مراسم تشییع پیکر «ببر مازندران» امروز،۵ شهریور، از ورزشگاه آزادی بابل آغاز شد و تا زادگاهش، روستای درزیکلای آخوندی، ادامه یافت.

 ورزشگاه آزادی بابل، تجلیگاه سوگ و احترام

از ساعات اولیه صبح چهارشنبه پنجم شهریور، ورزشگاه آزادی بابل، که سال‌ها میزبان شور و هیجان مسابقات و فریادهای تشویق بود، این بار رنگ ماتم و سکوت به خود گرفته بود. اقشار مختلف مردم، از پیر و جوان، زن و مرد، از شهرهای مختلف مازندران و حتی استان‌های همجوار، گرد هم آمده بودند تا آخرین وداع را با قهرمان ملی و بین‌المللی خود داشته باشند.

جامعه کشتی کشور، از قهرمانان دیروز تا امیدهای امروز، مربیان و پیشکسوتان، در صفوف اول دیده می‌شدند. چهره‌ها غرق در اندوه بود، اما صلابت و افتخار به داشتن چنین پهلوانی، در چشمانشان موج می‌زد. تابوت پیکر پاک پهلوان «امامعلی حبیبی اسطوره کشتی»، در میان اشک‌های بی‌امان، بر روی دوش دوستدارانش قرار گرفت.  

چهره‌هایی همچون خسروی‌وفا رییس کمیته ملی المپیک، استاندار مازندران، امیررضا خادم، حسن یزدانی، عسگری محمدیان، امیرحسین زارع، فردین هدایتی، محمد یوسفی، علی‌اکبر یوسفی، محمد نخودی، سید احمد محمدی، ابراهیم مهربان، قاسم رضایی و برخی از پیشکسوتان کشتی همچون حسین نقیبی و بهرام مشتاقی در مراسم حضور داشتند.

فضای ورزشگاه آکنده از نوحه‌خوانی، مرثیه‌سرایی و زمزمه صلوات بود که هر از گاهی با فریادهای «پهلوان خداحافظ» و «حبیبی خداحافظ» در هم می‌آمیخت.  

مراسم با قرائت قرآن شروع و سخنرانی فرماندار بابل آغاز شد که از سجایای اخلاقی، منش پهلوانی و افتخارات بی‌شمار امامعلی حبیبی سخن گفت.

دریایی از نسل‌ها در بدرقه «ببر مازندران»

با بانگ «الله اکبر» و «یا حسین»، کاروان تشییع، حرکت خود را از ورزشگاه آزادی آغاز کرد. خیابان‌های منتهی به جاده درزیکلا، مملو از جمعیتی بود که برای آخرین وداع با «ببر مازندران» به خیابان‌ها آمده بودند. مردمی که ساعت‌ها در کنار خیابان‌ها و معابر ایستاده بودند، با دیدن تابوت، اشک‌هایشان بی‌اختیار سرازیر می‌شد. 

پیمودن مسیر چند کیلومتری، به دلیل خیل عظیم جمعیت، ساعت‌ها به طول انجامید. هر قدم، گویی مرور خاطراتی از روزهای اوج کشتی ایران و جهان بود؛ روزهایی که امامعلی حبیبی با دلاوری‌هایش، پرچم ایران را در بالاترین قله‌های افتخار به اهتزاز درمی‌آورد. 

آرامش ابدی در آغوش زادگاه

سرانجام، پس از ساعاتی حرکت در میان شور و ماتم مردم بابل، کاروان به زادگاه پهلوان، روستای درزیکلای آخوندی بابل رسید. روستا غرق در ماتم بود. اهالی روستا، که از صبح زود در انتظار پیکر فرزند برومندشان بودند، با فریادهای «پهلوان خداحافظ»، «حبیبی خداحافظ»،«حبیبی مهربان پیش خداست امروز» به استقبال آمدند. فضایی از حزن و اندوه عمیق بر روستا حاکم بود. خانه‌ها سیاهپوش، و کوچه‌ها پر از مردمی بود که برای وداع با هم‌روستایی و قهرمان ملی‌شان جمع شده بودند.

نزدیکان و خانواده پهلوان، در میان سیل اشک‌ها و همدردی مردم، خود را به تابوت رساندند. مراسم خاکسپاری در آرامگاه ابدی روستا، در کنار نیاکان و اجدادش برگزار شد. با قرائت آیاتی از کلام‌الله مجید و تلقین، پیکر مطهر «ببر مازندران» به خاک سپرده شد. 

در ساعت نیمه روز و اذان ظهر، نام و یاد امامعلی حبیبی، همچون ستاره‌ای درخشان، در آسمان کشتی ایران و جهان جاودانه شد. او نه تنها یک قهرمان ورزشی، بلکه نمادی از پهلوانی، غیرت و اراده بود که با دست‌های خالی، قله‌های افتخار را فتح کرد و درس مقاومت و امید را به نسل‌ها آموخت.  

«ببر مازندران»، پایان یک دوران بود، اما میراث او، تا ابد الهام‌بخش نسل‌های آینده خواهد بود و نامش در تاریخ ورزش این مرز و بوم به نیکی و بزرگی یاد خواهد شد.  

«امامعلی حبیبی» در آخرین مصاحبه‌اش،که در حاشیه این مراسم پخش شد، گفته بود: « با طلا آمدم و با طلا می‌روم» .

حبیبی، زاده ۵ خردادماه ۱۳۱۰ در درزی کلای بابل، دارنده مدال طلای المپیک ۱۹۵۶ ملبورن و سه مدال طلای جهان در سال های ۱۹۵۹ تهران، ۱۹۶۱ یوکوهاما و ۱۹۶۲ تولیدو و مدال طلای بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو یکی از بهترین کشتی‌گیران آزادکار جهان محسوب می‌شود که سرعت و مهارت خاصی در اجرای فنون مختلف کشتی داشت.

انتهای پیام