ابوالفضل نیکوبیان، کارشناس میراث‌فرهنگی پنج‌شنبه ۱۴ فروردین اظهار کرد: موزه تاریخ و باستان‌شناسی ساری در عمارت کلبادی در سال ۱۳۸۷ تأسیس شده و مربوط به دوره قاجاریه و در تاریخ ۹ آبان ۱۳۷۷ با شماره ثبت ۲۱۴۸ بعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.

وی افزود: باتوجه‌ به وجود اشیای تاریخی و فرهنگی حاصل از کاوش‌های باستان‌شناسی، کشف و ضبط و... در مخزن موزه، لزوم حفاظت و مرمت این اشیا ضروری و در اولویت اقدامات اداره کل میراث‌ فرهنگی، گردشگری و صنایع‌ دستی است.

کارشناس میراث‌فرهنگی مازندران با بیان اینکه این آثار شامل خنجر و سر پیکان مفرغی حاصل از کاوش محوطه‌های تاریخی و مکشوفه، النگوهای زینتی و انگشترهای مفرغی با نگین و یا بدون نگین، توتم‌های آیینی و ... است، تصریح کرد: پیش از هر اقدامی، مستندنگاری تمام آثار مطابق با استانداردهای بین‌المللی مرمت انجام شد که شامل عکاسی از تمام زوایا، آسیب‌شناسی و آسیب‌نگاری است. در مرحله آسیب‌شناسی مشاهده شد که سطح اشیا از رسوبات محیطی پوشیده شده که روی قسمت‌هایی از آنها خوردگی به رنگ سبز کم‌رنگ قرار دارد.

وی ادامه داد: همچنین در بعضی قسمت‌های فلز رنگ سبز روشن و سبز خاکستری که اولین محصول خوردگی فعال و معرف حضور کلر بوده دیده شده است. از کاغذ PH متر برای شناسایی میزان اسیدی بودن، و حضور کلر در شیء استفاده شد. ابتدا با استفاده از قطره‌چکان قطره‌ای آب بر روی سطح شی ریخته شد اندکی صبر شد سپس کاغذ تورنسل بر روی قسمت مرطوب گذاشته شد و بعد از چند ثانیه کاغذ برداشته و نتیجه مشاهده شد که عدد شش و خاصیت اسیدی بر روی اکثر آثار نشان داده شد.

نیکوبیان اظهار کرد: پس از آن اقدامات مرمتی و حفاظتی متناسب با مبانی نظری مرمت بر روی اشیا آغاز و در مرحله اول ابتدا شماره اموال نوشته شده روی شیء به‌وسیله اپلیکاتور آغشته به محلول آب مقطر و استون پاک شد. در مرحله دو پاک‌سازی بصورت مکانیکی صورت گرفت که با استفاده از تیغ بیس توری و ابزار دندانپزشکی لایه رسوبات خاکی و محصولات خوردگی پودری برداشته شد و مقداری از رسوبات و محصولات خوردگی به‌عنوان نمونه در ظرف جداگانه‌ای برای آنالیز خوردگی و شناسایی ترکیبات قرار داده شد. از محلول ۵% STPP (سدیم تری پلی فسفات) حل شده در آب مقطر به روش ضمادگذاری در سه مرحله ۱۵ دقیقه‌ای به‌وسیله پنبه آغشته به محلول استفاده شد و پس از آن با برس رسوبات نرم شده از سطح جدا و هر بار پس از اتمام کار، شیء بادقت توسط آب مقطر شسته و خشک شد.

وی خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه اشیای حاضر خاصیت اسیدی داشتند، از کربنات سدیم (Na۲CO۳) محلول ۵ % در آب مقطر برای کلرزادیی آن ها استفاده شد به طوری که هر شیء به مدت بیست دقیقه کامل در محلول غوطه ور شده و بعد با آب مقطر شسته و خشک شده است. این مرحله دوبار تکرار شد که در نهایت در چند نقطه از شی PH سنجی انجام شد و PH ۷.۵ ثبت شد.

نیکوبیان ادامه داد: برای جلوگیری از ادامه روند فعالیت‌های خوردگی و درمان بیماری برنز از محلول بازدارنده ۳ درصد BTA (بنزو تری آزول) حل شده در اتانول استفاده شد. بدین صورت که اشیاء به صورت کامل در محلول بنوز تری آزول غوطه ور شده و به مدت ۸ ساعت باقی ماند. در آخر تثبیت نهایی با پارالوئید B-۷۲ با نسبت ۳ % حلال در استون با قلمو انجام شد. در این مرحله سعی شد تا با دقت عمل تثبیت صورت بگیرد تا شاهد ایجاد درخشندگی مصتوعی حاصل از پوشش پارالویید نباشیم.

به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی میراث فرهنگی مازندران، این کارشناس میراث فرهنگی، یادآور شد: پس از این مرحله و عکاسی مجدد از هر شیء متناسب با تصاویر قبل مرمت، گزار ش مرمت برای هر اثر به صورت جداگانه تهیه و پس از بسته بندی مناسب به مخزن منتقل شد.

انتهای پیام