یک بارداری طبیعی حدود ۴۰ هفته زمان می‌برد و سقط‌های خود به خودی که در طی ۱۲ هفته اول بارداری اتفاق می‌افتد، به عنوان از دست دادن زودهنگام بارداری شناخته می‌شود. بررسی‌ها نشان می‌دهد که تعدادی از بارداری‌های تشخیص داده شده، در طی ۱۲ هفته اول بارداری از دست می‌رود.

در بررسی علت‌های از دست رفتن این بارداری‌ها مشخص شده که اغلب آن‌ها به صورت اتفاقی رخ داده و احتمال تکرار آن در بارداری بعدی اندک بوده است. بنابراین، اغلب زنانی که در هفته‌های پایین بارداری، بارداری خود را از دست می‌دهند، در آینده بارداری موفقی خواهند داشت.

چه عواملی می تواند منجر به سقط خود به خود جنین یا از دست دادن زودهنگام بارداری شود؟

برخی از مادران نگران این مسئله هستند که ممکن است کاری انجام داده باشند که منجر به از دست دادن بارداریشان شده باشد. اما لازم است بدانیم که فعالیت‌های عادی روزمره، ورزش و رابطه جنسی معمولی، هیچ یک سبب از دست رفتن زودهنگام بارداری نمی‌شود.

کسالت صبحگاهی، تهوع و استفراغ که در اوایل بارداری شایع است، نمی‌تواند منجر به از دست دادن زودهنگام بارداری شود. برخی از مادرانی که سابقه از دست دادن زودهنگام بارداری داشته‌اند، معتقدند که علت آن زمین خوردن یا ترس شدید آن‌ها بوده است؛ اما این موارد در اغلب اوقات نمی‌تواند منجر به از دست رفتن زودهنگام بارداری شود.

در حال حاضر، عوامل متعددی برای سقط‌های خود به خودی جنین مطرح شده است که از جمله می‌توان به ناهنجاری‌های کرموزمی اتفاقی اشاره کرد. در واقع، اغلب ناهنجاری‌های کرموزمی که منجر به سقط خود به خود می‌شود، ناشی از رخدادهای تصادفی خطاهای گامت‌زایی(گامتوژنزیس) مادری یا پدری، ورود ۲ اسپرم به یک تخم و یا اختلال در جداشدگی کرموزم‌های همتا (همولوگ) در طی تقسیم سلولی است. اما در کل این ناهنجاری‌ها، رخدادهای غیر شایع (۴ تا ۶ درصد) است.

از دیگر علت‌های این‌گونه از سقط‌ها می‌توان به نقایص لانه‌گزینی، عفونت‌های مادری و ناهنجاری‌های رحمی و دهانه رحم اشاره کرد. از سویی دیگر، برخی مطالعات مطرح‌کننده وجود ارتباط بین سبک زندگی، رفتارهای فردی، تغذیه، عوامل محیطی، شغلی، اجتماعی و اقتصادی با سقط خود به خود جنین و از دست دادن زودهنگام بارداری است. نتایج برخی از بررسی‌ها مطرح کننده این است که بعضی از عوامل اجتماعی و رفتاری که خود تعیین کننده شیوه زندگی فرد است، می‌تواند احتمال سقط خود به خود را افزایش دهد. به عنوان مثال ارتباط بین مصرف الکل، مصرف دخانیات، مواد محرک و مخدر و مصرف مقادیر بیش از حد کافئین، با سقط خود به خود همیشه مورد توجه است.

نتایج برخی از مطالعات نشان داده که مصرف سیگار، خطر سقط خود به خود یا از دست دادن بارداری به ویژه زیر ۱۲ هفته را افزایش داده است. همچنین، مصرف سیگار و یا داروهای محرک از طریق ارتباط با برخی از بیماری‌ها مانند واریکوسل (واریسی شدن عروق بیضه)، بیماری‌های قلبی _ عروقی و سندرم‌های متابولیک از قبیل فشارخون بالا، چربی خون بالا و دیابت، به ویژه در مردان (به دلیل تأثیر بر کیفیت مواد ژنتیکی اسپرم) می‌تواند احتمال سقط خود به خود را افزایش دهد. بررسی‌هایی هم نشان داده که نوشیدن الکل در ۳ ماهه نخست بارداری، خطر سقط خود به خود را بالا برده است.

بنابراین، بهترین اقدام در طی بارداری، پرهیز از نوشیدن الکل است. در خصوص قهوه (کافئین) هم تحقیقاتی وجود دارد که در آن‌ها به پرهیز از مصرف مقادیر زیاد قهوه (بیش از ۲۰۰ میلی گرم؛ بیش از ۲ فنجان در روز) در طول بارداری توصیه شده است؛ همچنین بهبود سبک زندگی از طریق تغذیه سالم، ورزش، کاهش وزن، قطع استعمال سیگار و مصرف الکل، اعتدال در مصرف موادی مانند قهوه، می‌تواند در زمینه پیشگیری و کاهش موارد سقط خود به خود موثر باشد.

انتهای پیام