عباس‌آباد، یکی از روستاهای دهستان ایرافشان بخش آشار در شهرستان مهرستان، تصویری روشن از زیست در حاشیه است؛ حاشیه‌ای که نه فقط در جغرافیا، بلکه در دسترسی به امکانات اولیه زندگی نیز معنا پیدا می‌کند. در این روستا، مسیر آموزش برای بسیاری از کودکان تنها تا پایه ششم ادامه دارد. نبود زیرساخت آموزشی، فاصله زیاد تا مدارس بالاتر، و شرایط سخت معیشتی، موجب می‌شود تحصیل در سنین پایین متوقف شود و فرصت رشد علمی و فردی از کودکان سلب گردد.

در کنار آموزش، یکی از چالش‌های اصلی ساکنان عباس‌آباد، دسترسی به آب آشامیدنی است. با وجود آنکه سد شهری‌کور در فاصله‌ای نه‌چندان دور از این روستا قرار دارد، سهمی از آن منابع آبی به این منطقه نرسیده و مردم همچنان ناگزیرند برای تأمین آب مورد نیاز خود، مسیرهای طولانی و سخت را طی کنند. این وضعیت نه‌تنها زندگی روزمره را دشوار کرده، بلکه معیشت سنتی اهالی، که عمدتاً بر پایه دامداری استوار است، را نیز در معرض تهدید قرار داده است.

جاده‌های خاکی و صعب‌العبور، کمبود امکانات بهداشتی و درمانی، نبود خدمات حمایتی و فاصله محسوس این منطقه از خدمات توسعه‌ای، همگی نشان می‌دهند که سیاست‌های منطقه‌ای نیازمند بازنگری جدی و نگاه عادلانه‌تری به مناطق کمتر برخوردار هستند. ساکنان عباس‌آباد، با وجود تمام دشواری‌ها، همچنان بر زندگی در این سرزمین پافشاری می‌کنند، اما تداوم این زیست، نیازمند حمایت‌هایی است که سال‌هاست به تعویق افتاده است.

عباس‌آباد نه فقط نام یک روستا، بلکه نماد صدها نقطهٔ کمتر دیده‌شده در ایران است که بدون توجه واقعی، توسعه در آن‌ها معنایی نخواهد داشت.