این عکاس در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص نقش عکاسان خبری در دوران شیوع کرونا عنوان کرد: همان‌طور که شیوع ویروس کرونا زندگی همه ما را تحت تاثیر قرار داده، قطعا بر روی عکاسی و عکاسان نیز تاثیرات بسیاری داشته است. شیوع این ویروس جنبه‌های مثبت و منفی زیادی دارد که خود افراد حد و حدود و میزان تاثیر هر یک از این جنبه‌ها را در زندگی خود تعیین می‌کنند.

وی ادامه داد: هدف اصلی عکاسان خبری و مستند آگاهی بخشی به افراد جامعه است، عکاسان با عکس‌های خود وقایع را برای افراد جامعه شرح می‌دهند و خود را موظف به توصیف رویدادهایی که در جامعه رخ می‌دهد، در جهت آگاه سازی مردم می‌دانند.

هوبه فکر افزود: در دوران کنونی عکاسان خبری تلاش کردند با وجود تمام خطرات موجود، دست از آگاهی‌رسانی نکشند و با عکس‌های خود نشان دهند در این روزها چه در جامعه می‌گذرد. تعدادی از عکاسان در این دوران به بیمارستان‌ها رفتند و از فضای بیمارستان عکاسی کردند، تعدادی به محل دفن بیماران کرونایی رفتند و عکس گرفتند، بعضی از عکاسان به خیابان‌ها رفتند و از آنچه در شهرها می‌گذرد عکاسی کردند و بعضی دیگر از عکاسان در خانه، زندگی در قرنطینه را ثبت کردند، همه این عکاسان به نوعی تجربه‌های خود را با دیگر افراد جامعه در این دوران به اشتراک گذاشتند.

این عکاس خبری اظهار کرد: در بعضی از مواقع بحرانی کلمات و خبر قادر به توصیف عمق فاجعه نیستند؛ اما عکس با ثبت آن لحظه، تصویری عینی از آن اتفاق را در ذهن مخاطب شکل می‌دهد و به شدت افراد را تحت تاثیر قرار می‌دهد و تا مدت‌ها آن تصویر از ذهن مخاطب پاک نمی‌شود.

وی ابرازعقیده کرد: با شروع شیوع ویروس کرونا اخبار آن طور که باید نتوانست میزان خطر این بحران را توصیف کند و افراد جامعه به قدر کافی این بحران را جدی نگرفتند؛ اما با انتشار عکس‌ها از اوضاع وخیم بیمارستان‌ها، کم کم مردم متوجه جدی بودن این بیماری شدند.

هوبه‌فکر بیان کرد: قوانین مشترکی در خصوص پروتکل‌های بهداشتی برای مردم همه کشورها از سوی سازمان بهداشت جهانی ارائه می‌شود که عکاسان نیز از این قوانین مستثنا نیستند و باید برای عکاسی از بیمارستان‌ها و محل‌هایی که بیشتر در معرض خطر هستند، این قوانین را رعایت کنند.

وی ادامه داد: از جمله این قوانین می‌توان به پوشش‌های مخصوص در این مکان‌ها اشاره کرد و یکی از موارد مهم که باید به آن توجه شود، رعایت مسائل اخلاقی توسط عکاس در این دوران است، به عنوان مثال ممکن است فرد بیمار حال وخیمی داشته باشد و همچنین خانواده آن بیمار در شرایط مناسبی نباشند، در نتیجه باید این افراد را درک کرد و عکاس نباید صرفا برای فراهم کردن سوژه عکس خود باعث سلب آسایش آن‌ها شود.

این عکاس خبری خاطرنشان کرد: زمانی که از مکان‌های خاص که خطر ابتلا در آن‌ها بالا است عکاسی می‌کنیم، مجبور می‌شویم برای مدتی از خانواده دور بمانیم تا خطر ابتلا آن‌ها را تهدید نکند و این مسئله یکی از تجربیات سخت در این دوران است. در این دوران عکاسانی که بیشتر در زمینه و جنبه‌های هنری فعالیت می‌کنند نیز با استفاده از اشیاء بی‌جان به نوعی سعی کردند تا اطلاع‌رسانی کنند و حال و هوای این روزها را توصیف کنند.

هوبه‌فکر گفت: در ایران هر دو جنبه عکاسی هنری و خبری، هر یک به نوعی این بحران را به تصویر کشیدند. مسئله حائز اهمیت که عکاسان باید به آن توجه کنند این است که هر عکاس باید خود را در این دوران پیدا کند و هدف خود را از عکاسی در چنین دورانی مشخص کند، این بحران شوکی برای تمام افراد جامعه بود؛ اما چاره‌ای جز ادامه دادن به زندگی نیست و هر فرد باید سبک زندگی و شغلی خود را با این اوضاع تطبیق دهد.

انتهای پیام