به گزارش ایسنا، دکتر فرزانه مفتون عضو هیئت علمی این پژوهشکده، با اشاره به روند رو به رشد ابتلا به سرطان در میان زنان ایرانی، بر اهمیت برنامه‌های خودمراقبتی در ارتقای سلامت زنان تأکید کرد.

وی اظهار داشت: سرطان پستان، شایع‌ترین نوع سرطان در میان زنان کشور است و عوامل متعددی از جمله کاهش نرخ باروری، چاقی، کم‌تحرکی، تغذیه نامناسب و سابقه خانوادگی در افزایش شیوع آن نقش دارند. همچنین بر اساس گزارش سازمان جهانی بهداشت، سرطان دهانه رحم در منطقه خاورمیانه پس از سرطان پستان، یکی از علل اصلی مرگ‌ومیرهای مرتبط با سرطان در کشورهای با درآمد پایین و متوسط محسوب می‌شود.

مدیر گروه سلامت جامعه پژوهشکده علوم بهداشتی جهاددانشگاهی افزود: بر اساس گزارشات منابع علمی، عوامل متعددی از جمله کاهش نرخ باروری، چاقی، کم‌تحرکی، تغذیه نامناسب و سابقه خانوادگی در افزایش بروز سرطان پستان نقش دارند. عوامل خطر سرطان دهانه رحم؛  سابقه ابتلا به سرطان‌ها، سابقه یکی از عفونت‌های آمیزشی، داشتن بیش از 3 زایمان، رفتار جنسی پرخطر، اولین تماس جنسی در سن کمتر از 16 سال و... از دیگر عوامل موثر در بروز این بیماری است.

وی با یادآوری تأثیرات روانی سرطان بر زنان افزود: زنان مبتلا به سرطان، به‌ویژه سرطان پستان، با چالش‌های روانی‌ اجتماعی قابل توجهی مواجه هستند که می‌تواند منجر به اضطراب، افسردگی و ناراحتی‌های عاطفی شود. از این رو، اجرای برنامه‌های خودمراقبتی برای زنان ۳۰ تا ۵۹ ساله، گامی مؤثر در جهت ارتقای سلامت جسمی و روانی آنان است.

به گفته وی، برخی از دستاوردهای برنامه خودمراقبتی عبارتند از:

- در زمینه سرطان پستان، میزان ارزیابی عوامل خطر از ۶۵ به ۹۵ درصد و آگاهی از عوامل خطر از ۴۵ به ۸۳ درصد افزایش یافت.

- در زمینه سرطان دهانه رحم، ارزیابی عوامل خطر از ۶۶ به ۸۳ درصد و آگاهی از عوامل خطر از ۴۷ به ۸۰ درصد ارتقاء یافت.

همچنین، تعداد زنانی که در ۶ تا ۱۲ ماه گذشته اقدام به ارزیابی سرطان پستان و دهانه رحم کرده‌اند،  به‌طور چشمگیری بیشتر بوده است.

دکتر مفتون در پایان سخنانش خاطرنشان کرد: نتایج این مطالعه نشان می‌دهد که مداخلات هدفمند در حوزه خودمراقبتی می‌توانند نقش مؤثری در افزایش آگاهی، بهبود رفتارهای بهداشتی و پیشگیری از سرطان ایفا کنند. با این حال، برای حفظ و تقویت این دستاوردها نیازمند برنامه‌ریزی‌های مستمر، آموزش‌های فراگیر و حمایت‌های ساختاری هستیم.

وی افزود: اصولا بر اساس مدل‌های رفتاری، برای تغییر رفتار می‌توان از ارتقای آگاهی، ایجاد انگیزه و حمایت‌های اجتماعی بهره برد. به نظر می‌رسد ارتقای سیاست‌های حمایت از زنان و خانواده، پشتوانه ارزشمند برای ایجاد انگیزه و تغییر رفتار در زنان می‌تواند باشد. ارائه راهکارهای تغییر شیوه زندگی و کنترل عوامل خطر با مشارکت همسران، اعضای خانواده همراه با ارتقای آگاهی و رفتار آنان می‌توانند با شتاب بیشتری به افزایش تاثیرات برنامه‌های خودمراقبتی و پیرو آن پیشگیری از بیماری‌های مهلک مانند سرطان بیانجامد.

وی ادامه داد: تغییر رفتارهای سلامت نیازمند سه رکن اصلی است: ارتقای آگاهی، ایجاد انگیزه و حمایت‌های اجتماعی. در این میان، سیاست‌گذاری‌های هدفمند و حمایتی در حوزه سلامت زنان اهمیت بسیار بالایی دارد، زیرا هر چه این سیاست‌ها گسترده‌تر و کارآمدتر باشند، زنان راحت‌تر می‌توانند رفتارهای سالم را در زندگی خود اجرا کنند و سبک زندگی خانواده را به سمت سلامت پیش ببرند. سرمایه‌گذاری و سیاست‌گذاری بهینه در حوزه سلامت زنان پایه‌ای مستحکم برای ارتقای سلامت خانواده و جامعه فراهم می‌کند.

به گزارش روابط عمومی پژوهشکده علوم بهداشتی جهاددانشگاهی، وی در پایان خاطرنشان کرد: هر چقدر سیاست‌های حمایتی بر پایه آموزش‌های خودمراقبتی، بهداشتی و مشارکت خانوادگی ارتقا یابد، تغییر رفتارهای سالم تسهیل می‌شود و جامعه‌ای سالم‌تر، پویا و پایدار شکل می‌گیرد. این فرآیند نه تنها سلامت فردی زنان را افزایش می‌دهد، بلکه اثرات مثبت خود را بر سلامت کل خانواده و در نهایت جامعه نشان می‌دهد.

انتهای پیام