به گزارش ایسنا، به نقل از فلسطین الیوم، شهروندان فلسطینی در شصت‌وسومین سالروز کشتار "کفر قاسم" راهپیمایی را برپا کردند که سالانه در محکومیت این کشتار وحشیانه برگزار می‌شود.

شهروندان فلسطینی در جریان این راهپیمایی پرچم فلسطین و پرچم‌های مشکی برافراشتند و شعارهایی را در محکومیت سیاست‌های اسرائیل و جنایت‌های آن سر دادند.

در سال ۱۹۵۶ روستای کفر قاسم واقع در مرکز اراضی اشغالی و مجاور کرانه باختری، تحت حکومت نظامی قرار گرفت و در ۲۹ اکتبر همان سال و در نخستین روز از جنگ با مصر، پلیس مرزی اسرائیل ساکنان این منطقه را که از این حکومت نظامی اطلاعی نداشتند به رگبار بست و زنان، مردان و کودکان را کشت که هدف از آن فراری دادن ساکنان این منطقه به سمت روستاهای مجاور و اردن بود.
دولت رژیم صهیونیستی تلاش داشت تا بر روی این جنایت سرپوش بگذارد، اما توفیق طوبی و مئیر فلنر، از اعضای کنست توانستند از حصار امنیتی ایجاد شده بگذرند و گفته‌های نجات یافتگان از این جنایت را جمع‌آوری کنند و در رسانه‌های بین‌المللی این جنایت را برملا کنند.

دولت رژیم صهیونیستی مجبور بود افسران و سربازانی که در این جنایت دست داشتند، محاکمه کند، اما این محاکمه صوری بود و کسانی که دستور  این جنایت را داده بودند تنها به پرداخت غرامت مالی بسیار کم محکوم شدند و سپس تمامی کسانی که در این جنایت دست داشتند با تحمیل یک مراسمی تحت عنوان "آشتی قبیله‌ای" مورد عفو قرار گرفتند و این پرونده به طور کامل بسته شد.

روستای کفر قاسم، نزدیک شهر قلقیلیه در جنوب طولکرم و در منطقه خط سبز بین فلسطین اشغالی و کرانه باختری رود اردن واقع است. جمعیت آن در سال ۱۹۲۲، ۶۶۲ نفر در سال ۱۹۴۵، ۱۴۶۰ نفر و در سال ۱۹۶۱، ۲۴۵۰ نفر بوده است.

در تاریخ ۲۹ اکتبر ۱۹۵۶ نیروهای رژیم اشغالگر با حمله به روستای کفر قاسم مردان، زنان و کودکانی را که هنگام غروب به خانه‌هایشان باز می‌گشتند به رگبار بستند و جنایت دیگری را به کارنامه جنایت‌های وحشیانه خود اضافه کردند.

شیوه جنایت اشغالگران صهیونیست هم به این صورت بود که سربازان اسرائیلی به روستائیانی که دسته دسته یا به تنهایی از مزارع کشاورزی به سمت خانه‌های خود باز می‌گشتند سؤال می‌کردند «اهل کفرقاسم هستید؟ و اگر جواب مثبت بود همان جا تیرباران می‌شدند.»

در این حمله ناجوانمردانه ۶ زن و ۲۳ کودک فلسطینی هم به شهادت رسیدند و این در حالی بود که به التماس‌ها و ضجه‌های زنان برای عدم کشتن فرزندانشان توجهی نداشتند و همه را به رگبار بستند.

هدف جنایتکاران صهیونیست تخلیه روستا و مجبور ساختن ساکنان آن برای ترک روستا بود. و فاجعه‌بارتر این که افسران و سربازان اسرائیلی مسئول این جنایت ترفیع و اضافه حقوق هم گرفتند!

انتهای پیام