محمد فیضی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: کارخانه‌های سیمان از بزرگ‌ترین منابع انتشار گردوغبار و گازهای آلاینده مانند SO₂ و NO2 هستند و این آلودگی‌ها نه تنها کیفیت هوا را کاهش می‌دهند بلکه بر سلامت انسان و جانوران نیز اثرات جدی دارند.

وی خاطرنشان کرد: برای تولید سیمان حجم عظیمی آب مصرف می‌شود و در مناطقی مانند گلگیر خوزستان برداشت مستقیم از سفره‌های محدود آب زیرزمینی بحران آب شرب پایدار ایجاد کرده است.

این دانش‌آموخته محیط زیست توضیح داد: ورود پساب‌ها و ذرات ریز سیمان به آبخیزها باعث تغییر کیفیت آب، کاهش اکسیژن محلول و تهدید حیات آبزیان می‌شود.

فیضی ادامه داد: گردوغبار سیمان روی برگ‌ها و خاک می‌نشیند، فتوسنتز را مختل کرده و موجب نابودی پوشش گیاهی می‌شود و این امر چرخه طبیعی آبخیز را برهم زده و فرسایش خاک را تشدید می‌کند.

وی افزود: نابودی زیستگاه‌ها و آلودگی منابع طبیعی گونه‌های گیاهی و جانوری وابسته به حوضه آبخیز را تهدید کرده و منجر به کاهش تنوع زیستی می‌شود.

این مدرس محیط زیست دانشگاه تشریح کرد: انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از تولید سیمان به ویژه CO₂ می‌تواند الگوهای بارش و دمای محلی را تغییر دهد و پایداری اکوسیستم آبخیز را مختل کند.

وی یادآور شد: استان ایلام نیز بخشی از این خسارت‌ها را تجربه کرده است و آلودگی هوا، بیماری‌های تنفسی، کاهش کیفیت زندگی، برداشت بی‌رویه آب، بحران آب شرب، خشک شدن چشمه‌ها، نابودی آبزیان، کاهش محصولات کشاورزی، فرسایش خاک، بیابان‌زایی و انقراض گونه‌های محلی از جمله پیامدهای مستقیم این صنایع بوده است.

فیضی اضافه کرد: احداث کارخانه سیمان در زیست‌بوم حساس زاگرس در استان‌های ایلام، کرمانشاه، کردستان، لرستان و سایر مناطق زاگرس‌نشین نه تنها منابع طبیعی را نابود می‌کند بلکه آینده توسعه پایدار و امنیت آب را به خطر می‌اندازد و این خسارت‌ها در بسیاری موارد غیرقابل بازگشت هستند.

وی افزود: تنها با پیشگیری و انتخاب مکان‌های مناسب برای صنایع می‌توان از این آسیب‌ها جلوگیری کرد و انتظار می‌رود متولیان استان‌های زاگرس‌نشین به ویژه استان ایلام سود و زیان این صنایع را با هم در نظر بگیرند و به مقالات علمی منتشر شده در همایش صنعت سیمان و توسعه در اسفندماه سال ۱۳۸۷ توجه داشته باشند.

انتهای پیام