از نظر تاریخی، میزان مشارکت نیروی کار در بین افراد مبتلا به دیابت، به‌دلیل عواملی مانند عوارض سلامتی، زمان مورد نیاز برای کنترل بیماری و موانع محل کار بسیار کمتر ثبت شده است که شکست غافلگیرکننده دستاوردهای قابل‌توجه در حوزه سلامت در پیشبرد پیشرفت اقتصادی در این جمعیت را نشان می‌دهد، پدیده‌ای که محققان آن را «پارادوکس دیابت» می‌نامند؛ افزایش شیوع دیابت، تهدیدی فزاینده برای بازار کار و فشار بر برنامه‌های حمایت دولتی است.

جک چپل، محقق این تحقیق و محقق مرکز «شفر» و استادیار پژوهشی دانشگاه کالیفرنیای جنوبی گفت: با توجه به پیشرفت‌های عمده در سلامت جمعیت دیابتی، انتظار داشتیم افراد بیشتری در نیروی کار حضور داشته باشند. در عوض، جمعیت بزرگ و رو به رشدی از افراد دیابتی وجود دارند که با چالش‌هایی در عملکرد بازار کار مواجه هستند و باید به آنها رسیدگی شود.

محققان داده‌های ۲۰ سال نظرسنجی ملی سلامت (۱۹۹۸ تا ۲۰۱۸)  حدود۲۵۰ هزار آمریکایی ۴۰ تا ۶۴ ساله را تجزیه‌وتحلیل کردند. این محدوده سنی شامل سال‌های اوج درآمد فرد و همزمان با دوره‌ای است که بیشترین تشخیص دیابت در آن رخ می‌دهد. طبق داده‌های فدرال، از هر ۷ آمریکایی حدود یک نفر ۴۵ تا ۶۴ ساله به دیابت مبتلا هستند. با این حال، در مقایسه با همسالان بدون دیابت، همگی آنان  ۲۱ تا ۲۴ درصد کمتر احتمال داشت که جزو نیروی کار باشند و ۱۲ تا ۱۳ درصد نیز احتمال داشت که از مزایای معلولیت استفاده کنند. حتی پس از تعدیل تفاوت‌های جمعیتی، این شکاف‌ها بزرگ، پایدار و به‌ترتیب ۸ تا ۱۱ درصد و ۴ تا ۶ درصد بودند.

واکاوی پارادوکس

محققان گفتند: پارادوکس دیابت ممکن است تا حدودی با تغییر در افرادی که دیابت آنان تشخیص داده می‌شود، نابرابری در دسترسی به پیشرفت‌های پزشکی و ماهیت متغیر کار توضیح داده شود.

بهبود دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی ممکن است برای افراد بیشتری از اقشار محروم اقتصادی این امکان را فراهم کرده باشد تا تشخیصی دریافت کنند که در غیر این صورت ممکن بود نادیده گرفته شود. به‌عنوان مثال، تشخیص دیابت پس از گسترش مدیکید (بزرگ‌ترین منبع تامین بودجه خدمات بهداشتی و پزشکی برای افراد کم درآمد در آمریکا) به بزرگسالان کم‌درآمد توسط قانون مراقبت‌های مقرون‌به‌صرفه در یک دهه پیش، افزایش یافت.

افراد با منابع مالی بیشتر، شاید از پیشرفت‌های پیشگیری از دیابت بهره‌مند می‌شوند و محققان خاطرنشان کردند که شکاف در میزان تحصیلات بین افراد دیابتی و کل جمعیت نیز همچنان رو به افزایش است.

مشاغلی که اغلب برای افراد با سطح تحصیلات پایین‌تر در دسترس هستند، همچنان از نظر فیزیکی طاقت‌فرسا باقی مانده‌اند و در برخی موارد، حتی با گذشت زمان طاقت‌فرساتر شده‌اند. افراد مبتلا به دیابت بیشتر در میان جمعیتی هستند که در جستجوی این مشاغل هستند و این امر ماندن در نیروی کار و در عوض درخواست مزایای از کارافتادگی را برای آنان دشوارتر می‌کند. تجزیه‌وتحلیل داده‌های جدیدتر، افزایش اندکی در اشتغال بین افراد مبتلا به دیابت در طول همه‌گیری کووید-۱۹ را نشان می‌دهد و حاکی از این امر است که سیاست‌های کار در خانه، چشم‌انداز اشتغال این افراد را بهبود بخشیده است.

متیو کان، محقق این تحقیق و محقق ارشد مرکز «شفر» و استاد اقتصاد و علوم فضایی در کالج ادبیات، هنر و علوم دورنسیف دانشگاه کالیفرنیای جنوبی اظهار کرد: این واقعیت که پیامدهای اقتصادی ثابت مانده، ممکن است به این معنی باشد که اوضاع در واقع برخلاف ظاهر در حال بهبود است.

وی افزود: حدس من این است که گسترش دسترسی به مراقبت‌های بهداشتی برای فقرا و اقدامات پیشگیرانه‌ای که توسط افراد مبتلا به پیش‌دیابت انجام شده، به این معنی است که گروه جدید افراد مبتلا به دیابت از نظر اقتصادی آسیب‌پذیرتر از دهه‌های گذشته هستند و این امر مقایسه‌ها را در طول زمان پیچیده می‌کند.

محققان می‌گویند: برای درک بهتر روندهای کاری در میان افراد مبتلا به دیابت و شناسایی فرصت‌هایی برای بهبود مشارکت نیروی کار، باید آزمایش‌های بالینی بیشتری برای درمان‌های پیشگیرانه و کنترل دیابت انجام شود و پیامدهای اقتصادی مانند اشتغال نیز ارزیابی شوند.

یافته‌های این تحقیق در مجله JAMA Health Forum منتشر شده است.

انتهای پیام