به‌طور متوسط، همه روزه در جاده‌های کشور، چندین نفر قربانی سوانح رانندگی می‌شوند و هزاران نفر دیگر دچار آسیب‌های جسمی و روانی می‌گردند که بسیاری از این آسیب‌ها سال‌ها زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

این تصادفات تنها یک آمار نیستند، بلکه هر حادثه، یک داستان غم‌انگیز از درد، فقدان و اندوهی است که خانواده‌ها، دوستان و جامعه را متأثر می‌سازد. پشت هر آمار، فردی وجود دارد که ممکن است پدر، مادر، فرزند یا همسر یک خانواده باشد. بنابراین، کاهش تصادفات جاده‌ای نه تنها به معنای کاهش آمار مرگ و میر بوده، بلکه به معنای حفظ زندگی‌ها، آینده‌ها و آینده‌سازان کشور است.

روایت‌هایی تکان‌دهنده از حوادث جاده‌ای

برای درک بیشتر حال آسیب‌دیدگان در حوادث، پای روایت چند خانواده می‌نشینیم. روایت نخست، روایت زهرا، مادر داغ‌دیده‌ای است که در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا آرام، اما پر از بغض می‌گوید: پسرم تازه ۲۳ سالش تمام شده بود. تازه کار پیدا کرده و داستان زندگی رو شروع کرده بود... شب عید بود، گفت مامان برم یه دوری بزنم، زود برمی‌گردم و دیگه برنگشت ... راننده مقابل خوابش برده بود. یه خواب کوتاه برای خودش که با خوابی ابدی برای پسر من همراه شد. الآن فقط عکسش مانده روی دیوار. من با آن عکس زندگی می‌کنم. کاش فقط یه کم مسئولیت‌پذیرتر بودیم ... کاش هیچ مادری داغ جوانش را نبیند.»

روایت دوم، روایت مصطفی رستگار راننده‌ای است که با صدایی خسته، اما پشیمان به خبرنگار ایسنا می‌گوید: آن شب خسته بودم، ولی گفتم مسیر کوتاه بوده و حواسم هست. جاده خلوت بود، گاز دادم. یک لحظه خوابم برد، فقط یه لحظه ... وقتی بیدار شدم، ماشین یک خانواده رو زده بودم. یک کودک شش‌ ساله در ماشین بود و از آن لحظه به بعد دیگر نبود. از اون روز به بعد، من هم آدم قبلی نیستم. هر شب کابوس می‌بینم، هر شب صدای جیغ آن مادر در گوشم است. کاش برگردم به آن شب ... ولی نمی‌شود. دیگه هیچ‌وقت نمی‌شود...»

روایت سوم، روایت بازمانده‌ای جوان است که با حسرت به خبرنگار ایسنا می‌گوید: «می‌خواستیم برسیم به تولد دوستم. گفتیم یه کم تند بریم، اشکالی ندارد. کمربند نبسته بودم، شوخی می‌کردیم، می‌خندیدیم ... تصادف که کردیم، همه‌ جا تاریک شد. وقتی بیدار شدم، روی تخت بیمارستان بودم، پای چپم قطع شده بود. دیگر ورزش، دیگر پیاده‌روی، دیگر زندگی عادی و ... تموم شد. تولدی که هیچ‌وقت نرسیدیم. اگه فقط کمربند بسته بودم، اگه فقط آهسته‌تر می‌رفتیم ... الآن یک آدم دیگر بودم.

روایت چهارم، روایت پدری خسته است که با صدایی شکسته به خبرنگار ایسنا می‌گوید: کارگر هستم، شب‌ها هم کار می‌کردم برای درآوردن خرج فرزندام. خسته بودم، اما گفتم باید بار را به نقصد برسانم. چشم‌هایم سنگین شد. نمی‌دانم چه شد، ولی وقتی به خودم آمدم، فهمیدم که باعث یک تصادف شدم. یک جوان جانش را از دست داد. الآن هر ماه نصف حقوقم می‌رود برای پراخت دیه، ولی درد ان خون را چطور جبران کنم؟ دیگر پشت فرمون نمی‌شینم. فقط می‌گویم خواب‌آلود رانندگی نکنید. جان مردم شوخی بردار نیست.

روایت پنجم برای جوانی است که امروز در بین ما نیست. روایت یکی از جهادگران جهاددانشگاهی زنجان که فرزندی ۴ ساله داشت. او در یکی از شهرستان‌های زنجان ساکن بود و برای رسیدن به محل کارش می‌بایست مسیری را طی می‌کرد. آن روز صبح به سه مسافر دیگر سوار بر خودروی پراید به سمت محل کارش در زنجان راه افتاد. تنها ۱۵ دقیقه تا رسیدن به مقصد راه مانده بود که وانت نیسانی با سرعتی سرسام‌آور از مسیر اصلی خود خارج شده و در کمتر از چند ثانیه با خودروی آنان برخورد می‌کند.

مرحوم حسین فلاح‌بهستانی و دو سرنشین دیگر سواری پراید در همان ثانیه‌های اول جان خود را از دست داده بودند. او امروز باید وارد ۳۰ بهار زندگیش می‌شد و در کنار همسر و فرزندش سال نو را آغاز می‌کرد و در نخستین روز کاری سال جدید در همکاران جهاددانشگاهی زنجان بود ولی افسوس که امروز نیست و نام و یادش در قلب ما جای دارد. نام او نیز به لیست یکی از هزاران هزار قربانی سهل‌انگاری دیگران در جاده‌های ایران افزوده شد.

همه این روایت‌ها نشان می‌دهند تصادفات جاده‌ای، فقط یک حادثه نیستند؛ آنها دردهایی عمیق و بی‌پایان بر دل‌ها می‌گذارند. در جاده‌های این کشور، هزاران زندگی به خاطر یک لحظه غفلت، بی‌احتیاطی یا سرعت زیاد به پایان می‌رسد. اما پشت هر آمار، داستانی نهفته است؛ داستان یک مادر که فرزندش را در تصادف از دست می‌دهد، یک پدر که بی‌رحمانه از کنار خانواده‌اش عبور می‌کند، یک خواهر که همیشه از در انتظار خواهرش بیرون می‌آید، اما هیچ‌گاه نمی‌بیندش. هر یک از این قصه‌ها، نه تنها یک زندگی را به پایان می‌رساند، بلکه یک داغ را در دل خانواده‌ها جا می‌گذارد.

پویش نه به تصادف حرکت اجتماعی برای کاهش تصادفات جاده‌ای

با توجه به آمار بالای تصادفات جاده‌ای در کشورمان و آغاز سفرهای نوروزی پویش ملی «نه به تصادف» به راه افتاد تا به بخشی از این داستان‌های غم‌انگیز  پایان دهد. این پویش، نه تنها یک کمپین اطلاع‌رسانی، بلکه یک حرکت اجتماعی است که هدف آن تغییر باورها و رفتارهای ما در جاده‌ها است. این پویش نمی‌خواهد تنها آمار تصادفات را کاهش دهد، بلکه می‌خواهد قلب‌ها را تغییر دهد؛ می‌خواهد نشان دهد که جان انسان‌ها آن‌قدر ارزشمند است که هر لحظه از بی‌احتیاطی در رانندگی می‌تواند فاجعه‌ای غیرقابل جبران به بار آورد.

هر روزه خانواده‌ها داغ می‌بینند. از دست دادن عزیزان در تصادفات که همیشه با خود حسرت به همراه می‌آورد. شاید اگر کمربند ایمنی بسته می‌شد، شاید اگر سرعت کمتر بود، شاید اگر حواس جمع‌تر بودیم، عزیزمان هنوز در کنارمان بود. شاید اگر قوانین رانندگی به‌درستی رعایت می‌شد، کسی در جاده‌ها به خاک نمی‌افتاد. هیچ‌چیز نمی‌تواند آن احساس تنهایی و از دست دادن را از دل‌های خانواده‌ها بردارد، اما شاید پویش «نه به تصادف» بتواند گامی در راستای کاهش این دردها باشد.

پویش نه به تصادفات پویشی برای تداوم زندگی

این پویش تنها نباید به راهکارهای آموزشی، کمپین‌های میدانی و هشدارهای رسانه‌ای محدود شود. بلکه باید در عمق زندگی مردم نفوذ کند. پیام این پویش به هر فرد، هر راننده، هر مسافر این است که «جان تو، ارزشمند است.» پویش «نه به تصادف» می‌خواهد به همه یادآوری کند که وقتی پشت فرمان می‌نشینند، تنها خودشان نیستند که در خطر هستند، بلکه جان دیگران نیز در دستان آنان قرار دارد.

تصور کنید در یک لحظه بی‌احتیاطی، زندگی کسی تغییر کند. شاید او پدر یا مادر کسی باشد، شاید او خواهر یا برادر کسی باشد. شاید او فرزند کسی باشد که همیشه منتظر بازگشت عزیزش به خانه است. در این میان، شاید همه این‌ها در دستان یک نفر باشد؛ فردی که در لحظه‌ای غفلت تصمیم گرفته تا قوانین رانندگی را نادیده بگیرد و به سرعت از کنار زندگی‌های دیگر عبور کند.

پویش «نه به تصادف»، فراخوانی است به مسئولیت، به همدلی و به زندگی. به یاد بیاوریم که هر لحظه‌ بی‌توجهی ممکن است زندگی کسی را از بین ببرد. و بیایید همه با هم، مسئولانه‌تر برانیم، تا شاید روزی برسد که دیگر هیچ‌کسی داغ عزیزش را بر دل نداشته باشد. شاید روزی برسد که دیگر هیچ‌کسی در انتظار بازگشت کسی نباشد که دیگر باز نخواهد گشت. شاید روزی برسد که دیگر در این کشور کسی غم از دست دادن عزیزان را تجربه نکند.

پویش «نه به تصادف» آمده است تا نه تنها آمارهای وحشتناک تصادفات را کاهش دهد، بلکه یادآور شود که جان انسان‌ها گران‌بهاست و باید در هر لحظه از زندگی‌مان، به آن احترام بگذاریم. بیایید برای یک لحظه هم که شده، به عزیزان‌مان فکر کنیم و برای ایمنی و سلامت آنها، مسئولانه‌تر برانیم. شاید همین تغییر کوچک در رفتارهای ما، به نجات زندگی کسی کمک کند.

پویش نه به تصادف نقطه‌ای روشن در مسیر ایمن‌سازی جاده‌ها

از مهم‌ترین اهداف این پویش می‌توان به کاهش تلفات جاده‌ای با افزایش مشارکت عمومی در رعایت قوانین رانندگی، فرهنگ‌سازی پایدار در میان اقشار مختلف جامعه، به‌ویژه نسل جوان، جلب حمایت نهادهای دولتی و مدنی برای اقدامات مشترک در کاهش سوانح و تقویت حس مسئولیت‌پذیری اجتماعی در قبال جان انسان‌ها اشاره کرد.

معاون توسعه مدیریت و منابع اداره‌کل راهداری و حمل و نقل جاده‌ای استان زنجان، در خصوص پویش «نه به تصادف» با شعار «شیش دونگ برانیم» به خبرنگار ایسنا گفت: امسال با این پویش در تلاش هستیم با فرهنگ‌سازی و گوشزد کردن خطرات راه به عموم مردم، شاهد کاهش آمار تصادفات باشیم.

سیده‌زهرا میرصدری افزود: پویش نه به تصادف سعی دارد این باور غلط را تغییر دهد و فرهنگ رانندگی ایمن را در جامعه نهادینه کند. هر تصادف، یک انتخاب است؛ انتخابی بین رعایت قوانین و بی‌توجهی به آن‌ها.

وی همچنین به معضلات بزرگ و چالش‌های عظیم ناشی از تصادفات رانندگی اشاره کرد و ادامه داد: امروزه تصادفات رانندگی به یکی از معضلات بزرگ جوامع انسانی تبدیل شده است که علاوه بر خطرات جانی و مالی، تأثیر عمیقی بر کیفیت زندگی و سلامت روانی افراد جامعه دارد.

میرصدری با بیان اینکه حوادث رانندگی و تصادفات جاده‌ای از مواردی است که با افزایش حجم تردد و سفرها، لحظات شیرین تعطیلات نوروز را به خاطراتی تلخ تبدیل می‌کند، ادامه داد: با پیوستن به پویش نه به تصادف با عنوان شیش دونگ برانیم، کمک خواهیم کرد تا امسال نوروز را با خیالی آسوده و بدون اخبار ناگواری از تصادفات پشت‌سر بگذاریم.

معاون توسعه مدیریت و منابع اداره‌کل راهداری و حمل و نقل جاده‌ای استان زنجان، سرعت را عامل اصلی تصادفات در محورها دانست و بیان کرد: پویش نه به تصادف قصد دارد این فرهنگ را نهادینه کند که اگر جاده و خودروها و وسایل نقلیه ما ایمنی کاملی ندارند، راننده باید بتواند در زمان و مکان صحیح، رانندگی درستی داشته باشد.

وی تأکید کرد: در این پویش می‌توانیم از نقش مادران و بانوان برای اثرگذاری بیشتر استفاده کنیم و معتقدیم که بانوان و مادران می‌توانند در کاهش تصادفات نقش آفرینی کنند و در نهایت هدف از این پویش ایجاد حس مسئولیت توسط تک تک سرنشینان است.

معاون عمرانی استاندار زنجان نیز در بازدید از ایستگاه پویش نه به تصادفات در زنجان می‌گوید: از ابتدای آغاز طرح نوروزی سال ۱۴۰۴، میزان تصادفات در محورهای مواصلاتی استان زنجان قابل توجه بوده است.

مسعود بیات‌منش می‌افزاید: طی مدت یاد شده ۵ نفر بر اثر حوادث جاده‌ای زنجان جان خود را از دست داده‌اند که مشابه سال قبل بوده است و امیدواریم تا پایان طرح نوروزی در ۱۷ فروردین، با رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی، شاهد کاهش فوتب‌های جاده‌ای باشیم.

در اصل باید گفت که پویش ملی «نه به تصادفات» در اصل نقطه‌ای روشن در مسیر ایمن‌سازی جاده‌هاست. این حرکت ملی تنها با مشارکت همگانی به نتیجه می‌رسد و ما باور داریم که هر قدم کوچک، می‌تواند تفاوتی بزرگ ایجاد کند. با هم، برای آینده‌ای ایمن‌تر.

سخن پایانی اینکه هر ثانیه‌ای که چشم از جاده برداشته می‌شود، می‌تواند به بهای جان عزیزی تمام شود. «نه به تصادفات» فقط یک شعار نیست؛ تعهدی است به زندگی، به خانواده‌ها، به آینده‌ای بدون داغ و درد. بیایید با هم، با رعایت قوانین و احترام به جان یکدیگر، سهمی در نجات زندگی‌ها داشته باشیم.

پویش «نه به تصادف» تلاشی است ملی برای حفظ جان انسان‌ها؛ نجات لحظه‌هایی که به غفلت می‌گذرند و زندگی‌هایی که در پیچ و تاب جاده‌ها ناتمام می‌مانند.

انتهای پیام