درهای قدیمی قسمتی از تاریخ مردمان ایران طی قرن ها هستند اگرچه بسیاری از این درها از بین رفته اند ویا به مرور زمان کنار گذاشته خواهند شد اما درهای قدیمی در واقع نماد اصالت یک بنای ایرانی بوده است.در واقع این ورودی‌ها یا همان«در» فتح البابی بود برای برقراری ارتباطات میان فردی بین اهالی و ساکنان یک محله، شهر یا روستا. تزئینات و جنس در،  با بافت محیط، دیوارها و باروهای اطرافش همخوانی داشت که از ارتباط گرم و دوستانه بین مردم حکایت میکرد.اکثر معماری درها در زمان قاجار از چوب و آهن بوده است و از زمان پهلوی اول شکل آنها به دربهای تمام فلزی با نقشهایی بروی آن رواج گرفت و سپس معماری ایرانی درهای خانه ها به آهستگی جای خود را به دربهای بزرگ و معماری غربی داده است.این گزارش از  کوچه پس کوچه های محله های قدیمی ساری تهیه شده است.