراث برای الگوبرداری از امام صادق(ع) مشهور به (نامه امام صادق (ع) به شیعیان خودشان) است و خود ایشان آن را ادب نامه نام گذاری کردند.

وی گفت: امام صادق(ع) در این نامه به ابعاد گوناگون زندگی مادی و معنوی پرداختند، بخشی از این نامه بدین شرح است:

خداوند مورد رحمت قرار دهد، جمعی را که مشعل تابانی بودند، که با رفتارهای نیک خویشتن و به کار بردن تمام توان خود، مردم را به سوی ما خواندند. به راستی، مؤمنان آنهایند که از نافرمانی خدا بترسند و نگران آنند که هدایتی که به عنوان نعمت به آن‌ها ارزانی شده از دست شان برود. هرگاه خدا و نعمت های او را به خاطر می‌آورند بیمناک اند و نگران شوند و آن گاه که آیات پروردگار بر آنان خوانده شود از مشاهده ی نفوذ و قدرت او بر ایمان شان افزوده می‌شود و بر خداوند اعتماد و توکّل می‌کنند.

در بخش دیگری از این نامه آمده است؛ دیری است که پایگاه جهل و نادانی توانمند شده است و مردم به آن گرایش دارند و آن را تقویت می‌کنند و آن هم به این خاطر است که مردم، دین خداوند را به بازی گرفته‌اند تا جایی که حتی آنان که به ظاهر تظاهر به دوستی و نزدیکی با آفریدگار می‌کنند، هدفی غیر از رضایت او در ذهن دارند و در دل دنبال چیز دیگری هستند و حقیقتا آن‌ها جفا کارند.

اگر شیعیان ما پیروانی راستین باشند و بر راه خود، صبر و استقامت ورزند فرشتگان دست در دستانشان می‌گذارند و ابر رحمت الهی بر سرشان سایه می‌افکند و روزهای تابان و روشن در پیش خواهند داشت و از آسمان و زمین برکت و روزی فراوان به آنان خواهد رسید و هرچه از خداوند بخواهند به ایشان می‌بخشد.

انتهای پیام