شاه‌حسینی امروز ۹ تیر با اعلام این خبر گفت: با تولد این چهار کره، شمار زادآوری‌های امسال در پارک ملی کویر به هشت رأس رسیده است.

وی ادامه داد: در جریان پایش‌های میدانی و عملیات مرمت منابع آبی توسط یگان حفاظت محیط زیست استان سمنان در محدوده پارک ملی کویر، چهار کره‌گورخر آسیایی تازه متولد شده در دشت‌های شمالی منطقه سیاهکوه مشاهده و ثبت شدند.

وی با اظهار خرسندی از روند تولید مثل گورهای ایرانی در این زیستگاه احیاء شده افزود: با تولد این کره‌ها ، تعداد زادآوری گورخر آسیایی در سال ۱۴۰۴ در این پارک به عدد امیدوار کننده‌ هشت رأس رسیده است که نشان‌دهنده بهبود شرایط زیستگاهی و موفقیت در حفاظت و مدیریت منابع زیستی این گونه ارزشمند و در معرض تهدید است.

رئیس پارک ملی کویر گفت: همچنین در این برنامه میدانی، منابع آبی موجود در زیستگاه مورد پایش و مرمت قرار گرفت تا با تقویت زیرساخت‌های طبیعی، پایداری شرایط زیست‌محیطی در پارک ملی کویر افزایش یابد.

شاه‌حسینی تصریح کرد: یگان حفاظت محیط زیست استان سمنان با استمرار گشت‌های شبانه‌روزی و اقدامات حفاظتی، مصمم است در مسیر صیانت از گونه‌های ارزشمند حیات‌وحش منطقه، گام‌های مؤثرتری بردارد.

به گزارش ایسنا با ثبت این تولدها، جمعیت گورخر ایرانی در زیستگاه احیاءشده پارک ملی کویر به حدود ۵۰ رأس رسیده است.

این پارک ملی که به آفریقای کوچک شهرت دارد، نمایشگاهی طبیعی از گونه‌های گیاهی و حیات وحش کمیاب بیابانی و کویری است.

 بعد از انقرض چند دهه‌ای گورخر ایرانی در پارک ملی کویر در سال ۱۳۹۷ برای اولین بار تعداد ۹ راس گور ایرانی از زیستگاه توران شاهرود به این زیستگاه منتقل و در سال 1401 نیز ۱۰ راس دیگر از استان یزد به منطقه منتقل شد و به مرور جمعیت گورهای آسیایی در آن افزایش یافته است.

پارک ملی کویر از جمله بزرگترین و قدیمی‌ترین مناطق حفاظت‌شده ایران است که بیشتر آن در جنوب شهرستان گرمسار استان سمنان و بخش‌های کوچکی هم در استان‌های تهران، شمال اصفهان و شرق ورامین قرار دارد. این منطقه در جنوب غربی استان سمنان و حدود ۶۰ کیلومتری شهرستان گرمسار و در حد فاصل کویر مرکزی ایران و دریاچه نمک واقع شده است. پارک ملی کویر ابتدا در سال ۱۳۴۳ به عنوان منطقه حفاظت شده با مساحتی بالغ بر ۶۰۰ هزار هکتار تحت مدیریت کانون شکار ایران درآمد و در سال ۱۳۵۴ تمامی مساحت قبلی به پارک ارتقاء سطح یافته و به عنوان ذخیره‌گاه زیست گاه به دبیرخانه یونسکو معرفی شد و بالاخره در سال ۱۳۶۱ این منطقه به دو قسمت پارک ملی و منطقه حفاظت شده که بخش جنوبی و جنوب شرقی آن با مساحت ۴۴۰ هزار هکتار شامل سیاه کوه، نخجیر و سفید آب تحت عنوان پارک ملی ابقاء شد.

انتهای پیام