بابل، یکی از کهن‌ترین شهرهای جهان، در دل بین‌النهرین و جنوب بغداد قد برافراشته بود؛ شهری که از سومریان تا اشکانیان زنده ماند و در سده‌های هفتم و ششم پیش از میلاد، به پایتخت امپراتوری بابل نو و مرکز فرمانروایی حمورابی و نبوکدنصر بدل شد.
در سال ۵۳۹ پیش از میلاد، کوروش این شهر بزرگ را فتح کرد و بابل، بنا به روایت هرودوت، به باشکوه‌ترین شهر جهان بدل شد. دیوارهای سترگ، دروازه‌ها، کاخ‌ها و معابد—از جمله زیگوراتی که الهام‌بخش روایت «برج بابل» شد—امضای معماری و شهرسازی این تمدن بود.
در دل ویرانه‌ها، مهم‌ترین یادگار دوره اشکانی دیده می‌شود: مجموعه‌ای مرکب از ورزشگاه و تئاتر، ساخته‌شده با خشت و ستون‌های گچی، حیاطی ستون‌دار و اتاق‌هایی که هنوز صدای تاریخ را در خود نگه داشته‌اند.
در ۳۳۱ پیش از میلاد، اسکندر مقدونی نیز اینجا فرود آمد و پایان زندگی‌اش را در قصر بخت‌النصر رقم زد.
امروز، بابلِ ثبت‌شده در فهرست میراث جهانی یونسکو در ۸۸ کیلومتری جنوب بغداد جای دارد؛ شهری که صدام حسین بخشی از آن را با انگیزه قدرت‌نمایی بازسازی کرد و کاخی بر بلندی‌هایش ساخت.
با این‌همه، هشتاد و پنج درصد این شهر هنوز زیر خاک است؛ تاریخی منتظرِ کشف.
نظرات