این روز از حقوق افراد دارای اختلالات بینایی حمایت خواهد کرد و بر آن تأکید و همچنین به افراد دارای معلولیت بینایی یا نابینا کمک می‌کند. افراد از عصا برای استقلال در تحرک و جهت‌یابی استفاده می‌کنند و این عصای سفید، دیگران را از اختلال بینایی کاربر آگاه می‌کند.

روز جهانی عصای سفید یادآوری می‌کند که فرد دارای معلولیت بینایی با فرد بینا ازجمله در دسترسی به جاده‌ها برابر است. عصای سفید نه فقط به افراد قدرت می‌دهد تا با خیال راحت و با اطمینان سفر کنند، بلکه به عنوان یادآوری اهمیت محیط‌های قابل دسترس و آگاهی عمومی نیز عمل می‌کند.

در برخی از مناطق که حامی سرسخت ایمنی عابران پیاده‌اند به همه یادآوری می‌کند که طبق قانون عصای سفید، افرادی که وسیله نقلیه را هدایت می‌کنند باید حداقل سه متر از عابر پیاده‌ای که از عصای سفید یا راهنما استفاده می‌کند، فاصله داشته باشند. رانندگان نباید برای فرد نابینا بوق بزنند زیرا ممکن است نداند صدا از کجا می‌آید و از سر و صدا بترسد.

کارشناسان اظهار کردند: خیابان واقعاً امن، خیابانی است که در آن همه، صرف‌نظر از نحوه حرکتشان، بتوانند با اطمینان و عزت نفس تردد کنند. دسترسی‌پذیری یک افزونه برای ایمنی خیابان نیست، بلکه بخشی از اساس آن است. خیابان‌هایی که به همه کاربران خدمات ارائه دهند، خیابان‌هایی هستند که برای جوامع ما بهترین عملکرد را دارند.

بر اساس گزارش سایت سی تیوف مدیسون، برای پشتیبانی از تحرک عابران پیاده که اختلال بینایی دارند، برخی از مناطق ازجمله شهر مدیسون استفاده از علائم عابر پیاده قابل دسترس (APS) را گسترش داده است.

عصای سفید برای کاربر، امتداد حیاتی حواس وی محسوب می‌شود. یک فرد ماهر می‌تواند از آن برای طی کردن پله‌ها، تشخیص موانع و شناسایی تغییرات در بافت زمین استفاده و امکان سفری ایمن و مطمئن در جامعه خود را فراهم کند. در حالی که فناوری همچنان در حال تکامل است، عصای سفید نیز ابزاری اساسی برای داشتن یک زندگی مستقل است.

عصای سفید فراتر از عملکرد عملی آن، علامتی شناخته شده جهانی برای عموم است. این علامت به رانندگان و عابران پیاده هشدار می‌دهد که هوشیار و محتاط باشند.

شهرها چگونه می‌توانند به افراد کم‌بینا کمک کنند؟

طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، حدود یک میلیارد و ۳۰۰ کیلیون نفر در جهان به نوعی اختلال بینایی مبتلا هستند که از این تعداد حداقل ۳۶ میلیون نفر کاملا نابینا و ۲۱۷ میلیون نفر دارای اختلال بینایی متوسط ‌تا شدیدند. با توجه به اینکه تعداد فزاینده‌ای از مردم در شهرها زندگی می‌کنند، منطقی به نظر می‌رسد که زندگی افراد دارای اختلال بینایی یا نابینا از طریق دسترسی‌پذیری تسهیل شود.

بینایی یکی از حواسی است که به‌طور قابل‌توجهی تحت تأثیر گذر زمان قرار می‌گیرد. کاهش حدت بینایی با افزایش سن کاملا رایج است، هرچند فقط، درصد کمتری از افراد، دچار اختلال بینایی به اندازه‌ای شدید می‌شوند که بر زندگی روزمره آنان تاثیر می‌گذارد. «انجمن سالمندان و پیری‌شناسی» اسپانیا تخمین می‌زند که ۳۰ درصد از افراد بالای ۶۵ سال نوعی مشکل بینایی دارند.

بنابراین، درست مانند سایر اقدامات دسترسی‌پذیری، پیشرفت‌هایی که شهرها برای ساده‌سازی کارهای روزمره برای افراد دارای اختلال بینایی انجام می‌دهند، در نهایت به نفع همه خواهد بود زیرا هر کسی ممکن است در مقطعی از زندگی به این ویژگی‌ها نیاز داشته باشد.

اهمیت طراحی شهری موثر

کلید دسترسی‌پذیرتر کردن شهرها و بهبود کیفیت زندگی برای ساکنان دارای اختلالات بینایی، در برنامه‌ریزی شهری متفکرانه و سیاست‌های عمومی موثر نهفته است. البته، هنگام تدوین سیاست‌های عمومی و راهبردهای دسترسی، مهم است که تشخیص دهیم، اختلال بینایی در یک طیف وجود دارد و طیف نیازها به‌طرز چشمگیری متنوع است. به‌عبارت دیگر، همه افراد کاملا نابینا نیستند و اقدامات دسترسی باید به‌گونه‌ای طراحی شوند که طیف کاملی از توانایی‌های بصری را در بر گیرند.

شهرها باید با هدف ساده‌سازی تحرک، تضمین دسترسی به اطلاعات و خدمات و افزایش قابلیت زندگی برای همه ساکنان طراحی شوند.

در زمینه اختلال بینایی، برخی عناصر اساسی می‌توانند به جلوگیری از مشکلات حرکتی و بهبود زندگی روزمره کمک کنند. تمیز نگه داشتن پیاده‌روها و اطمینان از اینکه عناصری مانند تراس یا گلدان‌های گیاهی به مانع تبدیل نمی‌شوند، بسیار مهم است، همانطور که ویژگی‌هایی مانند سنگفرش لمسی برای راهنمایی مسیر نیز مهمند.

علاوه بر این، اضافه کردن نشانه‌های صوتی، مانند اعلان‌های طبقه در آسانسورها یا اطلاعات مربوط به حرکت درها، می‌توانند تفاوت قابل توجهی ایجاد کنند. با اتخاذ اصول طراحی جهانی، راه‌حل‌هایی ایجاد می‌شوند که به‌طور ذاتی، فراگیرتر و در دسترس‌تر برای مخاطبان جهانی‌اند.

فناوری در این زمینه نقش اساسی دارد؛ در واقع، برای شهرهای هوشمند ضروری است که فناوری سازگار ایجاد کنند تا از تبدیل شدن آن به مانع جلوگیری شود زیرا فناوری هوشمند، فناوری‌ای است که همه از آن استفاده کنند.

دیجیتالی شدن جامعه نیز فرصت‌های جدیدی را برای بهبود کیفیت زندگی افراد دارای اختلال بینایی ایجاد می‌کند. در حالی که هوش مصنوعی نویدبخش چالش‌های شهری آینده است، ابزارهای فناوری امروزی در حال حاضر پتانسیل قابل‌توجهی را نشان می‌دهند.

بر اساس گزارش توماروسیتی، گوشی‌های هوشمند به ابزارهای ضروری تبدیل شده‌اند که اکنون در اختیار اکثریت افراد قرار دارند. برخی از طرح‌های آزمایشی، پتانسیل خود را به‌عنوان وسیله‌ای برای بهبود دسترسی در محیط‌های شهری آزمایش می‌کنند.

در تایوان، گوشی‌های هوشمند به‌عنوان ابزاری برای کمک به افراد دارای اختلال بینایی در عبور ایمن از خیابان‌ها آزمایش شده‌اند. در همین حال، در دبی نیز برنامه‌ای برای ترجمه تمام اطلاعات نوشتاری در شبکه مترو به پیام‌های صوتی آزمایش شده است.

انتهای پیام