آتيلا پسياني گفت: انتظار استقبال گرمي از سوي تماشاگران انگليسي نداشتيم، چون آن‌ها تئاتر را متاثر از سنت خودشان مي‌دانند به تئاتر دنيا به چشم ديگري نگاه مي‌كنند؛ ولي استقبال خوبي از نمايش‌هاي “گنگ‌ خواب ديده“ و “بسه ديگه خفه شو“ كردند. به گزارش خبرنگار تئاتر ايسنا، پسياني كه به همراه گروه نمايش بازي دو نمايش “گنگ خواب ديده“‌و “بسه ديگه خفه شو“‌را طي يك سفر 25 روز در شهرهاي بريتانيا به روي صحنه برده است، پس از بازگشت به ايران در يك جلسه مطبوعاتي به سوالات خبرنگاران رسانه‌هاي گروهي پاسخ داد. پسياني اعلام كرد كه اولين اجراي نمايش “بسه ديگه خفه شو“ در يك شهر كوچك دانشجويي در “ولز“ با استقبال بسيار خوبي از سوي تماشاگران مواجه شده است. براساس گفته‌هاي پسياني “شهر گلاسكو“ دومين شهري بود كه اجراي نمايش گنگ خواب ديده با استقبال خوبي از سوي تماشاگران مواجه شد و دو منتقد اسكاتلندي با نقدهاي مناسب خوب، زمينه خوبي براي اجراي اين نمايش در لندن به وجود آوردند. پسياني تصريح كرد كه يكي از منتقدان روزنامه اسكاتلند با اشاره به موضوع گفت و گوي فرهنگ‌ها گفته بود اگر زماني فرا برسد كه “فرهنگ‌ها“ با هم گفت و گو داشته باشند “گنگ خواب ديده“ بهترين سرآغاز و شروع براي اين گفت و گو است. “لندن“ پايتخت انگليس سومين شهري بود كه 2 اجرا “گنگ خوابديده“ و 2 اجرا از “بسه ديگه خفه شو” در طي 6 روز در آن انجام شد. در عين فشرده بودن، لذت بخش بود، پسياني سالن اجراي اين دو نمايش را از لحاظ جنس و سياق به سالن چهارسو شبيه دانست. وي گفت كه وسعتي همانند سالن اصلي داشت كه در ابتدا باعث نگراني او شده است چون اين دو نمايش براي سالن كوچك طراحي شده بود. به گفته پسياني بخش‌هاي مستقلي در اين سالن‌ها براي تماشاگران وجود داشت كه تنها بخش جلو و وسط را براي صحنه در نظر گرفته شد و تنها گنجايش 90 تماشاگر داشت كه بيش از انتظار آن‌ها از اين نمايش استقبال شد. “كارديف“ چهارمين شهري بود كه آتيلا پسياني به همراه “گروه بازي“ به آن جا رفت، به گفته پسياني اين شهر تنها شهري بود كه تمامي بليط‌هاي اين دو نمايش پيش فروش شد و انگليسي‌ها حاضر شدند به وسيله ”تشكچه“ و “صندلي“ دو رديف به جايگاه تماشاگران اضافه كنند. درست همانند ايران اگر چه در ابتدا حيرت زده شدند. پسياني با اشاره به خبري در يكي از روزنامه‌هاي ايران مبني بر اين كه خانواده پسياني در لندن به روي صحنه رفت، گفت: من افتخار مي‌كنم هسته اصلي گروه تئاتر بازي يك خانواده است . پسياني همچنين در اين جلسه اعلام كرد: امسال 2 گروه تئاتر “بازي“ و “آفتاب“ به مسووليت فرهاد مهندس پور با هم ديگر كارگاهي به نام “كارگاه تئاتر“ ايران بوجود آوردند و اظهار اميدواري كرد كه در آينده نه چندان دوري اين كارگاه تبديل به مركزي براي كساني كه دغدغه تئاتر تجربي دارند، شود . اين موضوع يكي از دلايل حضور مهندس پور به همراه گروه بازي اين بود و كار تحقيقاتي خوبي نيز انجام داد. به گفته “پسياني“ تنها موفقيت گروه “بازي“ در انگليس اهميت ندارد ،بلكه آشنايي مردم انگليس با تئاتر ايران نيز از درجه اهميت بسياري برخوردار است، آن‌ها اطلاعي از اين‌كه در ايران تئاتر آوانگارد يا “مدرن“ وجود دارد نداشتند من به آن‌ها گفتم كه در ايران خوشبختانه تئاترهاي گوناگوني اجرا مي‌شود به خصوص اين كه گروه‌هاي جوان بسيار خوب كار مي‌كنند از پيچيده‌ترين شكل‌هاي تئاتر آوانگارد تا ساده‌ترين شكل‌هاي سنتي تئاتر در ايران وجود دارد. پسياني همچنين گفت: آن‌ها شناخت خوبي از جشنواره تئاتر فجر داشتند كه اين نشان از بين‌المللي شدن اين جشنواره مي‌دهد. وي با اشاره به ايراني‌هاي مقيم انگليس گفت: قطع ارتباط فرهنگي ايرانيان خارج از كشور باعث شده است كه آن ها درباره ايران معاصر چيزي ندانند و معمولا اطلاعات آن‌ها مربوط به زمان كه مي‌شود ايران را ترك كردند بسياري از آن‌ها با ديدن اين دو اجرا، مي‌گفتند اگر مي‌توان به اين خوبي در ايران تئاتر اجرا كرد پس بهتر است ما به ايران برگرديم. پسياني در پاسخ به سوالي درباره علت استقبال انگليسي‌ها از تئاتر اين گروه گفت: آن‌ها در بيشتر نقدها به قدرت اجرايي كار اشاره كرده بودند. آن ها تصور مي‌كردند كه اين نمايش‌ها با نشانه‌هاي قدرتمند بدون استفاده از كلام، به راحتي قصه خود را بازگو مي‌كنند و مي‌توانند ارتباط خوبي با ملل ديگر برقرار كنند. پسياني تصريح كرد: آن‌ها دچار اين سو تفاهم شده بودند كه من بعد از قضيه 11 سپتامبر تصميم گرفتم نمايش “بسه ديگه خفه شو“ را اجرا كنم در حالي كه چند ماه قبل از 11 سپتامبر نگارش متن آن شروع شده بود، ولي طبيعي است كه 11 سپتامبر در جزييات كوچكي تاثير گذاشته است. وي ادامه داد: من در آن جا توضيحي دادم كه تئاتر سياسي كار نمي‌كنم، بلكه تئاتر من از رويا مي‌آيد و سعي مي‌كنم يك جادوي تئاتري داشته باشم. پسياني اضافه كرد: بسياري در دنيا دغدغه مشكلات بچه‌هاي افغان در زمينه غذا مسكن و كار هستند، اگرچه اين‌ها مسايل مهمي است ولي من دغدغه روياي آن‌ها را دارم. به اعتقاد من، جنگ روياها و آرمان‌هاي بچه‌هاي افغانستان را كشته است، آن‌ها در آينده هيچ آرماني ندارند، روياهاي آن‌ها تبديل به عروسك‌هاي آمريكايي و بازي‌هاي كامپيوتري صادراتي شده است. پسياني گفت: روياي آدم‌ها را نبايد دسته بندي و داخل كادر كرد. توضيحات من براي آن‌جا عجيب و در عين حال جذاب بود. پسياني با اشاره به امكانات تئاتر انگليس گفت: آن‌ها راجع به جزييات و “سانت به سانت“ صحنه سوال مي‌كردند و همه چيز را به دقت فراهم مي‌كردند. آتيلا پسياني با اشاره به وجود يك سالن تئاتر در يك كليساي قديمي متعلق به قرن 17 - 18 گفت: اين كليسا نشان مي‌دهد كه چگونه مي‌توان از امكانات فعلي براي اجراي نمايش استفاده كرد، اگر شهرداري تهران يك دهم كارگاه‌هاي آلايند‌ه‌اي را كه به خارج از شهر منتقل مي‌شوند در اختيار تئاتر قرار دهد، باور كنيد مشكل كمبود تئاتر ما جبران خواهد شد. انتهاي پيام