کافه، مکانی است درعین شلوغی خلوت.
اما در میان شلوغی هم شاید بتوان فرصت خلوت‌کردن با خود را پیدا کرد.
انسان‌ها گاه دنبال فضایی برای تنها بودن می‌گردند تا دست‌کم برای مدتی از شلوغی‌ها دور باشند. فرهنگ کافه‌نشینی از قدیم در چایخانه‌ها رخ‌نمایی می‌کرد و کم‌کم کافه‌های امروزی‌تر راه‌اندازی شد تا امروز که با گسترش شهرنشینی، این پدیده به وفور در شهرهای بزرگ بویژه در تهران دیده می‌شود. در سال‌های اخیر، در مناطق مرکزی تهران بویژه محدوده خیابان انقلاب و اطراف آن، به واسطه وجود چند دانشگاه و تردد قشر دانشجو، کافه‌های زیادی تاسیس شده و حتی در کوچه و پس‌کوچه‌ها، کافه‌های کوچک و بزرگ دیده می‌شوند.
امروزه با افزایش تعداد کافه‌ها و عادت کافه‌نشینی، مشتریان کافه‌ها دیگر مختص یک قشر خاص نیستند و این پدیده در سال‌های اخیر میان عموم مردم جای خود را باز کرده است و افراد مختلف، برای تازه کردن دیدارهای دوستانه، برخی قرارهای کاری، کتاب‌خوانی و حتی برپایی جشن تولد به کافه‌ها می‌آیند.
اما اینها روایت زندگی کافه‌نشینی تا قبل از اسفند ۹۸ بود. در ماه‌های اخیر با آمدن مهمان ناخوانده‌ای به اسم کرونا، زندگی برای همه دگرگون شد و این سختی، برای کافه‌ها از برخی جهات بیشتر بود؛  مدتی به‌کل تعطیل بودند و برخی در این میان به اجبار اقدام به بستن کافه خود کردند. بعد هم که بازگشایی‌ها آغاز شد، آنها که توانسته بودند همچنان روی پایشان بایستند، کموبیش کاسبی را از سر گرفتند؛ با مشتریان کمتر و درآمد کمتر.
به مرور با تداوم این شیوه زندگی، بسیاری از مردم سعی کردند با اوضاع کنار بیایند و با رعایت یا بدون رعایت، کمی به زندگی روزمره و عادیِ قبل از کرونا بازگردند. رجوع به رستوران‌ها و کافه‌ها هم از جمله عاداتی بود که برخی کافه‌نشین‌ها نتوانستند بیش از این از آن دل بکنند. کافه‌داران هم سعی کردند پروتکل‌های بهداشتی را بیش از پیش رعایت و رضایت مشتریان خود را جلب کنند؛ به این امید که مشتری‌ها بیشتر شوند، دخل و خرج جور دربیاید.