حسین مسرت به مناسبت روز ۲۵ اردیبهشت روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی در گفت‌وگو با ایسنا، پرچمدار زبان فارسی را این شاعر حماسه‌سرای ایرانی خواند و اظهار کرد: پایندگی شعر پارسی از آنِ کوشش و پایمردی اوست و بی‌گزاف، شایسته و بایسته است که او را روانگر آب زندگانی در رگ‌های سترگ زبان پارسی بنامیم و جوشش چشمه ادبیّات فارسی را از سر همّت او بدانیم چرا که «بسی رنج برده [است] در این سال سی///عجم زنده کرده [است] بدین پارسی».

به گفته وی، در هنگامه یورش گستاخانه سپاهیان بیگانه و آن هنگام که تیرهای زهرآگین سپاه ایران هر دم فرو می‌ریزد، پرچم شکوهمند پارسی را بر دوش کشیدن و آنگه پهنای کارزار را با گام‌های مردانه پیمودن و افراشتنش بر فراز کوه بلند حماسه، پروایی بی‌اندازه می‌خواهد.

این پژوهشگر یزدی ادامه داد: بدون گزاف پهلوان راستین حماسه‌ شاهنامه، خودِ فردوسی است که گاه پیراهن رستم را پوشیده و زمانی جوشن گیو را زیبِ تن کرده است؛ «که رستم یلی بود در سیستان/// منش کرده‌ام رستم داستان» (منسوب به فردوسی).

 وی خاطرنشان کرد: فردوسی فرزند دلیر ایران، در کتاب شاهنامه، با جامه پهلوانانش به جنگ با پروارگران بیگانه می‌رود و پندار گرانی که می‌پنداشت بیگانه‌ستایی و بیگانه‌سرایی روندی پایدار و پابرجاست را در آن زمان که ایرانیان در دادگاه فرهنگ و نگهداری ارزش‌های فرهنگی، سخنوران هرزه‌گو را به پای میز داد، می‌کشانند، روسیاه کرد.

مسرت تاکید کرد: در این باره، سخن از ستایش یا گزافه‌گویی نیست بلکه سخن از شایستگی بزرگمردی است که سنگین وزنه‌ی شوق میهن‌دوستی را مردانه برداشت.

وی گفت: پرواز بر فراز آسمان سخن پارسی، در گروی شناختن و ارج نهادن بر فردوسی و حماسه‌اش آسان خواهد بود و بی‌گمان آن دم‌پرستانِ نان به نرخ روز خورِ گزافه‌گو که سنگینی گفتارشان را در گزینش و گزیدن واژه‌های ریز و درشت بیگانه با زبان مردم می‌دانند، جایی در میان جاودان فرهنگ این خاک و بوم نخواهند داشت.

این محقق و نویسنده یزدی در پایان با اشاره به برخی از اشعار این شیرین سخن پارسی، اظهار کرد: این چنین است که می‌توان بهترین و شیرین‌ترین واژه‌های پارسی را از لابه‌لای نامورنامه‌ی دلنشین شاهنامه خواند: «کسی باشد از بختِ فیروز شاد///که باشد همیشه دلش پُر ز داد     ×   سخن چون برابر شود با خِرَد///روان سراینده رامش بَرَد   ×     به گیتی به از مردمی کار نیست/// بدین با تو دانش به پیکار نیست    ×  به نیکی گرای و میازار کس/// ره رستگاری همین است و بس».

انتهای پیام