دانشیار دانشگاه هنر ایران و پژوهشگر حوزه تصویر سه‌شنبه چهارم آذر در این نشست به بررسی نسبت هنر سنتی و صنایع‌ دستی با امر معاصر پرداخت و سه رویکرد عمده در مواجهه با صنایع دستی در دوره معاصر را تشریح کرد.

محمدرضا مریدی نخستین رویکرد را «تداوم» دانست و توضیح داد: در این شیوه، هنرمند تلاش می‌کند روش‌های گذشته را بدون کم‌وکاست ادامه دهد؛ امری که اگرچه در حفظ اصالت مؤثر است، اما معمولاً امکان نوآوری و پاسخ‌گویی به نیازهای جدید را محدود می‌کند.

وی رویکرد دوم را «بازسازی فرمالیستی» عنوان کرد و گفت: در این نگاه، هنرمند صرفاً به وجوه فرمی هنر سنتی توجه می‌کند. نقش‌مایه‌ها، محتوا و نمادهای سنتی منتقل نمی‌شود و تنها فرم‌ها الهام‌بخش اثر قرار می‌گیرد. این شیوه بیشتر مورد توجه هنرمندان مدرنیست بوده است.

به گفته وی، رویکرد سوم، «واسازی و ساخت‌شکنی» است که معمولاً از دلِ دیدگاه‌های پست‌مدرنیستی برمی‌آید.

مریدی اظهار کرد: این رویکرد اغلب به تکه‌تکه شدن مفهوم صنایع‌ دستی و فاصله‌گرفتن از هویت سنتی منجر می‌شود.

عضو هیئت علمی دانشگاه هنر همچنین با اشاره به ضرورت توجه صنایع‌ دستی به نیازهای جامعه معاصر، نقش نهادهای آموزشی را مهم ارزیابی کرد و گفت: اگر دانشگاه و دیگر نهادهای مسئول وظایف خود را به‌درستی انجام دهند، صنایع‌ دستی مسیر طبیعی و موثر خود را پیدا خواهد کرد.

انتهای پیام