به گزارش ایسنا، آمریکا روز ۱۵ مارس (۲۵ اسفند) حملات هوایی گسترده‌ای را علیه یمن آغاز کرد اما چند ساعت پیش از آن، «جفری گلدبرگ» سردبیر نشریه آتلانتیک، در خودروی خود در پارکینگ یک سوپرمارکت منتظر بود ببیند که آیا حمله آغاز خواهد شد یا خیر. گلدبرگ بعدا در مقاله‌ای که محور رسوایی برای «پیت هگست»، وزیر دفاع دولت «دونالد ترامپ» و کلیت این دولت قرار گرفت به‌طور مفصل فاش کرد چهار روز پیش از آغاز حملات هوایی، درخواست ارتباط در اپلیکیشن سیگنال را از «مایک والتز» مشاور امنیت ملی ترامپ دریافت کرد و ۲ روز بعد، او به گروه مجازی در پیام‌رسان سیگنال اضافه شد که از سوی مقامات ارشد دولت برای هماهنگی گفت‌وگوهای سطح بالای امنیت ملی درباره حملات به یمن ایجاد شده بود. ظاهرا او را تصادفی به این گروه اضافه کرده بودند.
گلدبرگ تا آخرین لحظه به اعتبار گروه و هویت اعضا تردید داشت تا اینکه از پست‌های منتشرشده در شبکه ایکس متوجه شد حمله واقعاً رخ داده و پیام‌ها و اعضای گروه کاملا معتبر بودند و به این ترتیب پای سردبیر آتلانتیک ناخواسته و به‌طرز عجیبی به بحث‌های امنیتی و حساس دولت و در نهایت به سیگنال‌گیت کشیده شد.
فرق ترامپ با اوباما و بوش
گلدبرگ روز دوشنبه و در مقاله جدیدی در این نشریه ابعاد جدیدی از شخصیت قلدرمآب ترامپ را با استناد به تحلیل‌ها و تجربیات خود و همچنین «اشلی پارکر» و «مایکل شِرر» روزنامه‌نگاران جدیدا اضافه شده به هیات تحریریه این مجله فاش کرده است.
او این مطلب می‌نویسد: سرمقاله این ماه مجله توسط جدیدترین خبرنگاران ما، اشلی پارکر و مایکل شرر، نوشته شده است. هر ۲ نفر از کادر واشنگتن پست، جایی که قبلا در آن اخبار سیاست ملی و کاخ سفید را پوشش می‌دادند به آتلانتیک اضافه شدند. همانطور که می‌شد انتظار داشت، آن‌ها ایده‌های جالب و پیچیده‌ای درباره مغز ترامپ و ماهیت ترامپیسم دارند.
یک سوال ساده محور مقاله آن‌هاست: اینکه ترامپ چطور از ویرانه‌های سیاسی در سال ۲۰۲۱ سر برآورد تا به فرماندهی دولت و اقتصاد جهان برسد؟ اینکه بگوییم ترامپ جنجالی‌ترین چهره سیاسی قرن ۲۱ آمریکا شده، به منزله تحسین او نیست اما همه ما در داخل واقعیتی که او به وجود آورده و هر روز نیز آن را از نو رقم می‌زند، زندگی می‌کنیم.
گلدبرگ در ادامه این مقاله نوشته است: پوشش خبری از ترامپ یک چالش برای خبرنگاران کاخ سفید است. این واقعا درست است که او هرگز دست از حرف زدن بر نمی‌دارد و به این ترتیب خوراکی نامحدود را برای مطبوعات تامین می‌کند. اما همچنین این هم درست است که او سعی در مرعوب ساختن خبرنگاران و اساسا کسانی که صاحب سازمان‌های خبری هستند دارد؛ آن هم به شیوه‌هایی که به وضوح برای دموکراسی خطرناک است. من پیش از این به گزارش‌دهی درباره دوره‌های ریاست جمهوری «جورج دبلیو بوش» و «باراک اوباما» پرداخته‌ام و هر چند آن‌ها گاهی به خاطر برخی مقالات ناراحت و عصبانی می‌شدند اما با خویشتنداری پاسخ می‌دادند؛ خصیصه‌ای که به طور سنتی با ریاست جمهوری پیوند داشته است. برعکسِ آن‌ها اما، ترامپ احساساتش را به شیوه‌های کاملا غریزی و گزنده و با نیت تحقیر و ارعاب اعلام می‌کند.
سردبیر آتلانتیک با بیان اینکه «اما در زمان‌هایی استثنایی او این طور نبوده است و من اخیرا با مایکل و اشلی نشست مشترکی را با رئیس جمهور در دفتر بیضی کاخ سفید داشتم»، می‌نویسد: آن‌ها در مقاله خود شرایط عجیب این مصاحبه را توصیف کرده‌اند (به اضافه توصیف از دکور جدید کاخ سفید). اما در این نشست من یک ترامپ کم سر و صدا و توجه کننده را یافتم که مشتاق بود ما را قانع کند که او در شغلش خوب است و برای کشور خوب است. فرار کردن از جاذبه کاریزماتیک او آسان نبود اما به طریقی موفق به انجامش شده و از او سوالی را که باید پرسیده می‌شد پرسیدیم. اما تشخیص دادن ترامپ جذب کننده با ترامپ تهاجمی که ما بیشتر با آن برخورد کرده‌ایم سخت است. اشلی و مایکل گاها با جزئیاتی سرگرم کننده برخورد خود با ترامپ را توصیف می‌کنند و من بیشتر از این از مقاله آن‌ها، چیزی را لو نمی‌دهم اما ترامپ در یک مقطع از فرآیند انتشار گزارش در مطلبی در شبکه اجتماعی متعلق به خودش نوشت اشلی «یک دیوانه چپ افراطی» است (او چنین دیدگاهی ندارد) و مایکل «هرگز مقاله منصفانه‌ای درباره من ننوشته تنها منفی نوشته و عملا همیشه دروغ گفته است». (همچین این حرف هم غلط است).
او می‌نویسد: وظیفه ما در مجله آتلانتیک این است مرعوب چنین حملاتی نشویم. هیچ‌کس در اینجا از ترامپ نمی‌ترسد و به هر صورت ما وظیفه‌ای برای انجام دادن داریم. رئیس‌جمهور آمریکا نخستین بار، پنج سال سال قبل، بعد از گزارش من درباره اینکه او به کهنه‌سربازان و سربازان جان باخته آمریکایی با لفظ «بازنده و بدبخت» توهین کرده، از آتلانتیک به عنوان «مجله در حال شکست» یاد کرد.
ماجرای سیگنال
گلدبرگ در ادامه این مقاله به برخوردهای ترامپ بعد از علنی‌شدن رسوایی سیگنال گیت اشاره کرده و می نویسد: «اخیرا ترامپ همین نوع حملات را بعد از آنکه من سهوا به یک گروه گفت‌وگوی اینترنتی مقام‌های ارشد دولت در پیام‌رسان سیگنال اضافه شدم انجام داد. این گروه اینترنتی که متمرکز بر برنامه‌های حملات نظامی آینده علیه یمن بود شامل معاون رئیس‌جمهور، مدیر سیا، و بخش زیاید از کابینه رئیس جمهور می‌شد. جزئیات عجیب و غریب این رسوایی تحت عنوان سیگنال گیت کاملا شناخته شده هستند. اما چیزی که برای من به اندازه همین رسوایی پوچ جذاب بود نحوه پاسخ دولت به آن بود.
سردبیر آتلانتیک در ادامه نوشت: هر رئیس‌جمهوری به غیر از او در پاسخ به افشای رسوایی سیگنال گیت، رسوایی که در آن تیم امنیت ملی دولت مرتکب احمقانه‌ترین کار قابل تصور شده‌اند، به سراغ ترمیم مستقیم و سریع مشکل می‌رفت. در درجه اول به اشتباه اعتراف می‌کرد. سپس عذرخواهی کرده، قول تحقیقات می‌داد و برنامه‌ای برای جلوگیری از تکرار شدن چنین اشتباهی ارائه می‌کرد. ختم کلام. اما دولت ترامپ نه فقط در قبال رسوایی سیگنال گیت بلکه در قبال هر رسوایی دیگری فورا به سراغ حملات همیشگی از جنس زدن برچسب «مجله در حال شکست» به آتلانتیک رفته است. ترامپ درباره من گفت: «خیلی وقت است او را می‌شناسم و او واقعا چندش آور است». پیت هگست، وزیر دفاع او من را یک «به اصطلاح روزنامه‌نگار شدیدا بی‌اعتبار و فریبکار» خواند و مایکل والتز، مشاور امنیت ملی ترامپ (کسی که من را به اشتباه به گروه گفت‌وگوی اینترنتی در سیگنال اضافه کرد) درباره من گفت که «فرومایه‌ترین روزنامه‌نگارها» و یک «بازنده» هستم. این ناسزاگویی‌ها خیلی مهم‌تر از این حقیقت نیست که ترامپ و دار و دسته‌اش بر خلاف همه مدارک موجود ادعا کردند هیچ اسراری را فاش نکرده و هیچ کار اشتباهی انجام نداده‌اند.
تعظیم رسانه‌ها به ترامپ
گلدبرگ ادامه داده است: انکار و حمله برای ترامپ به طرز فوق‌العاده‌ای خوب عمل کرده است. همانطور که مایکل و اشلی در مقاله خود نوشته‌اند، تصمیم ترامپ برای تحریک شورش ششم ژانویه ۲۰۲۱ باید در حالت معمول به حرفه سیاسی او پایان می‌داد اما چنین اتفاقی نیفتاد. ترامپ از این شورش به عنوان «روزی پر از عشق» یاد کرد. همچنین تصمیم ترامپ در ابتدای دور دوم ریاست جمهوری برای عفو شرکت‌کنندگان در این شورش و تبدیل عوامل حمله به افسران پلیس، به کسانی که قربانی دادستان‌های بدطینت شده‌اند، تنها باعث قدرتمندتر شدن او شد. اما برای او محدودیت‌هایی وجود دارد. محدودیت‌هایی که زمانی مشخص می‌شوند که مردم، استواری را به جای بزدلی انتخاب کنند. تعداد خیلی زیادی از سناتورهای جمهوری‌خواه در ترس از ترامپ زندگی می‌کنند.
او با اشاره به اینکه «شرکت‌های رسانه‌ای هستند که در برابر دولت او سر تعظیم فرو آورده‌اند (از جمله آن‌ها واشنگتن پست متعلق به جف بزوس میلیاردر) و حتی شرکت‌های حقوقی و دیگر شرکت‌ها و دانشگاه‌هایی مشابه هم وجود دارند»، می‌نویسد: این نهادها دست به انتخاب‌هایی بد و عجیب می‌زنند. بعد از آنکه ما اولین مقاله خود را درباره مناقشه سیگنال گیت منتشر کردیم دولت ترامپ ما را متهم به دروغگویی کرد و گفت که اعضای دولت او هیچ محتوای حساس و محرمانه‌ای را منتقل نکرده‌اند.
سردبیر آتلانتیک در پایان نوشت: این واکنش نسنجیده دولت ما را مجبور به انتشار محتوای گروه چت سیگنال کرد و نشان داد که والتز، هگست و دیگر مقامات هر نوع کاری که حرفه‌ای‌های حوزه امنیت ملی انجام نمی‌دهند، انجام داده‌اند. هدف از روزنامه‌نگاری این است که اصحاب قدرت را وادار به پاسخگویی کند.
انتهای پیام
نظرات