به گزارش ایسنا، ایالات متحده در طول ماه گذشته (میلادی) در دریای کارائیب، مشغول به رخ کشیدن قدرت نظامی خود بوده است. این کشور سه قایق را منفجر کرده و حداقل ۱۷ نفر را در چیزی که مقامات سازمان ملل آن را اعدام‌های فراقضایی نامیده‌اند، کشته است. این کشور کشتی‌های آبی-خاکی، کشتی‌های مجهز به سامانه‌های موشکی هدایت‌شونده و یک زیردریایی هسته‌ای را به منطقه اعزام کرده است. ۱۰ جت جنگنده رادارگریز اف-۳۵  را به پورتوریکو فرستاده است.

و در این میان، کاخ سفید ادعا می‌کند که این کار را برای مقابله با تلاش‌ها برای قاچاق مواد مخدر به رهبری «نیکولاس مادورو» رئیس‌جمهور ونزوئلا انجام داده است.

به نوشته نیویورک تایمز، این در حالی است که ونزوئلا از تأمین‌کنندگان اصلی مواد مخدر آمریکا نیست و طبق گزارش اداره مبارزه با مواد مخدر، ونزوئلا سهم بسیار کمی از کوکائین وارد شده به ایالات متحده را به خود اختصاص می‌دهد و تقریباً هیچ نقشی در تجارت فنتانیل به این کشور ندارد اما این، مانع از آن نشده است که دولت ترامپ ۵۰ میلیون دلار جایزه برای سر مادورو تعیین نکند یا دادستان کل آمریکا،  او را «یکی از بزرگترین قاچاقچیان مواد مخدر در جهان و تهدیدی برای امنیت ملی» نداند.

بنابراین، تهدیدی که ادعا می‌شود از سوی شبکه‌های قاچاق مواد مخدر ونزوئلا متوجه آمریکاست، گسیل نظامی گسترده «دونالد ترامپ» رئیس جمهور ایالات متحده را توجیه نمی‌کند. تحلیلگران و بسیاری از ونزوئلایی‌ها معتقدند که دلیل واقعی این لشکرکشی، ارسال پیامی به مادورو و هوادارانش مبنی بر این است که «روزهای شما به شماره افتاده است.»

به نوشته نیویورک تایمز، آنچه اعضای قدرتمند دولت ترامپ می‌خواهند، تغییر حکومت در ونزوئلاست و آنها این کار را تا حد امکان ارزان می‌خواهند. در واقع این هدف، همیشه برنامه رئیس جمهور ترامپ بوده است.

نشریه آمریکایی با اشاره به اینکه «این طرح در دوره قبلی ریاست جمهوری ترامپ جواب نداد» افزود: ترامپ در دوره اول ریاست خود بر کاخ سفید، کارزار فشاری را برای سرنگونی رئیس جمهور ونزوئلا به راه انداخت که تا آستانه مداخله نظامی پیش رفت. در سال ۲۰۱۹، پس از آنکه مادورو در انتخابات به پیروزی رسید، کاخ سفید تحریم‌های اقتصادی گسترده‌ای را علیه ونزوئلا اعمال کرد. ترامپ آشکارا از «خوان گوایدو» فرد مخالف مادور به‌عنوان رهبر مشروع این کشور حمایت کرد. او با حمایت ترامپ از هوادارانش خواست تا علیه  دولت قیام کنند و از ارتش خواست تا از دولت جدا شود.

البته واضح است که مادورو کوتاه نیامد. چند سال بعد نیز مخالفان، دولت سایه خود را منحل کردند و خوان گوایدو به فلوریدا نقل مکان کرد، جایی که در گمنامی نسبی باقی ماند.

نیویورک تایمز افزود: اما این بار مقامات واشنگتن از شعارهای ترویج دموکراسی که مشخصه دوره اول بود، دست کشیده‌اند و می‌گویند که در حال سرنگونی یک دولت مواد مخدر هستند. همچنین گزارش‌ها حاکی از آن است که «ماریا کورینا ماچادو» رهبر فعلی مخالفان ونزوئلا، تیم او به همراه دیگر چهره‌های مخالف با مقامات آمریکایی در تماس بوده‌اند.

حتی اگر دیپلماسی قایق‌های جنگی ترامپ نتواند شورشی را که ظاهراً سال‌ها در ونزوئلا در حال شکل‌ دادن به آن بوده است، شعله‌ور نکند، لژیون کشتی‌های جنگی آمریکا می‌توانند در نزدیکی ونزوئلا مستقر شوند، قایق‌های کوچک را هدف قرار دهند یا به مظنونان قاچاق مواد مخدر در خشکی حمله کنند و در نهایت، آن را پیروزی علیه تروریسم مواد مخدر اعلام کنند.

روزنامه نیویورک تایمز ادامه داد: به نظر می‌رسد دولت ترامپ معتقد است که پس از امتحان کردن هر راه دیگری، مادورو را تنها می‌توان با تهدید به زور جایگزین کرد اما این یک اشتباه است. زیرا اگرچه دولت‌های دموکراتیک همسایه در دفاع از مادورو تردید داشته‌اند اما آنها مطمئناً نقض قطعی حاکمیت ارضی و سیاسی توسط هژمون شمال را محکوم خواهند کرد. رهبران مکزیک، برزیل، کلمبیا و جاهای دیگر تقریباً به‌طور قطع تمام تلاش خود را برای جلوگیری از شروع جنگ توسط ارتش ایالات متحده در خاک ونزوئلا، از جمله از طریق تلاش برای دستیابی به یک راه حل سیاسی از طریق مذاکره انجام خواهند داد.

در پایان این گزارش آمده است: اگر رئیس جمهور ترامپ واقعاً به دنبال ونزوئلایی با ثبات و آرام است، باید بداند که ونزوئلا در سال ۲۰۲۵، اروپای شرقی در سال ۱۹۸۹ نیست و موشک‌های هدایت‌شونده معمولاً هرج و مرج ایجاد می‌کنند، نه دموکراسی.

انتهای پیام