به گزارش ایسنا، هر ساله جوانان زیادی از کشورهای دیگر با استفاده از برنامه تبادل فرهنگی ایالات متحده و اقامت موقت تحت عنوان ویزای J-۱ به ایالات متحده رفته تا در شرکت‌های آمریکایی کارآموزی کنند و در حالی که به آن‌ها گفته می‌شود قرار است همزمان طعم و هیجان به اصطلاح سبک زندگی آمریکایی را نیز تجربه کنند.

در عوض، تحقیقات روزنامه نیویورک تایمز نشان داده که تصورات این جوانان پس از پا گذاشتن به ایالات متحده رنگ باخته و آن‌ها گرفتار برنامه‌ای با مقررات ضعیف که مستعد استثمار است می‌شوند و در خاک کشوری بیگانه، مورد سوءاستفاده و بدرفتاری شرکت‌های آمریکایی قرار می‌گیرند.

طبق این تحقیقات ده‌ها هزار جوان خارجی بر مبنای این روادید برای کار سخت به عنوان کارگر مزرعه، خانه‌دار و کارآموز اداری به کار گرفته می‌شوند در حالی که همگی آنها به نام تبادل فرهنگی، اعزام می‌شوند.

کار در خطوط مونتاژ کنسرو غذای سگ و تمیز کردن آغل خوک‌ها

به نوشته نیویورک تایمز، شرکت‌های آمریکایی به این برنامه روادید به چشم یک خط لوله تامین نیروی کار کم هزینه خارجی برای خود نگاه کرده و به عنوان مثال جوانان خارجی  را به عنوان کارگر خود مجبور کرده‌اند در خطوط مونتاژ کنسروهای غذای سگ کار کنند و آغل خوک‌های فرستاده شده به کشتارگاه را از خون و مدفوع پاک کنند. حتی به برخی از آنها دستور داده‌ شده که با فشار وارد کردن به مستاجران کاری کنند که آنها زیر بار اجاره ساختمان‌های آپارتمانی فرسوده رفته و اجاره نامه امضا کنند در حالی که این استعمارگری نوین تحت پوشش تبادل فرهنگی انجام می‌شود.

روزنامه آمریکایی می‌نویسد این منبع تامین نیروی کار ارزان قیمت برای شرکت‌های آمریکایی تا حد زیادی برای اکثر آمریکایی‌ها نامرئی است اما در سال‌های اخیر به طور قابل توجهی گسترش یافته و تنها در سال گذشته حدود ۲۰۰۰۰۰ نفر نیروی جدید تحت پوشش این روادید مورد پذیرش قرار گرفته‌اند. دولت ترامپ تلاش کرده به برنامه‌های حمایتی که به صدها هزار مهاجر اجازه کار در ایالات متحده را می‌دهند پایان دهد اما این برنامه به اصطلاح روادید تبادل فرهنگی را تا حد زیادی دست نخورده باقی گذاشته است.

نیویورک تایمز نوشت برای روشن ساختن وضعیت خارجی‌های به کار گرفته شده با ویزای J-۱ هزاران صفحه پرونده‌ حقوقی، تجاری و سوابق نظارتی را بررسی کرده، با کارشناسان استخدام و وکلا مصاحبه کرد، و به سراغ ده‌ها نفر از خارجی‌ها در سراسر جهان که تجربه استفاده از این روادید را داشته‌اند رفته است. همچنین این روزنامه آمریکایی بر شهر نیویورک، یکی از مقاصد اصلی دارندگان این روادید در هر سال، و بر روی کسانی که به گفته کارشناسان بیشتر مستعد سوءاستفاده بوده‌اند تمرکز کرده است.

گرمازدگی، سوختگی و آزار جنسی

روزنامه آمریکایی با افشای تجارب ناگوار این افراد می‌نویسد، برخی از آنها در نیویورک از گرمازدگی غش کرده‌اند، دچار سوختگی شده‌اند یا استخوان‌هایشان توسط تجهیزات سنگین شکسته است. برخی دیگر نیز توسط همکارانشان در استودیوهای معماری، شرکت‌های مالی و سایر مشاغل مورد آزار جنسی قرار گرفته‌اند. هفت نفر از این دارندگان ویزا گفتند که کارفرمایشان در کافه‌ای در جزیره شلتر، آنها را مورد اذیت و آزار قرار داده است.

گروهی دیگر نیز فاش ساختند پس از آنکه به مشاغل اداری جذب شدند کارفرما بعدا به آنها حقوق نداده و پس از آنکه از این بابت شکایت کردند اخراج شدند.

همچنین روزنامه آمریکایی نوشت شرایط برای برخی از خارجی‌هایی که این روزنامه برای نگارش این مقاله با آنها مصاحبه کرد به حدی بد شده که تصمیم گرفتند شغل خود را ترک کرده‌ و به خانه برگردند و از پولی که برای دریافت روادید خود پرداخت کرده‌اند صرف نظر کرده‌اند.. برخی نیز حتی ناتوان از بازگشت به کشور خود و مجبور به ماندن شده‌اند زیرا به کارفرما بدهکار شده‌اند یا برای دریافت واحد دانشگاهی نیاز به تکمیل دوره‌های کارآموزی سخت خود داشته‌اند.

همه کسانی که این روزنامه با آن‌ها مصاحبه کرد، گفتند این برنامه هرگز قرار نبود در مورد کارگری باشد و آنها پس از گرفتار شدن در آن شرایط سخت احساس فریب خوردن کردند.

برنامه تبادل فرهنگی ایالات متحده با صدور روادید J-۱ در دهه ۱۹۶۰ زیر نظارت و اداره وزارت امور خارجه آغاز شده و طبق ادعای واشنگتن قرار بود «درک متقابل» بین ایالات متحده و جهان را تقویت کند.

نیویورک تایمز نوشت شرکت‌های آمریکایی که دارندگان روادید J-۱ را استخدام کرده‌اند در پاسخ به درخواست‌های این روزنامه یا هر گونه بدرفتاری با آنها را انکار کردند، یا از بحث در مورد برنامه خودداری کردند یا به درخواست‌ها برای اظهار نظر پاسخ ندادند.

محل زندگی فاجعه‌بار

روزنامه آمریکایی فاش کرد تعداد زیادی از جوانان خارجی تحت این برنامه توسط شرکت کشاورزی «گلخانه‌های کورت وایس» که یک شرکت سرشناس است به خدمت گرفته شدند اما وقتی به مجتمع وسیع این شرکت در لانگ آیلند، مجتمعی با هکتارها باغچه گل، لیفتراک‌های پر مشغله و تسمه‌های نقاله پرسرعت، رسیدند، شرایط آنجا هیچ شباهتی به آنچه به آنها وعده داده شده بود، نداشت. آنها به جای دریافت راهنمایی و مرخصی برای بازدید از سواحل، ۱۰ ساعت در روز را صرف پر کردن خاک گلدان‌ها در خط تولید می‌کردند، یا قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار می‌شدند تا در مزارع گل بکارند، یا تا پاسی از نیمه‌شب به سختی کارتن‌های سنگین گل و گیاه را در کامیون‌ها بار می‌زدند.

آنها گاها مجبور می‌شدند در کانکس‌های کثیف و ۲ نفر بالاجبار روی یک تخت بخوابند؛ در حالی که گرد و غباری که با عبور کامیون‌ها بلند می‌شد و موش‌ها و سوسک‌هایی که آنجا بودند به شدت آنها را آزار می‌دادند.

یکی از خارجی‌های دارنده این روادید که دانشجویی از برزیل بود، در شرایطی مجبور به مراقبت از گیاهان در گلخانه بدون تجهیزات حفاظتی شد که کارگران دیگر که لباس‌های محافظ داشتند مواد شیمیایی را در اطراف او می‌پاشیدند و او شدیدا حالش بد و دچار تهوع شد و لکه‌های قرمز رنگ روی پوست او ظاهر شد. مرد دیگری اهل اروپای شرقی، دستش زیر چرخ‌های لیفتراک له شد. فرد سوم یک دانشجوی ۲۲ ساله اهل کوزوو و شاگرد اول دانشگاه بود اما دید که روسایش به او فریاد می‌زدند که سریع‌تر کار کند و او را تهدید کردند که در غیر این صورت استردادش می‌کنند.

او که «بهاره ملیناکو» نام دارد گفت: «با شما مثل یک انسان رفتار نمی‌شد. ما فقط نیروی کار ارزان بودیم.»

انتهای پیام