ذوب‌آهن اصفهان این روزها با چالشی روبه‌رو است که شاید فقط در ظاهر مالی به نظر برسد، اما باطن آن سؤال و تناقض است. باشگاهی که سال‌ها با تکیه بر سرمایه‌های عظیم صنعتی، دو تیم مطرح در فوتبال و بسکتبال کشور را اداره کرده، حالا حتی حقوق اعضای تیم بسکتبالش را پرداخت نکرده است و با این حال نامش در قامت اسپانسر مسابقات بین‌المللی کشتی آزاد به چشم خورد. این یعنی در اوج بحران مالی، چراغی به مسجدی تابیده‌اند که هنوز در خانه، خاموشی، بی‌پولی و بی‌پاسخی موج می‌زند.
در روزهایی که باشگاه ذوب‌آهن با صدای بلند از بحران مالی می‌گوید و اعلام می‌کند که حتی یک‌درصد از قرارداد تیم بسکتبالش را پرداخت نکرده، اسپانسری این کارخانه برای مسابقات کشتی آزاد بُهت‌برانگیز است؛ آن‌هم در حالی که هم‌زمان پروژه پرهزینه تعویض چمن مصنوعی و کشت چمن طبیعی در زمین‌های تمرینی‌اش نیز به راه افتاده است.
در شرایطی که بسکتبال ذوب‌آهن یکی از ستون‌های ورزش حرفه‌ای این باشگاه در دهه‌های اخیر بوده و حتی بازیکنان ملی‌پوش را در ترکیب داشته، مدیران باشگاه ترجیح داده‌اند بودجه را برای ظاهر زمین صرف کنند. گویی رضایت از کیفیت چمن، ارزشمندتر از انگیزه و عدالت مالی در تیم‌هایش است.
گفتنی است که تیم بسکتبال ذوب‌آهن طی سال‌های اخیر یکی از پرمدعی‌ترین تیم‌های لیگ بوده و امید قهرمانی استان اصفهان محسوب شده است؛ اما با توجه نه‌چندان زیاد به این تیم، نتوانسته در برابر شهرداری گرگان، طبیعت تهران و کاله مازندران ایستادگی کند.
باشگاه‌هایی مانند ذوب‌آهن، فقط با نام کارخانه زندگی نمی‌کنند، آن‌ها با هوادار معنا می‌گیرند. وقتی بازیکن بسکتبال در صفحه‌اش از «بی‌پاسخ ماندن درخواست حقوق» می‌نویسد یا وقتی مربی تیم حتی برای تمدید قرارداد به جلسه دعوت نمی‌شود، دیگر نمی‌توان این وضعیت را فقط بحران مالی نامید.
هیچ‌کس با حمایت از ورزش ملی مثل کشتی مخالف نیست. از اتفاق همین رشته، یکی از منابع غرور ملی‌مان است، اما وقتی اسپانسری باشگاه از جیب ورزشکاران خودش تأمین می‌شود، چه غروری باقی می‌ماند؟ حمایت باید روی پایه‌ای بایستد که قبل از هر چیز، عدالت و اولویت‌بندی درست را رعایت کرده باشد. آیا بهتر نبود باشگاه ذوب‌آهن اول دستمزد بازیکنان و مربیانش را پرداخت می‌کرد و سپس وارد چنین اسپانسری می‌شد؟
سجاد مشایخی بازیکن باتجربه تیم بسکتبال ذوب‌آهن درخصوص این اتفاقات عجیب‌وغریب اظهار می‌کند: از ابتدای فصل با مشکلات زیادی دست‌وپنجه نرم کردیم؛ تمرینات پیش‌فصل نداشتیم و تیم با سه هفته تأخیر پس از شروع لیگ بسته شد که این مسئله ضربه بزرگی به ما زد. با این حال، با غیرت بازیکنان و تلاش کادرفنی، شرایط تیم به مرور بهتر شد و حتی در نیم‌فصل دوم موفق شدیم نتایج خوبی کسب کنیم و تیم‌های بزرگی را شکست دهیم، اما هیچ حمایتی از ما صورت نگرفت و تا این لحظه حتی یک‌ریال هم دریافت نکرده‌ایم. این بی‌مهری‌ها روحیه تیم را کامل تحت تأثیر قرار داد.
وی می‌افزاید: قرار بود پیش از آغاز پلی‌آف مطالبات پرداخت شود، اما هیچ خبری نشد. پاسخ باشگاه این است که مصوبه‌ای برای پرداخت قراردادها ندارند! اگر این‌طور است، پس هزینه سکونت، غذا و سایر مسائل در اصفهان با چه کسی بود؟ اگر هم در تیم ماندیم و با وجود همه مشکلات جنگیده‌ایم، فقط به‌خاطر شخصیت خودمان بود. در ابتدا به ما قول جذب بازیکن خارجی دادند و برهمین اساس قرارداد بستیم، با این هدف که جزء چهار تیم برتر باشیم، اما متأسفانه مسئولان ذوب‌آهن به هیچ‌یک از وعده‌هایشان عمل نکردند.
گارد رأس تیم بسکتبال ذوب‌آهن بیان می‌کند: ما بازیکنان حرفه‌ای هستیم و بسکتبال شغل ماست. من و سایر هم‌تیمی‌هایم به لباس ذوب‌آهن افتخار می‌کنیم و برای هواداران پرشورش احترام قائلیم. اگر با همه این مشکلات در زمین تلاش و با تمام توان بازی می‌کنیم، به‌خاطر آبروی خودمان و تیم است. زمانی‌که نسبت به باشگاه تعهد داریم، بر همان اساس رفتار می‌کنیم، اما این باشگاه است که به تعهداتش عمل نکرد.
مشایخی ادامه می‌دهد: قراردادهای ما آن‌قدر بالا نیست که باشگاه توان پرداختش را نداشته باشد. بازیکنان فوتبال ۳۰ میلیارد می‌گیرند، اما مبلغ قرارداد ما حتی یک درصد آن هم نیست. طبق قوانین لیگ، ۵۰ تا ۷۰ درصد مطالبات باید پیش از مرحله پلی‌آف پرداخت شود، اما فصل تمام شد و پرداختی باشگاه به ما صفر بوده است. یک کارگر اگر یک‌ماه حقوق نگیرد، زندگی‌اش به مشکل می‌خورد. ما هم دقیقاً در همین شرایط هستیم و از جیب هزینه می‌کنیم. برخی از بازیکنان مجبور شده‌اند از خانواده‌هایشان پول بگیرند، که این واقعاً مایه خجالت است.
وی در پایان خاطرنشان می‌کند: امیدوارم مصاحبه‌های‌مان به گوش مدیران باشگاه ذوب‌آهن برسد و مشکلات مالی مربوط به تیم بسکتبال را برطرف کنند، البته آن‌ها درگیر تعویض چمن و برگزاری مسابقات بین‌المللی کشتی‌آزاد به‌عنوان اسپانسر هستند. درست است که با شکایت می‌توانیم به پول‌مان برسیم، اما شرایطی که به‌وجود آورده‌اند برای اسم و رسم باشگاه ذوب‌آهن اصلا خوب نیست. به فکر اسم این باشگاه باشید که خراب نشود.
پایان حرف یا آغاز مطالبه‌گری؟
در روزگار سخت اقتصادی، باشگاه‌ها باید بیشتر از همیشه به وظایف اخلاقی‌شان پایبند باشند. نباید فراموش کرد که باشگاه، فقط یک لوگو و چند زمین تمرین نیست؛ باشگاه یعنی زندگی بازیکنی که با تأخیر در حقوقش، دچار مشکل می‌شود، یعنی مربی‌ای که به‌جای تمرکز روی تاکتیک، باید به فکر دفاع از حق‌وحقوق کادرفنی و بازیکنانش باشد و در نهایت، یعنی هواداری که می‌بیند در خانه، در رختکن و در دل بازیکنانش، خاموشی موج می‌زند.
اینکه باشگاهی که از شرایط بد مالی می‌گوید، ناگهان اسپانسر مسابقات کشتی آزاد می‌شود، ذهن بسیاری از اهالی ورزش اصفهان را درگیر کرده و می‌تواند تضادی آشکار میان حرف و عمل را نشان دهد.
بسکتبال ذوب‌آهن که روزگاری از پایه‌های اصلی لیگ ایران بود، حالا در سایه بی‌توجهی و بی‌پولی، به سمت فروپاشی کشیده می‌شود. آیا باید منتظر انحلال تدریجی این تیم باشیم؟ آیا سرنوشت وزنه‌برداری این باشگاه، این‌بار در کمین بسکتبال ایستاده است؟ همان‌طور که در ابتدای فصل گذشته هم تیم بسکتبال ذوب‌آهن منحل شد، اما با اقدامات این باشگاه دوباره به چرخه رقابت‌ها بازگشت.
ایسنا برای پاسخ ذوب‌آهن به این ابهامات با این باشگاه تماس گرفته که تاکنون پاسخی دریافت نکرده و آمادگی خود را برای انتشار مصاحبه مسئولان این باشگاه اعلام می‌کند.
انتهای پیام
نظرات