به گزارش ایسنا، «اشکان ممبینی» کارشناس مسائل بین‌المللی در یادداشتی نوشت: دهه‌هاست که ایالات متحده آمریکا تلاش کرده است خود را به عنوان معمار اصلی صلح در خاورمیانه معرفی کند؛ اما واقعیت میدانی منطقه نشان می‌دهد که این سیاست‌ها نه تنها صلح و ثبات به همراه نداشته‌اند، بلکه موجب گسترش ناامنی، بی‌ثباتی و بی‌اعتمادی در میان ملت‌های منطقه شده‌اند.
دلیل اصلی این ناکامی را باید در ذات رویکرد آمریکا جست‌وجو کرد — رویکردی مبتنی بر تحمیل اراده، تحریم، تهدید و نادیده گرفتن استقلال ملت‌ها. واشنگتن همواره به جای تکیه بر گفت‌وگو و احترام متقابل، کوشیده است با فشار اقتصادی و مداخله نظامی، اهداف سیاسی خود را بر منطقه تحمیل کند.
چنین سیاستی نه تنها با روح صلح‌طلبی و عدالت‌خواهی ملت‌های منطقه ناسازگار است، بلکه زمینه‌ساز گسترش مقاومت در برابر سلطه‌طلبی آمریکا شده است.
سیاست موسوم به «فشار حداکثری» علیه جمهوری اسلامی ایران نمونه روشنی از شکست این راهبرد است. این سیاست نه‌تنها نتوانست جمهوری اسلامی را به عقب‌نشینی وادار کند، بلکه موجب تقویت انسجام ملی، خوداتکایی اقتصادی و افزایش نقش منطقه‌ای ایران شد. ایران با تکیه بر استقلال سیاسی، عقلانیت راهبردی و مقاومت فعال، نشان داد که دوران سلطه و اجبار به سر آمده است.
امروز، واشنگتن باید بپذیرد که ابزارهای کهنه‌ای چون تحریم، تهدید و مذاکره‌های از موضع بالا دیگر در جهان چندقطبی کنونی کارایی ندارد. واقعیت‌های جدید منطقه‌ای و بین‌المللی بر همکاری، احترام متقابل و درک منافع مشترک استوار است. اگر آمریکا حقیقتاً به دنبال صلح در خاورمیانه است، باید از سیاست‌های مداخله‌گرانه و یک‌جانبه‌گرایانه خود دست بردارد و بر مبنای گفت‌وگو، عدالت و احترام به حاکمیت ملت‌ها رفتار کند.
تنها در پرتو چنین تغییر رویکردی می‌توان به نظمی پایدار، عادلانه و مبتنی بر همکاری در خاورمیانه دست یافت — نظمی که بر پایه احترام و منافع مشترک ملت‌ها شکل گرفته باشد، نه سلطه‌طلبی و مداخله خارجی.
انتهای پیام
نظرات