به گزارش ایسنا و به نقل از مدیکال‌اکسپرس، پژوهشگران "موسسه فناوری جورجیا"(Georgia Tech)، درمان بالقوه جدیدی را برای آب‌سیاه ابداع کرده‌اند که شاید روزی جایگزین قطره چشمی و جراحی چشم شود. این درمان احتمالی که می‌تواند نخستین درمان بلندمدت بدون دارو و جراحی برای آب‌سیاه باشد، از تزریق ماده‌ای طبیعی و قابل تجزیه برای ایجاد یک هیدروژل چسبناک تشکیل می‌شود.

این ماده، از یک ساختار پلیمری جاذب آب تشکیل شده است که یک مسیر جایگزین را برای خروج مایعات اضافی از چشم باز می‌کند.

"راس اتیر"(Ross Ethier)، از پژوهشگران این پروژه گفت: بهترین راه برای درمان آب‌سیاه، یک روش کارآمد برای کاهش فشار چشم است که بر استفاده از قطره به صورت روزانه مبتنی نباشد، نیازی به جراحی پیچیده پیدا نکند و کمترین اثرات جانبی را به همراه بیاورد. من از ارائه این روش که شاید بتواند درمان آب‌سیاه را تغییر دهد، هیجان‌زده هستم.

پژوهشگران، این هیدروژل را روی حیوانات آزمایش کردند و دریافتند که می‌تواند فشار چشم را به میزان قابل توجهی کاهش دهد.

حدود ۷۵ میلیون نفر در سراسر جهان به آب‌سیاه مبتلا هستند که از دلایل اصلی نابینایی برگشت‌ناپذیر است. آسیب ناشی از آب‌سیاه، در اثر فشار بیش از اندازه در چشم ایجاد می‌شود که به عصب بینایی صدمه می‌زند. درمان‌های موجود سعی دارند که فشار داخل چشم را به واسطه استفاده روزانه قطره چشمی، جراحی یا کاشت ابزار پزشکی کاهش دهند اما این روش‌های درمانی اغلب ناموفق هستند.

پژوهشگران در این پروژه، از یک سوزن باریک توخالی استفاده کردند تا پلیمر را به ساختاری موسوم به "فضای فوق استخوانی"(SCS) که درست زیر چشم قرار دارد، تزریق کنند. این مواد در داخل چشم به صورت شیمیایی به یکدیگر متصل می‌شوند و هیدروژل را تشکیل می‌دهند. هیدروژل، یک کانال در فضای فوق استخوانی باز می‌کند و اجازه می‌دهد که زلالیه از راه جایگزین، از چشم خارج شود.

معمولا دو راه برای بیرون آمدن زلالیه از چشم وجود دارد. مسیر غالب، از طریق ساختاری موسوم به "شبکه ترابکولار"(Trabecular Meshwork) است که در قسمت جلوی چشم قرار دارد. مسیری که کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، از فضای فوق استخوانی استفاده می‌کند که تنها یک شکاف بسیار کوچک دارد. هنگام ابتلا به آب‌سیاه، مسیر غالب مسدود می‌شود؛ بنابراین درمان‌ها باید برای کاهش فشار، مسیر دوم را به اندازه کافی باز کنند تا به بیرون آمدن زلالیه کمک کند.

در این پژوهش، هیدروژل‌ها مسیر فضای فوق استخوانی را باز می‌کنند. یک سوزن باریک توخالی به طول کمتر از یک میلی‌متر به کار می‌رود تا قطره‌ای از ماده پیش‌ساز هیدروژل تزریق شود. این ساختار ژل مانند می‌تواند فضای فوق استخوانی را به مدت چند ماه باز نگه دارد.

"مارک پراوسنیتز"(Mark Prausnitz)، از پژوهشگران این پروژه گفت: ما یک ماده چسبناک را تزریق می‌کنیم و آن را در محل تزریق و در محل تعامل میان قسمت پشت و جلوی چشم نگه می‌داریم. ما با باز کردن این فضا، مسیری را باز نگه می‌داریم که در غیر این صورت، برای خارج کردن زلالیه چشم، به صورت موثر مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

فرآیند این تزریق، تنها چند دقیقه زمان می‌برد و به یک پزشک نیاز دارد که تزریق کوچکی را درست زیر سطح چشم و همراه با بی‌حس کردن و پاکسازی محل تزریق انجام می‌دهد. پژوهشگران در این آزمایش‌ها، هیچ التهاب قابل توجهی که ناشی از تزریق باشد، مشاهده نکردند.

کاهش فشار پس از تزریق، به مدت چهار ماه ادامه داشت. پژوهشگران در حال حاضر سعی دارند تا با اصلاح ماده پلیمر، این زمان را افزایش دهند و مزایای درمانی را حداقل به شش ماه برسانند. 

پراوسنیتز ادامه داد: اگر بتوانیم به دو بار درمان در سال برسیم، روند بالینی کنونی را مختل نخواهیم کرد. ما باور داریم که این تزریق را می‌توان هنگام معاینه بیمار در مطب انجام داد و ممکن است که بیماران تا جلسه بعدی معاینه، به درمان دیگری نیاز پیدا نکنند.

پژوهشگران به غیر از طولانی شدن فاصله بین درمان‌ها، باید نشان دهند که تزریق می‌تواند بدون آسیب رساندن به چشم تکرار شود. این روش پیش از انتقال یافتن به آزمایش‌های انسانی، باید روی حیوانات دیگر نیز آزمایش شود.

این پژوهش، در مجله "Advanced Science" به چاپ رسید.

انتهای پیام