اغوا نبوی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: برگزاری این نمایشگاه حاصل یک نیاز درونی و عمیق بود؛ نیازی برای بیان تجربه‌هایی که در کلمات روزمره نمی‌گنجند. همواره در مرز میان شعر و نقاشی حرکت کرده‌ام و تلاش داشته‌ام جهانی را که میان زخم‌ها، ترس‌ها و امیدها تجربه می‌کنم، به مخاطب نشان دهم. این مجموعه حاصل همین میل و جست‌وجوی درونی است.

وی در خصوص عنوان این نمایشگاه بیان کرد: عنوان «و خون هنوز گرم است» اشاره‌ای است به زخم‌هایی که خاموش نمی‌شوند و اضطراب‌هایی که همچنان ادامه دارند. در عین حال، گرمای خون یادآور حیات است؛ نشانه‌ای از اینکه هنوز چیزی زنده است و امیدی جریان دارد. این دوگانگیِ درد و زندگی، محور اصلی این مجموعه را شکل می‌دهد.

این هنرمند نقاش افزود: آثار، حول تجربه‌های اگزیستانسیال می‌چرخند، مانند ترس از مرگ، احساس تنهایی و پوچی و ناتوانی انسان در برابر تاریخ و زمان. با این وجود، حتی در دل تاریکی همواره جرقه‌ای از زندگی و امید حضور دارد؛ جست‌وجویی برای معنا در جهانی پر از تردید.

نبوی درباره تکنیک‌های استفاده شده در آثار گفت: از نظر تکنیکی، رنگ قرمز حضوری مسلط و انفجاری دارد؛ ضربه‌های آزاد و پرتنش قلم با جریان خون و التهاب‌های درونی گره خورده‌اند. هر تابلو با شعری همراه است و این تلفیق شعر و نقاشی لایه‌های عاطفی و فکری اثر را گسترش می‌دهد. به‌ویژه وقتی شعر با صدای هنرمند دکلمه شود، پیوندی چندحسی میان کلمه و تصویر شکل می‌گیرد که تجربه مخاطب را عمیق‌تر می‌سازد.

وی با اشاره به چالش اصلی در خلق این آثار، ابراز کرد: چالش اصلی تبدیل تجربه‌های عمیق و شخصی به زبانی بصری بود؛ بی‌آنکه به شعار یا روایت مستقیم فروکاسته شود. شدت احساس و اضطراب باید حفظ می‌شد، اما در قالبی عرضه می‌شد که برای مخاطب نیز قابل لمس باشد.

این هنرمند نقاش در ادامه گفت: انتظار می‌رود مخاطب در مواجهه با تابلوها لحظه‌ای با ترس‌های بنیادین خویش روبه‌رو شود؛ ترس از نیستی، بی‌پناهی و زخم‌هایی که در تاریخ و جامعه تکرار می‌شوند. اما همزمان، گرمای زندگی و جریان امید نیز در این آثار حضور دارد و همین تضاد، تجربه‌ای دوگانه و عمیق برای بیننده می‌آفریند.

وی با تاکید بر اینکه نقاشی و به‌طور کلی هنرهای تجسمی در جامعه امروز بیش از هر زمان دیگری ضرورت دارند، اضافه کرد: این هنرها زبان بیان ناپیداها هستند؛ چیزهایی که در گفت‌وگوهای روزمره به‌سادگی گم می‌شوند. هنر می‌تواند زبان مشترک ترس‌ها، اضطراب‌ها و امیدها باشد و راهی برای گفت‌وگویی صادقانه با جهان. در دل بحران‌ها و پرسش‌های بی‌پایان، من همچنان باور دارم که هنر یکی از زنده‌ترین شیوه‌های زندگی‌کردن و معنا بخشیدن به هستی است.

انتهای پیام