این واقعیت تلخ نه تنها حقوق اولیه این قهرمانان را زیر پا می‌گذارد، بلکه به طور جدی بر کیفیت زندگی آن‌ها تأثیر می‌گذارد. آیا منطقی است که جوانانی با اراده‌ای قوی و عزم راسخ، به دلیل عدم حمایت‌های مالی، زیرساخت‌های نامناسب و عدم توجه مسئولان، مجبور به ترک میدان رقابت شوند؟ آیا این پیام به جامعه منتقل نمی‌شود که معلولان کمتر از دیگران شایستگی دارند و بنابراین از حق ورزش و رقابت محروم‌اند؟

بی‌توجهی به ورزش معلولان نه تنها نادیده گرفتن حقوق انسانی آن‌هاست، بلکه از دست دادن فرصت‌های طلایی برای جامعه‌ای است که می‌تواند از توانمندی‌های این قهرمانان بهره‌مند شود.

مسافرکشی تنها منبع درآمد وزنه‌بردار تیم ملی

ناصر محمدی، وزنه‌بردار قهرمان تیم ملی معلولان که تاکنون موفق به کسب بیش از ۴۸ مدال در مسابقات استانی و کشوری شده، در گفت و گو با ایسنا به چالش‌ها و دستاوردهای خود در این رشته پرداخت و گفت: گرچه به سختی و تلاش‌های بسیار توانستم به تیم ملی راه پیدا کنم اما در حالی که تحت پوشش بهزیستی هستم و ورزشکار اداره ورزش و جوانان، هیچ‌گونه حمایتی از من و دیگر ورزشکاران نمی‌شود.

وی که زحماتش به نتیجه نشسته و با دعوت به تیم ملی پارالمپیک، وزنه ۲۱۵ کیلوگرم را می‌زند، به سختی‌هایی که برای رسیدن به این موفقیت تحمل کرده، اشاره و اظهار کرد: این رتبه به‌ راحتی به دست نیامده و برای رسیدن به آن، از خانواده و حتی تفریحات خودم زدم تا نام شهرم را در کشور مطرح کنم.

محمدی در ادامه به مشکلات کلی ورزشکاران اشاره کرد و افزود: دریغ از یک حمایت؛ در موضوع ورزش، این غریب بودن مختص من نیست بلکه تمامی ورزشکاران در چنین شرایطی هستند؛ ورزش می‌تواند بسیاری از مشکلات اجتماعی را حل کند و جوانان را سرزنده‌تر نگه دارد، اما کمترین اهمیت به آن داده می‌شود.

این وزنه‌بردار قهرمان و موفق، با انتقاد از کمبود زیرساخت‌های ورزشی در بسیاری از شهرستان‌ها، افزود: متأسفانه بسیاری از وسایل موجود برای شرکت در مسابقات کشوری استاندارد نیستند؛ حتی وسایل ورزشی مخصوص معلولین در بیشتر شهرستان‌ها وجود ندارد به‌ طوری که من مجبور شدم میز مورد نیازم را خودم بسازم، از سویی چون وزن وزنه‌هایی که در باشگاه و بازار وجود دارد یکسان و استاندارد نیست با تلاش فراوان، وزنه‌ها را یکنواخت درست کردیم.

محمدی همچنین از عدم حمایت اداره ورزش و جوانان انتقاد کرد و گفت: اداره ورزش هیچ وسیله استانداردی تاکنون به من نداده است و برای حضور در هر مسابقه معمولی، هزینه رفت‌وآمد و خوراک را خودم پرداخت کرده‌ام.

وی افزود: زمانی که برای حمایت مالی به مسئولین مراجعه می‌کنم، اولین سؤالشان این است که برای ما چه آورده‌ای دارد که برای این ورزش و شرکت در مسابقات هزینه کنیم.

محمدی، وزنه‌بردار قهرمان، همچنین به چالش‌های زندگی خود در کنار ورزش قهرمانی اشاره کرد و با اینکه برای تأمین هزینه‌های زندگی به عنوان راننده اسنپ کار می‌کند، گفت: از همین راه هزینه‌های زندگی، هزینه‌های ورزش و اقساط تسهیلاتی را که گرفته‌ام پرداخت می‌کنم.

وی به فشار مالی که بر دوش اوست اشاره و بیان کرد: هزینه‌هایم آن‌قدر زیاد شده که به سختی هزینه خانواده ۵ نفره‌ام را تأمین می‌کنم و چنان تحت فشار هستم که نمی‌توانم به‌ خوبی از تغذیه و مکمل‌های مورد نیاز استفاده کنم.

وی افزود: برای جبران کمبود مکمل‌ها، وقت بیشتری را برای ورزش می‌گذارم تا اگر مکملی مصرف نمی‌کنم، بتوانم قدرت بدنی‌ام را بیشتر کنم و از دیگر بازیکنان عقب نیفتم. روزی ۱۰ ساعت در آژانس کار می‌کنم و فقط ۲ ساعت در سالن ورزش هستم و در نهایت، دیگر وقتی و توانی نمی‌ماند که فرزندانم را ببینم و با آنها وقت بگذرانم.

این وزنه‌بردار با تأکید بر اهمیت مکمل و تغذیه در ورزش قهرمانی گفت: حداقل روزی یک میلیون تومان برای مکمل‌ها باید هزینه کنم، اما شرایط مالی این اجازه را به من نمی‌دهد.

محمدی همچنین با ابراز نگرانی از آینده و تأثیر اردوهای تمرینی بر خانواده‌اش، تصریح کرد: برای حضور در تمرین‌های تیم ملی، نگرانی زیادی دارم؛ برای هر تمرین بیش از ۲۰ روز باید در اردو باشیم و با توجه به اینکه درآمد من از محل مسافرکشی است، این چند روز خانواده‌ام بدون درآمد هستند و این موضوع نگرانی من را دوچندان کرده است.

این اظهارات ورزشکار نشان‌دهنده چالش‌های جدی است که بسیاری از ورزشکاران قهرمان در منطقه با آن مواجه‌اند و ضرورت توجه به وضعیت معیشتی و حمایتی آن‌ها را به وضوح نمایان می‌کند.

این ورزشکار قهرمان با تأکید بر مشکلات فضای تمرین، خاطرنشان کرد: برای تمرین خودم دچار مشکل بودم و مجبور شدم میز پرس خود را بسازم؛ برای یافتن فضایی مناسب، به ۶ باشگاه مراجعه کردم تا بتوانم میزم را در آن‌ جانمایی کنم.

وی در ادامه صحبت‌هایش به وضعیت دشوار خود و هم‌تیمی‌هایش در تیم ملی پرداخت و گفت: هم اکنون ۱۷ نفر در تیم ملی هستیم که ۷ نفر از دوره قبل هستند و من در بین ۳۰۰ نفر توانستم جزو ۱۰ نفر انتخابی باشم.

محمدی به تفاوت‌های موجود بین خود و هم‌بازی‌هایش در شهرهای دیگر اشاره کرد و افزود: هم‌بازی‌های دیگرم برای مکمل‌هایشان ماهیانه ۱۵ میلیون تومان هزینه می‌کنند، ولی من به ماهی ۵ میلیون تومان هم قانع شده‌ام.

وی با انتقاد از شرایط حمایتی، گفت: ورزشکاران دیگر برای حضور در مسابقات کشوری حمایت می‌شوند و برای رفت‌وآمد به تهران با هواپیما می‌روند، اما من مجبورم با اتوبوس بروم تا هزینه کمتری پرداخت کنم و بتوانم همان هزینه را برای مکمل‌ها و تمرین‌ها استفاده کنم تا سالم بمانم و به خوبی مسابقه بدهم.

این ورزشکار در طول ۱۴ سال فعالیت ورزشی خود موفق به کسب بیش از ۴۸ مدال شده و با وجود مشکلات زیادی که با آن‌ها روبروست، همچنان در پی موفقیت است. با توجه به توانایی‌های بالقوه این ورزشکاران، نیاز به یک تغییر در سیاست‌ها و نگاه به ورزش معلولان حس می‌شود تا آن‌ها بتوانند در عرصه‌های ملی و بین‌المللی درخشیده و نام کشور را سرافراز کنند.

ورزش معلولین مظلوم است

وضعیت معلولین داستانی تلخ از بی‌توجهی، کم‌لطفی و مظلومیت است. با وجود اینکه این قهرمانان خاموش به دنبال تحقق رویاهای خود در دنیای ورزش هستند، مشکلات مالی و عدم وجود زیرساخت‌های مناسب آنها را در نبردی نابرابر قرار داده است. برخی رسانه‌ها و مسئولان به جای درخشش بر روی استعدادهای نهفته این ورزشکاران، تنها به حوزه‌های پرسود همچون فوتبال توجه می‌کنند و در این بین، ورزشکاران معلول نه تنها فراموش می‌شوند، بلکه در شرایطی به سر می‌برند که حتی ابتدایی‌ترین نیازهای آنان نیز تأمین نمی‌شود.

وجدانی یکی دیگر از ورزشکاران معلول با ابراز تأسف از وضعیت ورزشکاران معلول، گفت: نه تنها رشته من، بلکه بیشتر رشته‌های ورزشی در غربت به سر می‌برند و بسیار مظلوم واقع شده‌اند؛ یکی از دلایل این امر، عدم پوشش رسانه‌ای مناسب از سوی صداوسیما است. این رسانه‌ها به ورزش‌هایی که پول‌ساز نیستند، توجهی ندارند و در عوض فوتبال و فوتسال به دلیل تبلیغات و اسپانسرها مورد توجه قرار می‌گیرند.

وی ادامه داد: همه تیم‌ها اسپانسر دارند، اما من حتی برای هزینه رفت‌وآمد هیچ‌گاه پول نداشتم و مجبور شدم قرض کنم، کار کنم و بدهی‌هایم را پرداخت کنم. حمایتی از ما نمی‌شود و در نهایت فقط گزارش‌های خوبی برای مسئولین شده‌ایم؛ چند عکس با هم می‌گیریم و دیگر از ما یادی نمی‌کنند؛ این در حالی است که ورزشکاران معلول با وجود تمام مشکلات، همچنان به تلاش خود ادامه می‌دهند و تنها چیزی که از مسئولان خواسته می‌شود، توجه و حمایت است.

وجدانی که در رشته دومیدانی فعالیت دارد، در خصوص مشکلات موجود در ورزش معلولین گفت: در ورزش معلولین، من تنها نبودم؛ تیم‌های مختلفی هستند که حرف برای گفتن داشتند، اما به دلیل عدم حمایت، تعطیل شدند. اکنون فکر می‌کنم در بین معلولین، تنها من هستم که به این شکل ورزش را ادامه می‌دهم. معتقدم با پول همه‌ چیز حل می‌شود؛ کسب قهرمانی حداقل جیب پر پول و اسپانسر خوب می‌خواهد.

وی به این نکته اشاره کرد که بسیاری از ورزشکاران معلول به دلیل کمبود امکانات و زیرساخت‌های لازم، از ادامه فعالیت‌های ورزشی خود ناامید شده‌اند. ما در حالی که به دنبال تحقق رویاهای خود هستیم، با مشکلات مالی و ناترازی امکانات مواجهیم. این در حالی است که بسیاری از ما می‌توانیم در سطح بین‌المللی رقابت کنیم، اما عدم حمایت مانع از پیشرفت ما می‌شود.

وجدانی همچنین به اهمیت ایجاد کمپین‌های تبلیغاتی و رسانه‌ای برای افزایش آگاهی جامعه نسبت به ورزشکاران معلول اشاره کرد و گفت: ما نیاز داریم که صدای‌مان به گوش مردم برسد، نیاز داریم که رسانه‌ها به ما توجه کنند و ما را در کنار سایر ورزشکاران قرار دهند. اگر جامعه ما نسبت به توانمندی‌های ما آگاه شود، به طور قطع حمایت‌های بیشتری از سوی دولت و بخش خصوصی خواهیم داشت.

این ورزشکار معلول با ابراز امیدواری از اینکه روزی شرایط بهتری برای ورزشکاران معلول فراهم شود، خاطرنشان کرد: ما در حال حاضر به دنبال ایجاد تغییرات مثبت هستیم و امیدواریم که مسئولان ورزش کشور نیز به این موضوع توجه کنند. اگرچه شرایط کنونی دشوار است، اما ما از تلاش‌های خود دست نخواهیم کشید و به دنبال رسیدن به موفقیت‌های بزرگ خواهیم بود.

وجدانی همچنین به این نکته اشاره کرد که سرمایه‌گذاری در ورزش معلولین نه تنها به نفع خود ورزشکاران، بلکه به نفع کل جامعه است. ما می‌توانیم با موفقیت‌هایمان الهام‌بخش دیگران باشیم و نشان دهیم که هیچ محدودیتی نمی‌تواند مانع پیشرفت و دست‌یابی به اهدافمان شود. این سرمایه‌گذاری به ایجاد یک جامعه سالم‌تر و متعادل‌تر کمک می‌کند و در نهایت به ارتقای سطح زندگی جامعه منجر خواهد شد.

هیچ کدام از وعده‌های مسئولان محقق نشد

در حالی که ورزش به عنوان یک ابزار کلیدی برای ارتقای سلامت و نشاط جامعه شناخته می‌شود، ورزشکاران معلول در سایه بی‌توجهی و نادیده گرفتن‌های مسئولان به سر می‌برند. وعده‌هایی که سال‌هاست از زبان مسئولان شنیده می‌شود، نه تنها محقق نشده، بلکه روز به روز بر مشکلات این قشر افزوده می‌شود. در شهرستان کاشمر هم جایی که استعدادهای درخشان در ورزش معلولان وجود دارد، اما نبود زیرساخت‌های مناسب و عدم حمایت‌های مالی، موجب تعطیلی رشته‌های ورزشی و کاهش تعداد ورزشکاران شده است.

حسین بیگی رئیس هیأت ورزش‌های جانبازان و معلولین کاشمر در گفت و گو با ایسنا با بیان اینکه در حال حاضر ۶۰ ورزشکار آقا و خانم در چند رشته مختلف فعالیت دارند، افزود: والیبال نشسته دو تیم خواهران و برادران، دومیدانی، پرتاب‌های نیزه و دیسک از جمله رشته‌های ورزشی فعال در بین معلولان و جانبازان است.

وی با اشاره به اینکه هرچند در گذشته رشته‌های ورزشی فعالی داشتیم اما به دلیل نبود سالن و وجود مشکلاتی در پرداخت هزینه سالن تعطیل شده‌اند، تصریح کرد: اکنون رشته وزنه‌برداری و والیبال نشسته فعالیت خوبی در شهرستان دارد.

بیگی با بیان اینکه معلولان و جانبازان در رشته‌های مختلف ورزشی استعدادهای بسیار خوبی دارند، گفت: متأسفانه حدود ۱۲ تا ۱۳ رشته مختلف از جمله تنیس روی میز، مچ اندازی، دومیدانی و پرتاب‌ها برای خانم‌ها به دلیل نبود مکان مناسب تعطیل شده‌اند و هیچ‌گونه فعالیتی ندارند.

وی با انتقاد از اینکه مسئولان شهرستان هیچ‌گونه سالنی را به ورزشکاران معلول خانم و آقا اختصاص نداده‌اند، اظهار کرد: شهرداری کاشمر سالن بلوار دهخدا را فقط به جانبازان اختصاص داده و معلولان در استفاده از آن محروم شده‌اند، همچنین سالن ورزشی خیابان ۱۵ خرداد را از معلولان گرفته‌اند و برای انبار استفاده می‌شود.

رئیس هیأت ورزش‌های جانبازان و معلولین کاشمر با اظهار تأسف از اینکه هیچ سالن ورزشی در این شهر نیست که معلولان بتوانند از آن استفاده کنند، بیان کرد: متأسفانه هیچ‌کدام از ادارات به خصوص بهزیستی، اداره ورزش و جوانان و شهرداری هیچ‌گونه حمایتی از ورزشکاران معلول نداشته‌اند.

وی با بیان اینکه تاکنون پیگیری‌های بسیاری شده اما بی‌توجه هستند، تصریح کرد: گرچه شهرستان کاشمر در رشته دومیدانی و وزنه‌برداری معلولان طی چند سال متوالی مقام اول استان را دارا بوده اما به دلیل نبود مکان و امکانات مناسب تعطیل شده و هیچ فعالیتی ندارند.

بیگی با اشاره به اینکه تنها رشته فعال جانبازان در شهرستان کاشمر والیبال نشسته است و خانم‌ها و آقایان معلول چون سالن به آنها نداده‌اند امکان فعالیت برایشان نیست، گفت: ورزش معلولان این شهرستان پتانسیل‌های بسیاری دارد اما حمایتی از سوی مسئولان نیست.

گرچه در گذشته ادارات بهزیستی، بنیاد شهید و جانبازان، ورزش و جوانان همکاری خوبی داشتند اما امروز فقط اسمشان است و هیچ حمایتی از معلولان ندارند، ضمن اینکه طی این چند سال هیچ سرانه‌ای به ورزش معلولان شهرستان پرداخت نشده است.

رئیس هیأت ورزش‌های جانبازان و معلولین کاشمر با بیان اینکه هرچند مسابقات وزنه‌برداری و دومیدانی در استان برگزار شده اما ورزشکاران شهرستان به دلیل ناتوانی در تأمین هزینه‌ها امکان حضور در این مسابقات برایشان فراهم نشد، گفت: فقط باید ۱۰ میلیون تومان برای تأمین وسیله نقلیه هزینه می‌کردند که هیچ مسئولی در شهرستان حاضر به حمایت نشد.

وی ادامه داد: هرچند ۳ سال قبل شهرداری کاشمر قول داده بود که یک سالن ورزشی را به معلولان اختصاص دهد اما علیرغم پیگیری‌هایی که داشتیم در حد وعده باقی ماند و اصلاً محقق نشد.

بیگی افزود: گرچه شهرداری کاشمر یک سالن را فقط به جانبازان اختصاص داده است اما فقط ۶ ساعت در هفته از آن استفاده می‌شود و باقی روزها درب آن بسته است و خاک می‌خورد، درخواست داشتیم که باقی روزها معلولان از آن استفاده کنند که موافقت نشد.

وی با بیان اینکه هرچند ۹۰ ورزشکار در رشته‌های مختلف معلولان فعالیت داشته‌اند اما امروز به کمتر از ۲۰ نفر رسیده‌اند، تصریح کرد: ورزشکاران معلول در این شهر از بی‌تفاوتی مسئولان رنج می‌برند و به نوعی ناامید شده‌اند.

رئیس هیأت ورزش‌های جانبازان و معلولین کاشمر با اشاره به اینکه تمامی حرف‌های مسئولان فقط در حد شعار بوده است، ادامه داد: ورزشکاران معلول با تبعیض و بی‌عدالتی‌های بسیاری مواجه هستند، انتظار داریم ما را حمایت کنند.

وی با اشاره به اینکه طی ۹ سالی که رئیس هیأت ورزش‌های جانبازان و معلولین کاشمر هستم به جز یک یا دو میلیون تومان مبلغ دیگری را به هیات نداده‌اند، بیان کرد: شکوفا شدن بیشتر استعدادها در گرو حمایت‌های بیشتر است.

وضعیت کنونی ورزشکاران معلول در شهرستان‌های مختلف، نه تنها نشان ‌دهنده بی‌توجهی مسئولان به این قشر از جامعه است، بلکه به نوعی به چالش‌های اجتماعی و فرهنگی نیز دامن می‌زند.

 بیگی با تأکید بر این موضوع که ورزشکاران معلول با تبعیض و بی‌عدالتی‌های متعددی مواجه‌اند، خواستار حمایت واقعی و پایدار از سوی مسئولان است.

معلولان انتظار دارند که مسئولان آنها را ببینند، به وعده‌های خود عمل و از آنها حمایت کنند، زیرا شکوفایی استعدادها در گرو همین حمایت‌هاست. آنچه از سوی ورزشکاران معلول گفته شد حاکی از ناامیدی و خستگی ورزشکارانی است که سال‌ها در انتظار تغییرات مثبت مانده‌اند، اما همچنان در سایه بی‌توجهی و بی‌عملی قرار دارند. امید است که با افزایش آگاهی و همدلی، شرایط بهبود یابد و این ورزشکاران بتوانند به حق خود دست یابند.

انتهای پیام