به گزارش ایسنا، در این پژوهش، موش‌ها با خرگوش‌هایی که توان محدودی برای بازسازی دارند، مقایسه شدند. هر دو حیوان پس از آسیب، فرآیند بازسازی را با تشکیل توده‌ای از سلول‌های اولیه به نام بلاستما آغاز کردند. اما در حالی که گوش خرگوش‌ها تا روز پانزدهم شروع به رشد دوباره بافت کرد، روند ترمیم در موش‌ها کاملا متوقف شد.

به نقل از آی‌ای، دکتر وی وانگ، پژوهشگر ارشد از مؤسسه ملی علوم زیستی پکن می‌گوید: ما می‌خواستیم بفهمیم چگونه برخی حیوانات در جریان تکامل، توان باززایی خود را از دست داده‌اند و بعد با فعال‌سازی دوباره ژن یا مسیر مسئول، این قابلیت را برگردانیم.

اسید رتینوئیک، کلید بازسازی

گروه تحقیقاتی ژنی به نام ALDH۱A۲ را به‌عنوان بازیگر اصلی در تولید اسید رتینوئیک شناسایی کردند. اسید رتینوئیک مولکولی است که از ویتامین A ساخته می‌شود و در تنظیم تمایز سلولی و بازسازی بافت‌ها نقش دارد.

در خرگوش‌ها، پس از آسیب، این ژن به‌طور فعال روشن می‌شود و بافت را بازسازی می‌کند. اما در موش‌ها، فعالیت ALDH۱A۲ بسیار اندک است، در حالی که مسیرهای ژنتیکی تخریب این مولکول بیش‌فعالند.

تزریق مستقیم و اصلاح ژنتیکی

پژوهشگران برای آزمایش نظریه خود، اسید رتینوئیک را مستقیما به گوش‌های آسیب‌دیده موش‌ها تزریق کردند. برخلاف پژوهش سال ۲۰۲۲ که نتیجه‌ای نداشت، این‌بار درمان موفق بود.

وانگ توضیح می‌دهد: به‌نظر می‌رسد در آن پژوهش قبلی، دوز اسید رتینوئیک یا مدت تزریق کافی نبوده. این ترکیب عمر بسیار کوتاهی دارد.

در گامی پیشرفته‌تر، آن‌ها یک افزاینده‌ DNA خرگوشی را در نزدیکی ژن ALDH۱A۲ در ژنوم موش‌ها وارد کردند. این اصلاح ژنتیکی باعث فعال‌سازی دوباره ژن شد و موش‌ها توانستند خودشان اسید رتینوئیک تولید کنند و بافت گوش را به‌طور کامل بازسازی کنند.

فعال‌سازی توانایی فراموش‌شده

پژوهشگران در مقاله خود نوشتند: این عملکرد نشان می‌دهد که یک سوییچ ژنتیکی در فرآیند تکامل باعث خاموش شدن توان باززایی شده، که حالا می‌توان آن را دوباره فعال کرد.

آن‌ها همچنین تاکید کردند که اسید رتینوئیک قابلیت گسترده‌ای برای بازسازی بافت‌های عصبی، استخوانی، اندام‌ها، پوست و حتی ریه دارد. کاربردهای درمانی این یافته، فراتر از گوش موش‌هاست.

این مرکز همچنین یادآور شد که اسید رتینوئیک در حال حاضر برای درمان برخی سرطان‌ها و بیماری‌های پوستی تاییدیه غذا و دارو را دارد.

برای جراحان ترومای جنگی، جراحان پلاستیک در بازسازی نقص‌های مادرزادی یا متخصصان قلب در درمان سکته قلبی، این کشف می‌تواند به جای ترمیم ناقص، مسیر بازسازی کامل را باز کند و تحولی بنیادین در پزشکی باشد.

اما هنوز پرسش‌هایی باقی‌ است. با وجود موفقیت در بازسازی گوش، وانگ هشدار داد: تزریق اسید رتینوئیک ممکن است بازسازی گوش را فعال کند، اما احتمالا برای قلب یا اندام‌های دیگر کافی نیست.

او توضیح داد که هر اندام ممکن است به‌دلیل خاص خود در مسیر تکامل، توان باززایی را از دست داده باشد و این معمایی است که تیم او اکنون در حال بررسی آن است.

این پژوهش نه‌تنها یک گام بزرگ در زیست‌پزشکی ترمیمی به‌شمار می‌رود، بلکه درک ما را از ژنتیک باززایی و امکان احیای توانایی‌های فراموش‌شده موجودات زنده دگرگون می‌کند. شاید روزی نه‌چندان دور، به‌جای جراحی‌های پرخطر، تنها با فعال‌سازی یک سوییچ مولکولی، بدن خودمان بافت‌های آسیب‌دیده را بازسازی کند.

انتهای پیام