«نایسر» تا سال ۱۳۷۵ روستایی با جمعیت کمتر از هزار نفر در حاشیه شهر سنندج در استان کردستان بود. از اواخر دهه ۱۳۷۰ با افزایش سرسام‌آور اجاره‌بها در سنندج، روند افزایش جمعیت در نایسر نیز آغاز شد. طی سال‌های ۱۳۷۵ تا ۱۳۸۴ جمعیت این منطقه افزایش چشم‌گیری داشت تا جایی که کنترل رشد آن از دست مسئولین خارج شد. در این دوران نایسر ویژگی‌های روستایی خود را از دست داد و زمین‌های آن تغییر کاربری پیدا کرد و به محل ساخت و ساز عمدتاً غیرقانونی واحدهای مسکونی بی‌کیفیت و غیراستاندارد تبدیل شد. شهرداری سنندج در سال ۱۳۸۴ به پژوهش بر روی روستاهای حاشیه شهر می‌پردازد و در سال ۱۳۸۵ طرح مطالعاتی دیگری را با عنوان «طرح توسعه و عمران جامع سنندج» به انجام می‌رساند. در نتیجه این طرح‌های پژوهشی و به‌ویژه مرحلهٔ دوم «طرح توسعه و عمران جامع سنندج»، روستای نایسر در سال ۱۳۸۸ با مصوبهٔ «شورای برنامه‌ریزی و توسعه‌ی استان کردستان» به عنوان «ناحیهٔ منفصل شهری» شناخته شده و در سال ۱۳۹۰ برای نخستین بار در این ناحیه شهرداری تأسیس می‌شود.
جمعیت ناحیهٔ منفصل شهری نایسر بیش از ۷۵ هزار نفر تخمین زده شده‌است. جمعیت نایسر در فصل‌های پاییز و زمستان به دلیل بازگشت روستاییان به این منطقه، افزایش یافته و تا ۸۰ هزار نفر نیز می‌رسد. نایسر از نظر امکانات شهری و خدمات اجتماعی و رفاهی یکی از مناطق محروم سنندج است. ساخت و ساز بدون مجوز، کوچه‌ها و خیابان‌های خاکی و پر از چاله، کمبود امکانات تفریحی و ورزشی و ... از جمله مشکلات این سکونتگاه به شمار می‌آید. در منطقه منفصل شهری نایسر روزانه بیش از ۴۰ تن زبال شهری تولید می شود.  در این ناحیه ۸ مرکز آموزشی وجود دارد و بالغ بر ۴ هزار دانش‌آموز در مقطع ابتدایی در این مدارس تحصیل می‌کنند. تعداد اندک مرکز آموزشی و فقدان امکانات آموزشی مشکلات زیادی را در نایسر به‌وجود آورده‌است. در این ناحیه تا سال ۱۳۹۹ حتی ۱ متر مربع فضای سبز ایجاد نشده است.