دوران نوجوانی زمانی است که افزایش و قد و وزن را به دنبال دارد و هرگونه اختلال در نحوه تغذیه، نوجوان را به سرعت در معرض خطر سوءتغذیه، لاغری، کوتاه قد، اضافه وزن و چاقی و کمبود ریزمغذی‌ها قرار می‌دهد.

میزان انرژی موردنیاز این گروه سنی، به دلیل تفاوت در اندازه بدن، میزان تحرک و سرعت رشد در دختران و پسران متفاوت است و هر چه میزان تحرک و فعالیت بدنی نوجوان بیشتر باشد، به انرژی بیشتری نیاز دارد.

چه گروهی از نوجوانان در معرض خطر دریافت ناکافی انرژی قرار دارند؟

نوجوانانی که رژیم کم کالری دارند یا به دفعات، دریافت کالری خود را محدود می کنند تا وزنشان کاهش یابد.

افرادی که در خانوارهای ناامن غذایی و یا در خانه‌های موقت یا خیابان زندگی می‌کنند.

نوجوانانی که از داروهای غیر مجاز کاهش اشتها یا جانشین شونده غذا استفاده می‌کنند.

نوجوانانی که دارای بیماری‌های مزمن مانند بیماری «کرون»، «سیستیک فیبروز» یا تحلیل عضلانی هستند.

پروتئین

ترکیبی از پروتئین حیوانی و گیاهی به شرط آن‌که انرژی دریافتی نوجوان کافی باشد، می‌تواند نیاز بدن را برای رشد تأمین کند. توصیه می‌شود پروتئین حیوانی مانند پروتئین موجود در شیر، گوشت و تخم مرغ که پروتئین با کیفیت خوب محسوب می‌شود در برنامه غذایی روزانه نوجوان گنجانده شود. دست کم یک سوم تا نصف پروتئین دریافتی باید از پروتئین حیوانی باشد. در صورتی که در میان وعده نان، پنیر و شیر مصرف شود، بخشی از پروتئین مورد نیاز این سنین تأمین می‌شود.

کربوهیدرات و فیبر

نیاز نوجوانان به کربوهیدرات حدود ۱۳۰ گرم در روز است. نوجوانانی که خیلی فعال هستند یا رشد زیادی دارند نیاز به کربوهیدرات اضافه برای تأمین دریافت کافی انرژی دارند. در حالی که نوجوانانی که غیرفعال هستند و حرکات آن‌ها به طور دائمی محدود شده است، نیاز به کربوهیدرات کمتری دارند. دانه کامل غلات منبع ترجیحی کربوهیدرات‌ها است، زیرا ویتامین‌ها، عناصر معدنی و فیبر را تأمین می‌کند. دریافت فیبر در نوجوانان پایین است که به علت دریافت کمتر دانه کامل غلات، میوه ها و سبزی‌ها است.

چربی

توصیه می‌شود که دریافت چربی بیش از ۳۰ تا ۳۵ درصد و دریافت اسیدهای چرب اشباع شده بیش از ۱۰ درصد کل دریافتی نباشد. همچنین از دریافت کافی اسیدهای چرب ضروری برای تأمین رشد، تکامل و کاهش خطر بیماری‌های مزمن در سال‌های بعد در نوجوانان اطمینان حاصل شود.

ویتامین‌ها و املاح معدنی

ویتامین‌ها و عناصر مواد معدنی برای سنتز پروتئین در مقادیر زیاد در دوره جهش رشد ضروری است و بعد از تکمیل بلوغ جسمی این نیاز کاهش پیدا می‌کند.

شایع‌ترین کمبودهای ویتامینی در این دوران، کمبود ویتامین A و D و شایع‌ترین کمبودهای املاح شامل کمبود ید، آهن، روی و کلسیم است. دریافت ریزمغذی‌ها در دوران نوجوانی در بیشتر زیر گروه‌های نوجوانان به ویژه دختران ناکافی است.

نیاز به ویتامین‌ها و عناصر معدنی موثر در تشکیل استخوان در نوجوانی و ورود به بزرگسالی افزایش پیدا می‌کند. به طور کلی نوجوانان پسر به مقادیر بیشتری از اکثر ریزمغذی‌ها به جز آهن در دوران بلوغ نیاز دارند.

برخی از ویتامین‌ها و املاح معدنی در دوران رشد نقش اساسی دارد و کمبود آن‌ها موجب اختلال رشد نوجوان می‌شود. توصیه می‌شود نوجوانان برای ارزیابی رشد و بررسی دریافت ریزمغذی‌ها، دست کم یک بار در سال به مشاور تغذیه در مراکز خدمات جامع سلامت مراجعه کنند.

انتهای پیام