دانشگاه علاوه بر اینکه محل کسب علم و دانش و حرکت رو به رشد جوانان هر مملکت و از اساسی‌ترین فضاهای تکاملی یک کشور به حساب می‌آید، محلی است برای تجمع پرشورترین جوانان؛ کسانی که قرار است تحولات آینده و جامعه خود را در دست بگیرند یا آن را هدایت کنند. علاوه بر این، آنها قرار است خود، جامعه و دنیا را هم در همین فضا بشناسند و با آرمان تغییر و تحول مثبت، سال‌های پرشور عمرشان را در این محافل بگذرانند. دانشگاه تهران از مهمترین مراکز جهت‌دهی و جهت‌گیری مسائل سیاسی و اجتماعی چند دهه اخیر بوده است؛ فضایی که در طول چند دهه التهابات دانشجویی زیادی از سرگذرانده و میراث‌دار بسیاری از اتفاقات ریز و درشت در سپهر اجتماع و سیاست‌ورزی ایران است. من به این فضا قدم گذاشتم و سال‌ها علاوه بر نشستن در کلاس‌های درس استادان مختلف، بخش زیادی از وقتم را در جمع‌های چندنفره این دانشگاه گذراندم و درباره بسیاری از مسائل جاری روز گپ‌وگفت و گاه بحث‌وجدل کرده‌ام. در آن سال‌ها به خاطر ندارم هیچگاه دانشگاه تهران بصورت طولانی‌مدت خالی از حضور دانشجو و استاد و تجمع و تحرک بوده باشد. همیشه این فضاهای خالی پر از دانشجویانی بود که از سراسر ایران رؤیاهایی در سر داشتند یا از دست رفتن رؤیاهایشان حرف می‌زدند. حالا اما، مدتی است این دانشگاه و دانشگاه‌های دیگری که در این چند روز سر زده‌ام، خالی از هر تحرک و تجمعی است. عامل این خلوتی و سکوت، ویروسی است از خانواده کرونا. حالا من با قدم زدن در این فضا، سکوت می‌بینم و رکود و ستون‌ها و راهروهای سنگی و خالی، هیچ نشانی از طراوت حضور دانشجویان ندارد؛ با این حال دانشجویان امیدوارند و منتظر شکست این سکوت. امیدوارند به بازگشت دوباره به  این محیط  و رونق محیط علم و نشاط دانشجویی. عکس‌های این گزارش، حاصل چند روز پرسه‌زنی در فضای دانشگاه‌های تهران، صنعتی شریف و امیرکبیر در تعطیلات این روزهاست.