دانشمندان در حالی که می‌دانند، ذوب شدن صفحات یخ، سطح اقیانوس‌ها را بالاتر می‌برد، زمانی را بررسی کردند که سیاره زمین آخرین‌بار از عصر یخبندان بیرون آمد و تغییراتی را در سطح دریا تجربه کرد. نتایج تحقیق کنونی محققان که در مجله نیچر و سایت ارث منتشرشده، نگاهی نادر و دقیق به چگونگی افزایش سطح آب دریاها در اوایل دوران «هولوسن»، حدود ۱۱ هزار و ۷۰۰ سال پیش کرده است. این بررسی که توسط موسسه تحقیقاتی «دلتارس»، دانشگاه «اوترخت» و موسسه «رویال» هلند مدیریت شد، سرعت حیرت‌انگیز ذوب شدن صفحات یخ را نشان داد و شباهت‌های نگران‌کننده‌ای را با بحران آب‌وهوایی مدرن ما ارائه می‌دهد.

زمین با بالا آمدن سطح دریا، بلعیده شد

زمانی بود که دریای شمال اصلا دریا نبود و سرزمین پهناور و قابل سکونتی بود که رودخانه‌ها، جنگل‌ها و سکونتگاه‌های اولیه انسان را در خود جای داده بود. اکنون آن سرزمین، در زیر اقیانوس قرار دارد و در لایه‌هایی از رسوب حفظ شده است.

محققان با تجزیه و تحلیل لایه‌های زغال سنگ نارس باستانی و نمونه‌هایی از بستر دریا، تغییرات سطح دریا را با دقت قابل‌توجهی بازسازی کردند. یافته‌های آنان نشان می‌دهد که سطح دریا به‌طور پیوسته بالا نمی‌رود و موج‌های ناگهانی منظره زمین را به روش‌های چشمگیری تغییر داده است.

آنان دریافتند که پایان آخرین عصر یخبندان باعث دگرگونی جهانی شد؛ یخچال‌های طبیعی با افزایش دما که زمانی بر فراز آمریکای شمالی و اروپا قرار داشتند، کوچک شدن را آغاز کردند. مقداری از آب حاصل از ذوب یخ‌ها به آرامی به اقیانوس‌ها سرازیر و گاهی مقادیر زیادی به یکباره آزاد می‌شد.

این مطالعه دو اختلال اصلی افزایش سریع سطح دریا را شناسایی کرد که یکی حدود ۱۰ هزار و ۳۰۰ سال پیش و دیگری در ۸۳۰۰ سال گذشته بود. در طول این دوره‌های اوج، آب با نرخی بیش از یک متر در قرن افزایش یافت که با بدترین پیش‌بینی‌های آینده قابل مقایسه است.

یکی از دلایل افزایش سریع، رویداد زهکشی فاجعه بار از دریاچه آگاسیز (Agassiz-Ojibway)، دریاچه یخچالی عظیم در آمریکای شمالی بود. هنگامی که سدهای یخی آن فروریختند، موج عظیمی از آب شیرین به اقیانوس سرازیر شد و به یکی از سریع‌ترین خیزش‌های ثبت شده در تاریخ کمک کرد. این رویدادها خطوط ساحلی را تغییر داد، سکونتگاه‌ها را زیر آب برد و جمعیت‌های انسانی را مجبور به سازگاری یا حرکت کرد.

تخمین‌های قبلی از افزایش سطح دریا بین ۱۱ هزار تا ۳۰۰۰ سال پیش بین ۳۲ تا ۵۵ متر بوده است و نتایج تحقیق کنونی تخمین‌های قبلی را اصلاح کرد و ارتفاع کل را به حدود ۳۸ متر کاهش داد. این شکل به روز شده بینش مهمی را در مورد چگونگی واکنش سیستم آب‌وهوای زمین به گرم شدن سریع ارائه می‌دهد.

انبساط آب دریا

یکی دیگر از یافته‌های کلیدی مربوط به نقش اثرات حرارتی، انبساط آب دریا در حین گرم شدن است. اگرچه این فرآیند عامل غالب نبود، اما همچنان به افزایش کلی کمک کرد و لایه دیگری را به رابطه پیچیده بین دما و سطح دریا اضافه کرد.

دانشمندان دریافتند که اگر سطح دریا ۳۸ متر بالا رود، جهان کاملا متفاوت به نظر می‌رسد و کل شهرهای ساحلی مانند نیویورک، میامی، لندن و شانگهای در زیر امواج ناپدید می‌شوند. بنادر و نیروگاه‌های اصلی، جاده‌ها، متروها و بناهای تاریخی از بین خواهند رفت.

افرادی که در مناطق کم ارتفاع زندگی می‌کنند، چاره‌ای جز نقل مکان به بیرون از منطقه خود یا حتی فراتر از مرزها ندارند. این نوع مهاجرت دسته‌جمعی فشار زیادی بر منابع غذایی، مسکن، دولت‌ها و اقتصادها وارد می‌کند و سیاست‌ها و جوامع را در سراسر جهان تغییر می‌دهد. صفحات یخی گرینلند و قطب جنوب در حال حاضر به سرعت در حال ذوب شدن هستند، سطح اقیانوس‌ها بالا می‌رود و شرایطی که منجر به تغییرات سریع در گذشته شد، بار دیگر در حال همسو شدن هستند.

نتایج تحقیق منتشرشده در سایت یو اس نیوز نشان داد، برخی پیش‌بینی‌ها افزایش بیش از یک متری در هر قرن را نشان می‌دهند که همتراز با آنچه دنیای باستان پس از آخرین عصر یخبندان تجربه شده است. تفاوت بزرگ اکنون این است که خطوط ساحلی امروز خانه شهرها، صنایع و میلیاردها نفر است.

ماهواره‌های مدرن می‌توانند افزایش سطح دریا را با دقت باورنکردنی ردیابی کنند، با این حال، حتی با تمام فناوری ما، هیچ جایگزینی برای رکوردهای عمیق ذخیره شده در خود زمین وجود ندارد. این تحقیق فقط در مورد گذشته نیست بلکه نگاهی اجمالی به آینده ما است؛ اتفاقی که یک بار افتاده و می‌تواند دوباره تکرار شود.

پیش‌بینی مدل آب‌وهوای افزایش سطح دریا در اوایل قرن بیست‌ویکم با داده‌های سطح دریا ثبت شده در دوره مربوطه مطابقت خوبی دارد و دانشمندانی که این اعداد را بررسی کردند، می‌گویند اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای مهار نشود، این یافته نوید خوبی برای تاثیرات سطح دریا در دهه‌های آینده نخواهد بود.

پتانسیل برای افزایش بیشتر سطح آب دریاها، به ویژه پس از سال ۲۱۰۰ وجود دارد، بنابراین، ضروری است همچنان تلاش کنیم تا به تعهدات توافقنامه پاریس عمل کنیم.

نتایج این تحقیق در مجله Nature منتشر شد.

انتهای پیام