نمایش «خط چشم» به نویسندگی و کارگردانی نازنین سالاری‌فر، پس از اجرا در تهران، این روزها در مشهد روی صحنه رفته است. این اثر نمایشی که پیش‌تر در جشنواره ملی اردیبهشت دامغان جوایز متعددی کسب کرده، با محوریت بازنمایی مفاهیم اجتماعی در قالب یک خانواده، توانسته است توجه مخاطبان و هنرمندان تئاتر را به خود جلب کند.
نازنین سالاری‌فر در گفت‌وگو با ایسنا درباره روند شکل‌گیری این اثر اظهار کرد: ایده اصلی نمایش از علاقه‌ام به نمایشنامه کودک «مدفون» شکل گرفت. ابتدا این متن را ترجمه کردم و سپس با توجه به شیوه اجرایی مورد نظرم، آن را بازنویسی کردم. تجربه چندساله‌ام در عرصه بازیگری و همکاری با کارگردان‌های باتجربه، زمینه‌ای شد تا بتوانم در این پروژه هم به‌عنوان نویسنده و هم کارگردان حضور داشته باشم.
وی درباره محتوای نمایش بیان کرد: موضوع اصلی «خط چشم» درباره خانواده است، اما خانواده در این اثر نمادی از جامعه محسوب می‌شود؛ اعضای خانواده در حقیقت بازتاب بخش‌های مختلف جامعه هستند که در پی دستیابی به ثروت و قدرت هستند، اما در نهایت با بن‌بست روبه‌رو می‌شوند. به این ترتیب، چرخه انتقال ثروت و قدرت، که در پایان تنها در دست یک نفر باقی می‌ماند، ساختاری اجتماعی را بازنمایی می‌کند که فراتر از محدوده خانواده معنا پیدا می‌کند.
سالاری‌فر با اشاره به روند آماده‌سازی نمایش گفت: ترجمه متن حدود دو ماه و بازنویسی آن نزدیک به یک ماه و نیم زمان برد. پس از آماده‌سازی نهایی، جلسات متعددی با بازیگران برای رسیدن به درک مشترک از شیوه اجرایی برگزار و سپس تمرین‌های اصلی آغاز شد. فیلم اجرای اثر برای جشنواره ملی اردیبهشت دامغان ارسال شد که موفق به کسب تمامی جوایز جشنواره شد. پس از آن نیز، اجراهایی در تهران و مشهد به روی صحنه رفت.
این کارگردان تئاتر درباره انتخاب بازیگران اظهار کرد: انتخاب بازیگران بر اساس دغدغه، انگیزه و علاقه واقعی آنان به تئاتر انجام شد. اعضای گروه با همدلی و روحیه جمعی مثال‌زدنی همکاری داشتند و حتی در غیاب یکی از افراد، دیگران با احساس مسئولیت وظایف را بر عهده می‌گرفتند.
وی افزود: این همدلی، همراه با تعامل مداوم میان من و بازیگران درباره شیوه اجرایی، مهم‌ترین عامل موفقیت این پروژه بود. علاوه بر این، بازنویسی مجدد متن، تغییر جنسیت یکی از شخصیت‌ها، حذف یک شخصیت دیگر و استفاده از رویکردی اجرایی متفاوت با قالب‌های مرسوم، به نزدیک‌تر شدن اثر به تصویر ذهنی من کمک کرد.
سالاری‌فر به تفاوت وضعیت تئاتر در تهران و مشهد اشاره کرد و گفت: در تهران، تعداد سالن‌های نمایش بیشتر است و به همین دلیل مخاطبان از سطح علمی بالاتری برخوردارند و از این جهت آثار نمایشی را می‌توانند به صورت عمیق‌تری درک کنند. در مقابل، در مشهد با وجود استعدادهای فراوان در میان هنرمندان، محدودیت سالن‌های تئاتر باعث می‌شود گروه‌ها مجبور به اجراهای متوالی شوند و مخاطبان کمتر فرصت تجربه آثار متنوع را پیدا کنند.
این کارگردان تئاتر تصریح کرد: اگر سالن‌های تئاتر مشهد از نظر تجهیزات و امکانات فنی به‌روزتر و استانداردتر شوند، ظرفیت‌های هنری این شهر بیش از پیش شکوفا خواهد شد و امکان تولید آثار باکیفیت‌تر فراهم می‌شود.
انتهای پیام
نظرات