به گزارش ایسنا، «جورج عبدالله» مبارز آزادی‌خواه لبنانی، پس از چهار دهه حبس در زندان‌های فرانسه به زادگاهش شهرک القبیات در شمال لبنان بازگشت. استقبال از او بیشتر شبیه استقبال از رهبری بود که از جبهه‌ای طولانی بازمی‌گشت. در میان این استقبال وی تاکید کرد که آزادی او با توجه به قتل عام‌های مداوم در غزه و تحولات سیاسی عمده در جهان عرب، فصلی را نمی‌بندد، بلکه فصل جدیدی را آغاز می‌کند.

عبدالله در گفت‌وگو با العربی الجدید ریشه‌های مبارزه خود را یادآوری و تاکید کرد که آزادی او فردی نبود، بلکه بخشی از یک تلاش جمعی برای حفظ کرامت عربی بود و مبارزه او ادامه خواهد یافت.

جورج عبدالله گفت: «عوامل پایداری من در طول دوره نسبتا طولانی زندانم در گروه‌هایی نهفته است که با من همبستگی داشتند و همبستگی خود را از طریق مشارکت فعال در روند مبارزه ابراز می‌کردند.»

وی خاطرنشان کرد که «این گروه‌ها طرفدار آزادی فلسطین هستند و با ایستادن در کنار آنها، با جورج عبدالله به عنوان نمادی که به آنها اجازه می‌دهد با نسل‌کشی در غزه مقابله کنند، همبستگی دارند.»

عبدالله تاکید کرد که او نه قهرمان است و نه نابغه، بلکه صرفا یک مبارز است و رفقایی هستند که زندگی خود را وقف مبارزه برای فلسطین کرده‌اند. بنابراین، آزادی جورج عبدالله بخش کوچکی از روند مبارزه برای پایان دادن به جنگ نابودی در غزه و کرانه باختری است. از این رو، مبارزه آنها در آزادی من به ثمر نشست.

عبدالله افزود که «آزادی یک زندانی در طول سال‌ها اتفاق نمی‌افتد، بلکه زمانی اتفاق می‌افتد که بورژوازی حاکم احساس کند که نگه داشتن این فرد در زندان، علیرغم خطر آزادی‌اش، پرهزینه‌تر از آزاد کردن اوست، زیرا امنیت ملی با حضور او در زندان بیشتر از آزادی‌اش تهدید می‌شود، با توجه به اینکه کسانی هستند که از طرف او علیه رژیم صهیونیستی عمل می‌کنند.»

وی همچنین تاکید کرد که مردم عرب و ملت ما باید به عنوان یک بلوک اجتماعی با سهمی در تغییر متحد شوند و پروژه‌ای را پیشنهاد دهند که با ریشه‌های حضور صهیونیست‌ها در سرزمین‌های ما مخالفت کند و در برابر گسترش امپریالیسم فرانسوی-آمریکایی-غربی به طور کلی بایستد.

عبدالله همچنین گفت «هفت اکتبر ۲۰۲۳، لحظه‌ای از پایداری عظیم بود که کل رژیم صهیونیستی و نظام عربی توطئه‌گر علیه آرمان فلسطین را بی‌ثبات کرد. این یک مرحله تاریخی در تاریخ رژیم صهیونیستی و پایان آن است. این عملیات ثابت کرد که این رژیم به پایان خود رسیده است و هیچ ابتکار سیاسی برای پایان دادن به درگیری خود جز با کشتن همه فلسطینی‌ها ندارد. هیچ چیز دیگری ندارد و تحقق این نیز غیرممکن است؛ نمی‌تواند ۱۵ میلیون فلسطینی را بکشد. بلکه هر چه فلسطینی‌های بیشتری را بکشد، فلسطینی‌های بیشتری را در کشورهای همسایه، چه در مصر، اردن، لبنان یا جاهای دیگر، ایجاد خواهد کرد. این امر مسئله فلسطینی‌سازی را به یک روند تاریخی تبدیل خواهد کرد.»

عبدالله گفت: اسرائیل به بن‌بست رسیده است، زیرا نمی‌تواند هیچ ابتکار عملی ارائه دهد که حتی حداقل خواسته‌های دموکراتیک را برآورده کند. وقتی می‌گوییم اسرائیل در آخرین لحظات خود به سر می‌برد، به این معنا است که در این دوره تمام بار جنایت خود را به دوش می‌کشد. با این حال، جنایت به هیچ راه حل مثبتی برای اسرائیل منجر نمی‌شود، بلکه به سقوط آن می‌انجامد.

عبدالله گفت: «وضعیت لبنان منحصر به فرد است، زیرا این مقاومت است که کشورهای عربی و بورژوازی عرب را افشا می‌کند. لبنان، کوچکترین بخش این ملت عرب، جایی است که در آن کرامت وجود دارد. غیرنظامیانی هستند که سلاح به دست گرفتند، با اسرائیل مقابله کردند و شهدا را تقدیم کردند، در حالی که رهبران رسمی عرب بر روی اجساد کودکان فلسطینی می‌رقصند. اسرائیل ایستاد تا به لبنانی‌ها بگوید: من این خانه و این ساختمان را بمباران خواهم کرد و ما حتی یک کشور عربی را پیدا نکردیم که به لبنان گفته باشد: این موشکی است که می‌توانید برای مقابله با هواپیمای اسرائیلی از آن استفاده کنید.»

وی ادامه داد: «لبنان به اندازه کافی نیروی زنده برای مقابله دارد. برای لبنان کافی است که دولتی با ارتش ملی بسازد که مقاومت بتواند سپری از سپرهای آن باشد.

عبدالله گفت: دوستان لبنان: آمریکا، فرانسه، آلمان و دیگران چرا سلاح ارائه نمی‌دهند؟ و چرا مسلح کردن ارتش لبنان ممنوع است؟ وقتی ارتش سلاح دارد، نیازی به مقاومت ما نیست. دلیل این امر این است که مقاماتی در دولت لبنان وجود دارند که مخالف کرامت ملی هستند زیرا آنها توطئه‌گر هستند. ارتش ما را مسلح کنید تا از کرامت ما دفاع کند.

انتهای پیام